“အခ်စ္စစ္ဆိုတာ တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ မဟုတ္ဘူး။ ဆံုး႐ႈံးမႈမ်ားနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းအတြက္ေတာ့ ပိုင္ရွင္အစစ္ ေပၚမလာမခ်င္း အခ်စ္အားလံုးဟာ စစ္ေနသလို အသစ္အားလံုးဟာလဲ အခ်စ္ေတြပဲ”။ ဒီစကားကို ဘယ္သူမွ ေျပာခဲ့တာမဟုတ္။ တစ္ခါက ေမာင္ကာၾကီး အ႐ူးထျပီး ေရးထားမိတဲ့ စာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေမာင္ကာၾကီးလို အၾကိမ္ၾကိမ္ အသဲကြဲခဲ့ဖူးတဲ့သူအတြက္ေတာ့ အခါအခါလဲ အခ်စ္ဆိုတာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသေပါ့ေလ။
အခ်စ္ဆိုမွ ေျပာရဦးမယ္။ ေမာင္ကာၾကီးထင္တယ္ဗ်။ ခ်စ္ခဲ့ရသမွ်အခ်ိန္ေတြထဲမွာ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ။ အသက္ကလဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ ႏွလံုးသားကလဲ ႏုႏုနယ္နယ္ဆိုေတာ့ ဗီးနပ္စ္ရဲ႕ခုံ႐ံုးကေန ပုဒ္မ၁၅၀၀နဲ႔ တရားစြဲခံရတာလဲ ခဏခဏ။ ျမားနတ္ေမာင္က လက္မတည့္ေတာ့ ဖူးစာလြဲခဲ့တဲ့ လူေပါင္းကလဲမနည္း။ ကဲကဲ ဒါေတြထားဦးေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း။ ကဗ်ာေတြ ထဲကမွ ဆရာမင္းလူရဲ႕ “ဦးမင္းလူ ေကာင္းမႈ”ကဗ်ာစုထဲက အခ်စ္ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းပါ။ ဒီကဗ်ာေလးေတြဟာ ေမာင္ကာၾကီး ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ရင္ထဲ၀င္ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာေတြဆိုလဲ မမွားႏိုင္ဘူးေလ။ ေမာင္ကာၾကီးထင္ပါတယ္။ ဆရာမင္းလူရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘ၀အခ်စ္ကဗ်ာေတြက ေမာင္ကာၾကီးကုိသာမဟုတ္ပါဘူး ေက်ာင္းသားထုအားလံုးကိုပါ ကိုယ္စားျပဳမွာပါ။
အခုေတာ့ ခ်စ္သူနဲ႔တစ္ခါေတြလိုက္ ဆရာမင္းလူရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ျပီး ခံစားလိုက္နဲ႔ သစ္ရြက္လႈပ္တာကို ရီခဲ့ရတဲ့ တကၠသိုလ္တုန္းကအခ်ိန္ကို ေမာင္ကာၾကီး ျပန္သြားဦးမယ္ဗ်ိဳ႕။
ေျပာရရင္ ေမာင္ကာၾကီး သူ႔ကို စေတြ႔ခဲ့ဖူးတာ အမွတ္တမဲ့ပါ။ အမွတ္တမဲ့မွ တစ္ကယ့္ကို အမွတ္တမဲ့။ လပတ္ က်ဴတိုရီရယ္ေတြေျဖေနတဲ့အခ်ိန္မွာ။ ေျဖရမယ့္ စာေတြတစ္လံုးမွမရတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္သူ႔ဆီက ကူးခ်ရေကာင္းမလဲဆိုျပီး ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔လုပ္ေနရင္း သူ႔ကိုစေတြ႔ခဲ့တာေလ။ စေတြ႔ကတည္းက သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ဟန္၊ အသံကို သတိထားမိသြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ၀ဲဘက္ရင္အံုရဲ႕ ေထာင့္တေနရာမွာ အစိုင္အခဲေလး ျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။
