**************
မင္းလူ
အရင္တစ္ခါ ေက်ာ္ကြန္႔တို႔၊ ေမာင္၀တို႔ ကင္းေစာင့္ၾကပံုအေၾကာင္းကို မွတ္မိလွ်င္ ကင္းတဲအနီးက ေညာင္ပင္ႀကီးေပၚတြင္ ေဇာက္ထိုးေကာင္ဟု အမည္ေပးထားၾကေသာ သရဲရွိေၾကာင္း၊ ညအခ်ိန္ ထုိေညာင္ပင္ေဘးမွ ျဖတ္သြားသူမ်ားကို ေဇာက္ထိုးေကာင္ႀကီး ဆင္းလာၿပီး ေျခာက္ေလ့ရွိေၾကာင္း ၾကားရသျဖင့္ ေက်ာ္ကြန္႔ ကင္းေစာင့္ရင္း တစ္ညလံုး ေခ်ာက္ခ်ားေနရပံု၊ ေနာက္မွ ေဇာက္ထိုးေကာင္ဆိုတာ လင္းဆြဲႀကီးျဖစ္ေနေၾကာင္းသိရပံု၊ သို႔တိုင္ေအာင္ နာနာဘာ၀ဆိုတာ လင္းဆြဲေယာင္ေဆာင္တတ္သည္ဟု ၾကားဖူးသျဖင့္ စိတ္မေျဖာင့္ႏုိင္ေသးပံုေတြကို ေရးေတးေတးေတာ့ သတိရေကာင္းပါလိမ့္မည္။
သတိမရေတာ့ဘူးဆိုလွ်င္လည္း ခုေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ မွတ္ထားၾကေပေတာ့။ ဆက္လက္ၿပီး ထိုေညာင္ပင္ႀကီးမွ စတင္ခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပပါေတာ့မည္။
(ဒီတစ္ခါေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားၾကေနာ္။ ဒါမွ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ေမ့သေလာက္ ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ပန္ေအာင္စာေပက စာအုပ္ျပန္ထုတ္ၿပီး စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႕ ေငြေတြကို ခ်ဴေနဦးမယ္။)
(ေဟာ . . . ေျပာရင္း ဆိုရင္း ခ်ဴၿပီဗ်ိဳ႕)
* * *
ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ေညာင္ပင္ကို အျမတ္တႏိုးထားၾကသလို ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ၾက၏။ အျမတ္တႏိုးထားရျခင္းအေၾကာင္းက ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဗာဓိေညာင္ပင္ေျခရင္းမွာ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကဆုန္လျပည့္ေန႔တြင္ ေညာင္ေရသြန္းပြဲ ျပဳလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။
ေၾကာက္လန္႔ၾကရသည့္ အေၾကာင္းကေတာ့ ေညာင္ပင္မွန္လွ်င္ အေစာင့္အေရွာက္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရွိစျမဲဟူေသာ အစြဲအလမ္းေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ေညာင္ပင္မ်ိဳးကြဲေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာရွိသည့္အနက္ ေဗာဓိေညာင္ပင္မ်ိဳးကိုသာ အထြတ္အျမတ္ထားထိုက္ေၾကာင္း ၾကားဖူးပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေညာင္ပင္သည္ ထူးျခားသည့္သစ္ပင္တစ္မ်ိဳးျဖစ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ သူက ေတာ္ေတာ္အသက္ျပင္းသည္။ ေတာ္ရံုႏွင့္ မေသႏိုင္။ ဘယ္လိုရာသီဥတုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လို ေျမအမ်ိဳးအစားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပါက္ႏိုင္သည္။ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္သားေပၚမွာလည္း ရွင္သန္ႏိုင္သည္။ အုတ္အဂၤေတနံရံမွာပင္ တြယ္ကပ္၍ ေပါက္ႏိုင္သည္။