အခ်စ္ဆိုတာ ေနရာေဒသမေရြး အခ်ိန္အခါမေရြး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားတံခါးေပါက္ကို လာျပီး ေခါက္တတ္တဲ့အရာပါလား။ အာမခံေသာ့နဲ႔ ခတ္ထားတဲ့ သံမဏိတံခါးၾကီးပဲ ျဖစ္ေနေစဦး ဒီအခ်စ္ဟာ အလြယ္တကူ ထိုးေဖါက္ ၀င္ေရာက္ႏိုင္စြမ္းရွိတာပဲေလ။ ကို႔ႏွလံုးသားတံခါးေပါက္ကို လာျပီးေခါက္ေနတာေရာ ဘယ္သူမ်ားလဲ။ ေရႊေရာင္ ေမြးညင္းႏုေလးေတြနဲ႔ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေတြရဲ႕ပိုင္ရွင္ဆိုတာေတာ့ ညင္သာတဲ့ တံခါးေခါက္သံကိုနားေထာင္မိ႐ံုနဲ႔ နားလည္မိပါရဲ႕။ ပန္းႏုေရာင္ လက္သည္းေလးေတြ ပိုင္ရွင္ဟာ ဘယ္သူမ်ားပါလဲ။ ကို႔ႏွလံုးေသြးကို အခုလို ဆူေ၀လာေစတာ၊ ကို႔ေျခလက္ေတြကို ေအးစက္သြားေစတာ၊ ကို႔ႏွလံုးသားကို ေမာဟိုက္ႏြမ္းနယ္သြားေစႏိုင္သူဟာ မင္းနဲ႔ အမုန္း ပဲရွိတာေလ။ အခုေတာ့ အမုန္းဆိုတဲ့အရာက ခရီးနယ္လြန္ေနတယ္လို႔ ၾကားမိေလရဲ႕။ ဒါဆို… ကို႔ႏွလံုးသားတံခါးကို လာေခါက္ေနတာ… … ...။ ႏႈတ္ျဖားက စကားတစ္ခြန္း ထြက္က်လာတယ္။ “အခ်စ္လားေဟ့ ၀င္ခဲ့ေလကြယ္”။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူမနဲ႔ ေမာင္ကာၾကီး သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ခဲ့တယ္။ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္လဲ ၾကိဳးခဲ့တာကိုး။ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သိက်တဲ့အတိုင္း နဂိုကတည္းက မ႐ိုးသားမႈဓါတ္ခံကိန္းေအာင္ေနတဲ့ ေမာင္ကာၾကီး Friend Zone ဆိုတာၾကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ခ်ိဳးေဖါက္ခဲ့ပါျပီ။
အခ်စ္တစ္ခု ရင္ထဲမွာျဖစ္လာျပီဆိုတာနဲ႔ ႏွလံုးသားဟာလဲ ႏူးညံ့သြားတတ္တာ သဘာ၀ပဲေလ။ ရင္ခုန္သံကိုလိုက္ျပီး ေပၚေပါက္လာတဲ့ ကဗ်ာေတြဟာလဲ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ပန္းတစ္ပြင့္လို ပြင့္ခ်ိန္တန္ေတာ့ ပြင့္လာတာေပါ့။ ၀င္းမဲွ႔ေနတဲ့ သစ္သီးတစ္လံုးလိုပဲ ကဗ်ာေတြ ႏွလံုးသားက ေၾကြက်သြားျပန္ေရာ။ကဗ်ာဟာ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတစ္ခုဆိုရင္ ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ လြင့္စင္လာတာက စကားလံုးလွေလးေတြပါ။ အခုေတာ့ ကုိ႔ရဲ႕ႏွလံုးသား စည္းခ်က္ေတြကို ကဗ်ာအျဖစ္ဖန္တီးျပီး ေၾကးနန္းတစ္ေဆာင္အျဖစ္ မင္းဆီကို ပို႔လႊတ္လိုက္မယ္။ မင္းထံသို႔ ေရာက္ပါေစ။ ေၾသာ္… မင္းမခံစားတတ္ရင္ေတာ့ ဒီကဗ်ာကို ကို႔ဆီျပန္ပို႔ေပးလိုက္ပါ။ မင္းႏွလံုးသားနဲ႔ “တိုက္ဆိုင္မႈမရွိလွ်င္”ေပါ့။