မ်ိဳးပြားရာမွာလည္း ေညာင္သီးကိုစားေသာ ေက်းငွက္မ်ား၏ သယ္ေဆာင္ေပးမႈျဖင့္ မိခင္အပင္ႀကီးမွ မိုင္ေပါင္းအေတာ္အတန္ ေ၀းသည့္ေနရာထိ ပ်ံ႕ႏွံ႕ ေပါက္ေရာက္ႏိုင္သည္။
ေညာင္ပင္၏ အဓိက ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ မ်ိဳတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ငွက္တစ္ေကာင္က ေညာင္သီးကို ခ်ီသြားလို႔ျဖစ္ေစ၊ ၀မ္းထဲမ်ိဳခ်မိၿပီး တစ္ေနရာရာမွာ မစင္စြန္႔ရာမွ အေစ့ျပန္ထြက္လာလို႔ျဖစ္ေစ၊ အပင္ထေပါက္တတ္သည္။ တစ္ခါတရံ ငွက္ကအျခားသစ္ပင္တစ္ပင္၏ သစ္ေခါင္းထဲမွာ မစင္စြန္႔မိသည္။ မစင္ႏွင့္အတူ ထြက္လာေသာ ေညာင္ေစ့က အပင္ေပါက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမွီတြယ္ခိုကပ္ေပါက္ရေသာအပင္ကို မ်ိဳပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ အုတ္၊ အဂၤေတႏွင့္ ေဆာက္ထားေသာ အေဆာက္အဦးအေဟာင္းေတြ၊ ဘုရားေစတီပ်က္ေတြကိုလည္း ဒီလိုပဲ မ်ိဳပစ္တတ္၏။
ဒီအခ်က္ကလည္း ေညာင္ပင္ကို လူတို႔ ရိုေသေၾကာက္ရြံ႕ၾကျခင္း အေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္တန္ရာ၏။
မိုးနည္းေရရွားရပ္၀န္းေဒသ စိမ္းလန္စိုျပည္ေရး စီမံကိန္းကို ေဆာင္ရြက္ေနၾကေသာ သစ္ေတာဦးစီးဌာန ၀န္ထမ္းမ်ားက ထိုယံုၾကည္မႈ အစြဲအလမ္းကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ အသံုးခ်ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေဒသရွိ ေျမၾသဇာ ညံ့ဖ်င္းေသာ ေက်ာက္သားဆန္သည့္ ေတာင္ကတံုးေတြေပၚမွာ ေညာင္ပင္ေတြ စိုက္ၾကသည္။ ေညာင္ပင္က ရာသီဥတုဒဏ္ခံႏိုင္သျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈ ရာခိုင္ႏႈန္းမ်ားသည္။ ၿပီးေတာ့ ေညာင္ပင္ကို လူေတြက ေၾကာက္ၾကသျဖင့္ ထင္းအလို႔ငွာ ခုတ္လွဲျခင္း မျပဳလုပ္ရဲၾက။ ဒီေတာ့ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈကို ကာကြယ္ၿပီးသားျဖစ္သြားေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ေရးထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ အၾကံပိုင္ေသာ ပုဂ္ၢိဳလ္မ်ားပင္ျဖစ္၏။
* * *
ဦးဖိုးေျဗာ့သည္ သစ္ေတာဌာနမွ အၿငိမ္းစား၀န္ထမ္း တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ေညာင္ပင္ကို ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားေန၏။
သူသည္ ၀ါ၀င္၀ါထြက္တြင္ ဦးရွင္ႀကီးတင္ေပးေသာ အလုပ္ကိုလုပ္သည္။ က်န္အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ ေဗဒင္ေလးဘာေလး ေဟာသည္။ သို႔ရာတြင္ သူက ေဗဒင္က်မ္းေတြ ဘာေတြ စနစ္တက် ေလ့လာထားတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ မဟာဘုတ္တိုင္ထူတတ္ရံု၊ ေအာင္ပကုလားေဆြသားေတာ္ရင္း မိတ္ဖက္ျခင္းဆိုတာေလာက္ ေနာဧကေနာ ေဒြး၊ လြင္မိုးဆိုတာမ်ိဳးေလာက္ ရြတ္တတ္ရံုသာျဖစ္၏။
ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြက အားတိုင္း ေဗဒင္ေမးႏုိင္ၾကသူမ်ားလည္း မဟုတ္။ ကေလးေမြးတဲ့အခါ ေန႔သင့္နံသင့္မွည့္ႏိုင္ဖို႔ တြက္ခိုင္းတာမ်ိဳး၊ ပစၥည္းေပ်ာက္လို႔ ျပန္ရ၊ မရ ေမးတာမ်ိဳးေလာက္သာ တစ္ခါတရံရွိ၏။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕က ကေလးေမြးတဲ့အခါ သိပ္တြက္ခ်က္မေနဘဲ စိတ္ကူးတည့္ရာ နာမည္ေပးလိုက္တတ္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးအႀကီးရဲ႕ နာမည္ေနာက္က ကာရန္သင့္ေအာင္ လိုက္ေပးလိုက္သည္။ အႀကီးေကာင္က ေအာင္ျမဆိုလွ်င္ ေနာက္ေမြးတဲ့ေကာင္က ေအာင္လွေပါ့။ ေမြးေမြးခ်င္းမွာ ထူးျခားေသာ ရုပ္လကၡဏာကို ၾကည့္ၿပီး နာမည္ေပးတာမ်ိဳးလည္းရွိ၏။ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ကေလးမို႔ ေမာင္ေကာက္ဟု မွည့္ေခၚပစ္လိုက္တာမ်ိဳးေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ဦးဖိုးေျဗာ့က ေဆးနည္းတိုကေလးေတြလည္း စုေဆာင္းထားတတ္သည္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု ဖ်ားတာနာတာ၊ ေပြး၀ဲယားနာေလာက္ေတာ့ ကုႏိုင္သည္။ စုန္းပူးနတ္ပူးတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးအတြက္လည္း အထိုက္အေလ်ာက္ ေလ့လာထားသည္။
ဟိုအရင္ကေတာ့ သူက ရပ္ကြက္ရဲ႕ အားကိုးရာဆရာတစ္ဆူလို ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လည္း ေခတ္က ေျပာင္းလာသျဖင့္ သူ႔ကို သိပ္ေနရာမထားခ်င္ၾကေတာ့။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ပိုင္းေတြ။
ၿပီးခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ကစၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမွာ အႏၲရာယ္ကင္း ဆြမ္းတင္သူေတြ နည္းနည္းလာသည္။ အုန္းသီးေစ်း၊ မုန္႔ဆန္းေစ်း၊ ငွက္ေပ်ာသီးေစ်း၊ ဖေယာင္းတိုင္ေစ်းေတြ တက္လာသျဖင့္ သိပ္အကုန္မခံခ်င္ၾကေတာ့။ အႏၲရာယ္ကင္းဆြမ္းတင္သည့္ကိစၥကို အေမ့ခံေနၾကသူေတြ မ်ားလာသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း ၀ါထြက္မွပင္ ေပါင္းၿပီးတင္တာမ်ိဳး ရွိလာသည္။
“ဟဲ့ မေပြးတို႔၊ အႏၲရာယ္ကင္းေလး ဘာေလး တင္ၾကဦး။ ရိုးရာကို မေမ့ၾကနဲ႔ေနာ္”
ဟု ရင္းႏွီးသူမ်ိဳးကိုေတာ့ သတိေပးေသးသည္။ ထိုအခါက်မွ …
“ဟုတ္ပါ့။ ဦးေလးေျဗာ့ရယ္၊ ကၽြန္မလည္း အလုပ္ကမ်ားလို႔ မအားတာရယ္၊ ဟုိဒင္းျဖစ္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ လုပ္ပါ့မယ္၊ လုပ္ပါ့မယ္”
ဆိုၿပီး ေကာက္လုပ္တာမ်ိဳးလည္း ရိွ၏။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ‘ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ဟုတ္ကဲ့ပါ’ ဟု ပါးစပ္ကေျပာၿပီး ဟိုေယာင္ဒီေယာင္ လုပ္ေနၾက၏။