ေမာင္ကာၾကီးရဲ႕ စာခၽြန္လႊာကို သူလက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဒီ့ေနာက္ေတာ့ ဒန္တန္႔တန္…။ အမိတကၠသိုလ္ရဲ႕ သီဟိုဠ္ဥယ်ာဥ္ၾကီးဟာ ေမာင္ကာၾကီးတို႔အတြက္ ကမာၻငယ္ေလး၊ ကံ့ေကာ္ပန္းဆိုတာ သူ႔ေကသာရဲ႕ အဆင္တန္ဆာ၊ ခေရပင္လမ္းဆိုတာကေတာ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ စကားေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ေလ ေမာင္ကာၾကီးဆိုတဲ့ သေကာင့္သားကလဲ ခက္သားလားဗ်။ ဘုဂလန္႔ အမ်ိဳးအစားထဲမွာ မပါေပမယ့္ လူ႔ဂြစာ မဟုတ္တဟုတ္ေလးဆိုေတာ့ အမ်ားတကာေတြ ဖြဲ႔ဆို သီၾကဴးေနတဲ့ အခ်စ္ေတးသြားေတြကို သံေယာင္လိုက္ဖို႔ အေတာ္၀န္ေလးခဲ့ေလရဲ႕။ စိတ္မပါဘူးထင္ရင္ ဗိုက္နာေနတာေတာင္ အိမ္သာသြားမတတ္ တတ္တဲ့ သူဆိုေတာ့ ခ်စ္သူသေဘာက် စကားေတြေျပာမယ့္အစား ကိုထင္ရာပဲ ကိုေျပာခဲ့မိေလရဲ႕။
ခ်စ္စခင္စ ၾကင္နာစမွာ ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္ႏွာဆိုတာ ေငြလမင္းၾကီးလိုေပါ့။ သူသာလွ်င္ဘ၀ သူသာလွ်င္အသက္ဆိုတဲ့ တင္စားမႈမ်ိဳးကိုေတာ့ မသံုးခ်င္ဘူး။ ဒါေတြဟာ အခ်စ္၀တၳဳေတြထဲက စိတ္ကူးယဥ္လို႔ေကာင္းတဲ့ စကားလံုးေတြေလ။ လက္ေတြ႔မွ သိပ္မဆန္တာ။ ကိုကေတာ့ မင္းနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ လက္ေတြ႔က်က် မွန္ေသာစကားကိုပဲဆိုခ်င္ရဲ႕။ တစ္ကယ္ပါ။ ကိုဟာ မင္းကိုခ်စ္သေလာက္ အရမ္းလဲ ႐ိုေသတဲ့သူပါ။ ကို႔မိဘက လြဲရင္ေပါ့။ ေလာကမွာ ကိုဂ႐ုအစိုက္ရဆံုးအရာကို လက္ညွိဳးထိုးျပပါဆို မင္းကို တစ္ခါတိတိ ထိုးျပမွာ။ က်န္နဲ႔ႏွစ္ခါကိုေတာ့ ကို႔ကိုယ္က်င့္တရားအတြက္ ထားလိုက္မယ္ေလ။ စိတ္အခန္႔မသင့္တဲ့အခ်ိန္ မင္းမ်က္ႏွာကြက္သြားမွာကို ကိုအေၾကာက္ဆံုးပဲ။ တစ္ကယ္ပါ။ မေရွာင္သာတဲ့ ေသျခင္းတရားကလြဲရင္ မင္း စိတ္ဆိုးမွာကို အေၾကာက္ဆံုးပဲ။ မင္းေျပာသမွ်စကားေတြကိုလဲ ဘယ္တုန္းက ကိုမနာခံခဲ့လို႔လဲ။ မင္းက ေရဆိုရင္ တစ္ယွဴးေလးပါတြဲျပီး ယူလာေပးမယ့္သူပါ။ တရားဥပေဒတမွ်ကို မင္းကို ေလးစားခဲ့သူေပါ့။ ေၾသာ္…။ သစၥာဆိုတာကေတာ့ မင္းအေပၚမွာရွိလိုက္သမွ ရွိရွိနဲ႔ကို ေနေသးတာ။ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ သစၥာတရားလိုပဲ မင္းအေပၚမွာ သစၥာရွိတာ။ ဒါေပမယ့္ေလ မင္းကိုဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္လဲဆိုတာကိုေတာ့ ခဏခဏမေမးပါနဲ႔လား။ ကိုျပန္ေျဖမဲ့အေျဖက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကလြဲရင္ မင္းကိုအခ်စ္ဆံုးပါလို႔ေျပာမွာဆိုေတာ့ မင္းသေဘာမက်မွာစိုးလို႔ပါ။ ဒါကေတာ့ ကို႔အေၾကာင့္ကို မင္းသိေအာင္ ၾကိဳတင္ျပီး “အစီရင္ခံပါသည္”။