ဟိုအရင္ကဆိုလွ်င္ ၀ါ၀င္၀ါထြက္မွာ ဦးဖိုးေျဗာ့တို႔ အလြန္အလုပ္မ်ားသည္။ ဟိုအိမ္ကလာပါ။ ဒီအိမ္ကလာပါနဲ႔ သၾကၤန္မွာ နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္ေတြကို မ႑ပ္ေတြက အလုအယက္ ေခၚရတာမ်ိဳး က်ေနတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္မ်က္ႏွာပြင့္ခဲ့တဲ့ ကာလေပါ့၊ ခုက်ေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပ လုပ္ထားေသာ ဦးရွင္ႀကီးတင္သည့္ လွည္းကေလးမွာ ေမာင္၀၏ ေရစည္လွည္းေလာက္ေတာင္ လူေတြက ဂရုမစိုက္ခ်င္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀င္ေငြလည္းေလ်ာ့လာ၏။
သို႔တုိင္ေအာင္ ေခတ္ေတြက ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာသည္ျဖစ္ေစ၊ ရိုးရာစြဲလမ္းယံုၾကည္မႈကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသးေသာ လူေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ရွိေနပါေသးသည္။ ထိုအေၾကာင္းအခ်က္က ဥိးဖိုးေျဗာ့၏ ဘတ္ဂ်က္ကို ျပန္လည္ဦးေမာ့လာေစသည္။
* * *
ေက်ာ္ကြန္႔ႏွင့္ လွထံုတို႔၏ သားေလး ေမာင္ေက်ာ္လွသည္ ဒီႏွစ္ ပထမတန္း တက္ရၿပီျဖစ္၏။ တစ္ရက္ေက်ာင္းကအျပန္ ေနပူေနရာမွ ရုတ္တရက္ မိုးသားေတြ တက္လာၿပီး ရြာခ်လိုက္သျဖစ့္ နီးစပ္ရာ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္၀င္၍ မိုးခိုေနလိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ေသးေပါက္ခ်င္လာ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေညာင္ပင္ေျခရင္းမွာပင္ ကေလးပီပီ အမွတ္တမဲ့ေတာ့ ပန္းလုိက္၏။ ေသးေပါက္ေနရင္းမွာပင္ ေက်ာထဲက စိမ့္ခနဲျဖစ္ၿပီး ၾကက္သီးထသြား၏။
ဒီေတာ့မွ သူ သတိရသည္။ ဒါဟာ အေဖေျပာတဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီးပါကလား။ ဟိုအရင္ အေဖ ကင္းေစာင့္ၾကတုန္းက ေဇာက္ထိုးေကာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္ဆိုတာ ..
အေတြးေတာင္ မဆံုးလိုက္။ သူေခါင္းေမြးေတြ ေထာင္ထလာသလို ျဖစ္ၿပီး မိုးရြာထဲမွာပင္ သုတ္ေျခတင္ ေျပးထြက္သြားေလေတာ့သည္။
ထိုညတြင္ ေမာင္ေက်ာ္လွ ဖ်ားေတာ့သည္။ ကိုယ္ေတြ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေျပာေနသည္။
“ေဇာက္ထိုးေကာင္ႀကီး လုိက္လာၿပီ အေမေရ … ေၾကာက္တယ္၊ ေၾကာက္တယ္ ကယ္ပါဦး”
ေက်ာ္ကြန္႔ႏွင့္ လွထံုတို႔မွာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ေန၏။
“ကိုေက်ာ္ကြန္႔၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ ၾကည့္ရတာ သားေလးက ေညာင္ပင္ႀကီနားမွာ ဘာေတြ အမွားအယြင္းလုပ္ခဲ့သလဲ မသိဘူး”
အမွန္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္လွေလးသည္ ေနပူထဲမွာေလွ်ာက္လာရင္း ရုတ္တရက္ မိုးမိသြားေသာေၾကာင့္ အပူရွပ္ၿပီး ဖ်ားျခင္းသာျဖစ္၏။ လွထံုက ကေလးဖ်ားရင္ ေခၽြးထြက္ေအာင္ လုပ္မွေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး ငန္းေဆးေတြတိုက္၊ ေစာင္ေတြ အထပ္ထပ္ျခံဳေပး၊ ျခင္ေထာင္ေဘးက ပုဆိုးေတြ အိပ္ရာခင္းေတြနဲ႔ကာ ေလစိမ္းမ၀င္ေအာင္ ျပတင္းေပါက္ေတြပိတ္ လုပ္ထားသျဖင့္ ေလွာင္ပိတ္ၿပီး အပူကပိုႀကီးလာျခင္းပင္ျဖစ္၏။
ေမာင္ေက်ာ္လွသည္ ေန႔လယ္က ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ေၾကာက္အားလန္႔အား ေျပးခဲ့ရျခင္းကို သတိရၿပီး ကေယာင္ကတမ္းေတြ ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ေလွာင္အိုက္ၿပီး ေလေကာင္းေလသန္႔မရေတာ့ ပိုဆိုးသည္။ လွထံုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိုးရိမ္ေနၿပီ။ ေက်ာ္ကြန္႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္သာ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိ၏။
“ကိုေက်ာ္ကြန္႔ ဘာေယာင္ခ်ာခ်ာ လုပ္ေနတာလဲ။ အၾကံေလး ဘာေလး ထုတ္စမ္းပါဦး”
ေက်ာ္ကြန္႔သည္ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွသည္ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ တစ္ခုခု လုပ္ခဲ့မိတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ခုျဖစ္တာက ေညာင္ပင္ႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္သလား။ ေဇာက္ထိုးေကာင္နဲ႔ ဆိုင္သလား၊ မဆိုင္ဘူးလား ဆိုတာေတာ့ ေ၀ခြဲလို႔မရ။ သူကုိယ္တိုင္ ကင္းေစာင့္တုန္းက ဇေ၀ဇ၀ါၾကံဳခဲ့ရတာကိုလည္း ျပန္သတိရမိေသး၏။ သို႔ရာတြင္ ခုေနခါမွာ သူလည္း ဘာမွမလုပ္တတ္။ ဆရာ၀န္ သြားပင့္ရေအာင္ကလည္း ေဆးခန္းက ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ထိပ္မွာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို ေဆးခန္းပိတ္လို႔ ဆရာ၀န္ေတာင္ ျပန္သြားေလာက္ၿပီ။
“ကိုေက်ာ္ကြန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနရံုနဲ႔ ၿပီးမလား”
လွထံုက ေအာ္လိုက္သည္။ ေက်ာ္ကြန္႔သည္ ရပ္လိုက္၏။
“ကဲ ရပ္ေနျပန္ၿပီ”
ေက်ာ္ကြန္႔သည္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္၏။
“ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ”
လွထံုက အသံကုန္ေအာ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ အပ်ိဳႀကီးေဒၚပိုက လွထံုအသံကိုၾကားၿပီး အိမ္ထဲ၀င္လာသည္။
“ဟဲ့ … ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ”
ေက်ာ္ကြန္႔က ျဖစ္ပ်က္ေနပံုကို ေျပာျပ၏။ ေဒၚပိုက …
“ေနဦး၊ ငါၾကည့္စမ္းမယ္”
ဆိုၿပီး ျခင္ေထာင္ကို လွန္၍ ၀င္သည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွ၏ နဖူးကိုစမ္းသည္။
“ဟယ္ … ေတာ္ေတာ္ပူေနပါလား”
ထို႔အတူ ေမာင္ေက်ာ္လွအဖို႔လည္း အျပင္မွ ၀င္လာသည့္ ေဒၚပို၏လက္ႀကီးက အလြန္ေအးစက္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တြန္႔ခနဲ႔ ျဖစ္သြားၿပီး
“အား … အား ေၾကာက္တယ္၊ ေၾကာက္တယ္”
ေဒၚပို လက္ကို ျဖတ္ခနဲျပန္ရုတ္လုိက္၏။ ခဏစဥ္းစာသည္။