ေမာင္ကာၾကီးက သူ႔ရဲ႕ အရင္ဆံုးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ မွန္ရာကိုဆိုရရင္ ဗီလိန္႐ုပ္နဲ႔ ၾကာကူလီ၀င္လုပ္ကာ လုယူထားခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ အဦးဆံုး အခ်စ္စစ္ကို ရရွိလိုသူေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ေလ သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ေမာင္ကာၾကီး ၀ဋ္လည္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္စကားခ်ဳိခ်ဳိေလးေတြဟာ အျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ နားထဲကို စီးဆင္းသြားခဲ့ပါတယ္။
သစၥာတရားနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ စကားေတြကို မင္းခဏခဏေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္။ ကိုကေတာ့ မင္းသာ အခ်စ္ဦးျဖစ္သလို မင္းခဲ့လြဲျပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ေတာ့ဘူးလို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္လဲ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ အင္း…။ မင္းလဲ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္ေလ။ ဒါမဲ့။ အေၾကာင္းရာတူ စကားလံုးႏွစ္ခုမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ထားခဲ့မိဘူး။ ဘာတဲ့။ ကိုဟာ မင္းရဲ႕ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးခ်စ္သူတဲ့။ ဟုတ္လား။ ပထမဆံုးဆိုေတာ့ ကိုက မင္းရဲ႕ အရင္ဆံုးခ်စ္သူေပါ့။ ေနာက္ဆံုးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က ေနာက္ထပ္မရွိႏိုင္ေတာ့တဲ့ သေဘာပဲျဖစ္မွာပါ။ ဒီလိုပဲ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုမွားသြားျပီ။ ကို အမွားၾကီး မွားသြားခဲ့ျပီ။ မင္းအတြက္ ပထမဆံုးဆိုတဲ့ ကို႔ရဲ႕ေရွ႕မွာ နံပါတ္စဥ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ေနာ္။ တစ္ရဲ႕ေရွ႕မွာ သုည ဒႆမ မ်ားစြာရွိေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလား။ ရပါတယ္ ကိုက အတိတ္ကို ျပန္လွမ္တတ္တဲ့သူမဟုတ္ပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ အနာဂါတ္နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ပစၥဳပၸန္မွာ… မင္းေျပာခဲ့တဲ့ ကိုသာ ေနာက္ဆံုးခ်စ္သူပါဆုိတဲ့ စကားရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ေနာက္ဆက္တြဲေတြမ်ားစြာရွိေနပါ့လား။ အခန္းဆက္ ၀တၳဳရွည္ၾကီး တစ္ပုဒ္လိုေပါ့။ မင္းရဲ႕ ခ်စ္တမ္းကစားတဲ့ဇာတ္လမ္းမွာ ကိုဟာ အခန္းစဥ္တစ္ခုရဲ႕ ဇာတ္ေဆာင္အျဖစ္နဲ႔ ကျပ အသံုးေတာ္ခံခဲ့ရသူပါကြာ။ မင္းအတြက္ေတာ့ “ပထမဆံုး၏ ေရွ႕ ေနာက္ဆံုး၏ ေနာက္”ေတြ ဘယ္အခ်ိန္ထိရွိေနဦးမွာလဲကြယ္။