“အင္း … ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါမ်ိဳးနားလည္တဲ့လူကို ျပမွျဖစ္မယ္၊ ဟုတ္ၿပီ။ ေက်ာ္ကြန္႔ နင္ … ဦးဖိုးေျဗာ့ကို ေျပးေခၚစမ္း၊ ငါ အိမ္ျပန္ၿပီး အုပ္ေဆးသြားယူခဲ့မယ္၊ အုပ္ေဆးက ေတာ္ရံု အေမွာင့္ပေယာဂေလာက္ေတာ့ ႏုိင္တယ္ကြယ့္”
ေက်ာ္ကြန္႔ႏွင့္ ေဒၚပိုတို႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ထြက္သြားသည္။ ေဒၚပိုက အိမ္နီးသျဖင့္ အရင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွမွာ အပူႀကီးသျဖင့္ လူးလွိမ့္ေနတုန္း။ လွထံုမွာ ဘာမွမလုပ္တတ္ဘဲ “သားေလး၊ သားေလး အေမရွိတယ္၊ အေမရွိတယ္” ဟူ၍သာ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ေန၏။
ေဒၚပိုသည္ ေမာင္ေက်ာ္လွကိုယ္ေပၚမွ ေစာင္မ်ားကို ခြာခ်လိုက္သည္။ နဖူးကို အုပ္ေဆးအနည္းငယ္ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ကို နာနာပြတ္ၿပီးေနာက္ ေမာင္ေက်ာ္လွ၏ႏွာေခါင္းနားမွာ ေတ့ၿပီးရွဴေစသည္။ ထို႔ေနာက္အသားကို မထိေစဘဲ တစ္ကိုယ္လံုးကို လက္၀ါးႏွင့္ သပ္သပ္ခ်ေန၏။ ေမာင္ေက်ာ္လွသည္ လူးလိမ့္ေနရာမွ အတန္ငယ္ၿငိမ္သြားသည္။ ထိုစဥ္မွာ ေက်ာ္ကြန္႔ႏွင့္အတူ ဦးဖိုးေျဗာ့ ေရာက္လာ၏။
“ဦးေလးေျဗာ့ရယ္ ၾကည့္ေပးစမ္းပါဦး”
လွထံုက ငိုသံပါႏွင့္ ေျပာသည္။ ဦးဖိုးေျဗာ့သည္
“ခုေတာ့ ငါ့ကိုသတိရၾကၿပီေပါ့။ ဟုတ္လား” ဆိုေသာ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးျဖင့္ ေမာင္ေက်ာ္လွနား သြားထိုင္ၿပီးၾကည့္သည္။ ေဒၚပိုက …
“ကၽြန္မလည္း တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ လုပ္ေပးထားတာပဲ”
ဟု ေျပာသည္။ ဦးဖိုးေျဗာ့က …
“အင္း … ေကာင္းပါတယ္။ အုပ္ေဆးဆိုတာ ဒီလိုပဲ ေရလဲနဲ႔ သံုးရတာမ်ိဳးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခဏပဲ ထိန္းထားႏုိင္မွာ”
“ဒါဆိုရင္”
ေက်ာ္ကြန္႔က စိုးရိမ္တႀကီး ၀င္ေျပာရာ …
“မပူနဲ႔ေလ ကဲ … ကဲ ေရသန္႔သန္႔တစ္ခြက္ေပးစမ္း၊ ေၾကးဖလားရွိရင္ ေၾကးဖလားနဲ႔ ထည့္ခဲ့၊ မရွိရင္ ဖန္ခြက္နဲ႔ပဲ ယူခဲ့”
ေက်ာ္ကြန္႔ႏွင့္ လွထံု ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္တူ ေနာက္ေဖးဘက္ကို ေျပးမိ၏။ ၿပီးမွ ေက်ာ္ကြန္႔က …
“သားေလးနားမွာ ေန၊ ငါသြားခပ္မယ္”
ဆိုၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္သြားသည္။ ေၾကးဖလားမရွိသျဖင့္ ဖန္ခြက္ႏွင့္ပင္ ခပ္လာခဲ့၏။ ဦးဖိုးေျဗာ့က ဖန္ခြက္ကိုယူ၍ ဘုရားစင္ဘက္ကို ဦးတိုက္ရင္း ေျမွာက္ကိုင္ၿပီး ခပ္တိုးတိုး ရြတ္ဆိုလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေညာင္ပင္ရွိရာဘက္ကို လွည့္၍ ဖန္ခြက္ကိုေျမွာက္ၿပီး
“ကေလးက မသိနားမလည္လို႔ အမွားလုပ္မိတာပါ။ အမိုက္အမဲကေလးမို႔ ေဗြမယူပါနဲ႔၊ ဆိုင္ရာပိုင္ရာမ်ား ခြင့္လႊတ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ”