ေမာင္ကာၾကီးကေတာ့ အံ့ၾသတယ္။ သူခိုလႈံခြင့္ရခဲ့တဲ့ ရင္ေတြကပဲ ေႏြးေထြးမႈ မေပးႏိုင္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္ကပဲ ဘယ္ရင္ခြင္ အေႏြးေထြးဆံုးလဲ ဆိုတာကို ရွာေဖြလိုတာလားဆိုတာကို စဥ္းစားလို႔မရခင္မွာပဲ သူဟာ ရင္ခြင္ေျပာင္းလြယ္သူဆိုတဲ့ ၀ိေသသကို ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့ျပီေလ။
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ထားရထာဟာ ၾကီးမားတဲ့ စြန္႔စားခန္းၾကီး တစ္ခုျဖစ္မယ္ဆိုရင္ စြန္႔စားခန္းအသစ္ေတြ ခဏခဏရွာေဖြေနတဲ့ မင္းဟာ စြန္႔စားရတာကို ေတာ္ေတာ္၀ါသနာထံုတာပဲ။ “ခ်စ္သူ၏ စြန္႔စားခန္းမ်ား”ကို ျပံဳးျပီးေတာ့ပဲ ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့မယ္။
အခ်စ္ဆိုတာ ေမာင္ကာၾကီးအတြက္ေတာ့ စီပီၾကက္တစ္ေကာင္းလိုပါပဲ။ အစာ၀၀ စားေနရလို႔ ေကာင္းလွခ်ည္ရဲ႕ဆိုျပီး ေတြးမိ႐ံုရွိေသး အသတ္ခံလိုက္ရသလိုေပါ့။ ပြင့္မယ္မွ မၾကံေသး အခူးခံလိုက္ရတဲ့ ေရာင္းတန္းပန္း၊ ပန္းမယ္ၾကံ႐ံုရွိေသး ႏြမ္းရိသြားတဲ့ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ရယ္ပါ။ ၾကာလာေတာ့ ခ်စ္မိလို႔ အသဲကြဲတာလား အသဲကြဲဖို႔ခ်စ္မိတာလား ဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ အထင္ေတာ့ အသည္းကြဲကဗ်ာကို ၾကိဳက္တတ္လို႔ အသည္းကြဲကဗ်ာေတြပဲ ေရးခ်င္ေနမိလို႔ ဓါတ္သက္ပါသြားတာေနမွာေပါ့။
ေတာ္ပါျပီေလ။ ျပီးခဲ့တာေတြ ျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေရသြားႏူးရင္ နံ႐ံုပဲရွိေတာ့မွာ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကိုလဲ ျပန္မေတြးေတာ့ပါဘူး။ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ အခုျပန္ေတြးခဲ့တာကလဲ ဆရာမင္းလူရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို ခံစားၾကည့္႐ံုပါ။ ဦးမင္းလူရဲ႕ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ လို႔ပဲ ဆိုခ်င္ရဲ႕။
ဆရာမင္းလူရဲ႕ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းကို အစပ္အဆက္မရွိတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေရးျပမိသလို ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေပးပါဦး။ စကားေျပဆန္တဲ့ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြအတြက္ စကာေျပျပန္ေရးဖို႔ဆိုတာ ေမာင္ကာၾကီးရဲ႕ တစ္မိုက္ တစ္ထြာဥာဏ္ေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို အခက္အခဲရွိေနလို႔ပါ။ ဒီေတာ့ ေျပာေနက်အတိုင္းပဲ ခံစားရသမွ်ကို ခံစားမိတဲ့အတိုင္း ေရးသားေဖၚျပထားျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွားအယြင္းမ်ားရွိခဲ့ပါက အျပစ္မျမင္ပဲ “ေအာ္… ဒီသူငယ္ သူဥာဏ္မွီသေလာက္ ေရးထားတာပါလား” လို႔ အခ်စ္၀င္ပါက်ပါဦးလို႔။ ။ လြန္တာရွိရင္ ၀ႏၵာမိပါ။
အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္သာ ျဖစ္သည္
Courage
---အခ်စ္လားေဟ့ ၀င္ခဲ့ေလကြယ္---
ေသာ့ခတ္ထားတဲ့
သံမဏိတံခါးကို
လာေခါက္တယ္။
သြယ္လ်တဲ့လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြရွိတဲ့
ပန္းႏုေရာင္ လက္သည္းကေလးေတြရွိတဲ့
ေရႊ၀ါေရာင္ ေမြးညင္းကေလးေတြရွိတဲ့
လက္ကေလးမွန္း
ဒီကလဲ သိလိုက္ပါရဲ႕။
ေသြးေတြကို ခဲသြားေစတဲ့
ဦးေႏွာက္ေတြကို ဆူေ၀လာေစတဲ့
ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြကို အေအးမိေစတဲ့
ႏွလံုးသားကို ေခၽြးစို႔လာေစတဲ့သူဟာ
“မင္း”ရယ္ “အမုန္း”ရယ္
ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။
ခု…
“အမုန္း”ဟာ ခရီးလြန္ေနတယ္ဆုိေတာ့
တံခါးကို လာေခါက္သူဟာ
မင္းပဲျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ
ဒီကလဲသိလိုက္ပါရဲ႕။
“အခ်စ္လားေဟ့ ၀င္ခဲ့ေလကြယ္”
---တိုက္ဆိုင္မႈမရွိလွ်င္---
ကဗ်ာဆိုတာ
တစ္ခါတစ္ခါ ပန္းတစ္ပြင့္
ပြင့္ခ်ိန္တန္မွ ပြင့္လိမ့္မယ္။
ကဗ်ာဆိုတာ
တစ္ခါတစ္ခါ သစ္သီးတစ္လံုး
ေၾကြခ်ိန္တန္ရင္ ေၾကြမွာပဲ။
ကဗ်ာဆိုတာ
တစ္ခါတစ္ခါ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတစ္လံုး
အခ်ိန္ေစ့ရင္ ကြဲတတ္တယ္။
ကဗ်ာဆိုတာ
တစ္ခါတစ္ခါ ေၾကးနန္းတစ္ေဆာင္
ကၽြန္ေတာ့ႏွလံုးသား သေကၤတေတြ
ခင္မ်ားထံ
အျမန္ပို႔လိုက္တယ္။
မခံစားတတ္ရင္
ကၽြန္ေတာ့ရင္ခုန္သံေတြ
ျပန္ပို႔ေပးလိုက္ပါ။
---အစီရင္ခံပါသည္---
ငါ့မိဘက လြဲရင္
မင္းကို အ႐ိုေသဆံုးပါ။
ငါ့ကိုယ္က်င့္တရားက လြဲရင္
မင္းကို ဂ႐ုအစိုက္ဆံုးပါ။
ေသျခင္းတရားကလြဲရင္
မင္းကို အေၾကာက္ဆံုးပါ။
တရားဥပေဒက လြဲရင္
မင္းကို အေလးစားဆံုးပါ။
ႏိုင္ငံေတာ္က လြဲရင္
မင္းကို သစၥာအရွိဆံုးပါ။
ထို႔အတူ…
ငါ့ကိုယ္ငါကလြဲရင္
မင္းကို အခ်စ္ဆံုးပါကြယ္။
---ပထမဆံုး၏ ေရွ႕ ေနာက္ဆံုး၏ ေနာက္---
ေမာင္သာ
ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးခ်စ္သူပါတဲ့။
ပထမဆံုးဆိုတာ
အဦးဆံုးလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးဆိုတာ
နိဂံုးလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။
ပထမဆံုးရဲ႕ေရွ႕မွာ
နိဒါန္းဆိုတာေတြ
ေနာက္ဆံုးရဲ႕ ေနာက္မွာ
ေနာက္ဆက္တြဲဆိုတာေတြ
ရွိပါေသးလားဆိုတာ
ခုမွသိရပါေတာ့တယ္။
---ခ်စ္သူ၏ စြန္႔စားခန္းမ်ား---
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ထားရတာ
စြန္႔စားခန္းတစ္ရပ္ပါပဲ… တဲ့။
ခဏခဏ စြန္႔စားေနသူေလးရယ္
စြန္႔စားတာကိုမွ ၀ါသနာထံုေရာ့သလားကြယ္။
မင္းလူ
No comments:
Post a Comment