ဟု အသံက်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္လွ ကိုယ္ေပၚသို႔ ဖန္ခြက္ထဲမွေရျဖင့္ အနည္းငယ္ေတာက္လုိက္သည္။ ေရစက္မ်ားထိေသာအခါ ေမာင္ေက်ာ္လွမွာ တြန္႔ခနဲ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ လွထံုက ေဒၚပိုကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ေဒၚပိုက အဓိပၸာယ္ပါပါ ျပန္ၾကည့္ရင္း ေခါင္းဆတ္ျပသည္။
“ကဲ … ကဲ ကေလးကို နည္းနည္းထူလိုက္စမ္းပါ”
ေက်ာ္ကြန္႔က ေမာင္ေက်ာ္လွကို ထုိင္လ်က္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ေပြ႕ထူလုိက္၏။
“သားေလး၊ ေမာင္ေက်ာ္လွ ဘဘႀကီးကို သိတယ္မဟုတ္လား”
ဦးဖိုးေျဗာ့က ေမးသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွသည္ မ်က္လံုးကိုခပ္ေမွးေမွး ဖြင့္ၾကည္ၿပီး ‘အင္’ ဟု ေရရြတ္လိုက္၏။
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဘဘႀကီးက သားကို ေရမန္းတိုက္မယ္ေနာ္ ကုန္ေအာင္ေသာက္လုိက္ ၾကားလား”
ဆိုၿပီး ေမာင္ေက်ာ္လွ၏ပါးစပ္မွာ ဖန္ခြက္ကိုေတ့ေပးလိုက္သည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွသည္ အပူႀကီးလြန္းသျဖင့္ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္၊ ရင္ထဲကလည္း ပူေလာင္ေနသျဖင့္ ဖန္ခြက္ထဲက ေရကို အငမ္းမရ ေသာက္ေလသည္။ လွထံုလည္း ခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္သည္။
ျဖစ္တတ္သည့္သေဘာမွာ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေရဓာတ္ခမ္းေျခာက္ေနစဥ္ ေရေသာက္လိုက္လွ်င္ ေခၽြးစို႔လာတတ္သည္။ ေစာေစာက တုိက္ထားေသာ ငန္းေဆး၏ တန္ခိုးကလည္း ခုမွ ျပလာသည္။ အုပ္ေဆးကလည္း အခိုးပြင့္ေစသည္။ ၿပီးေတာ့ ထူထပ္စြာျခံဳထားေသာေစာင္ေတြကို ခြာထားေသာၾကာင့္လည္း ခႏၶာကိုယ္တြင္းမွ အပူဓာတ္မ်ား ေလ်ာ့ပါးသြားေစသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္ေက်ာ္လွမွာ ေခၽြးေတြ စိမ့္ထြက္လာၿပီး ကိုယ္ပူက်သြားသည္။ ခဏအၾကာမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွထံုႏွင့္ ေဒၚပိုတို႔ကေတာ့ ဒါဟာ ဦးဖိုးေျဗာ့ရဲ႕အစြမ္းေပါ့ဟု ယံုၾကည္သြားၾကသည္။ ထို႔အတူ ေညာင္ပင္ႀကီးႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း ပို၍စြဲလမ္းယံုၾကည္လာၾကသည္။ ေက်ာ္ကြန္႔ပင္လွ်င္ ဟုတ္ႏိုး ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာ၏။
* * *
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေမာင္ေက်ာ္လွသည္ အဖ်ားေသြးမရွိေတာ့။ လူကလည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္လာၿပီး ဆန္ျပဳတ္ႏွစ္ပန္းကန္ ေသာက္ႏိုင္လာသည္။ ေက်ာ္ကြန္႔ႏွင့္ လွထံုတို႔က ဦးဖိုးေျဗာ့ကို ေငြငါးဆယ္ကန္ေတာ့သည္။ ဒါတြင္မက ဦးဖိုးေျဗာ့လမ္းညႊန္မႈျဖင့္ ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ အေမႊးတိုင္၊ ဖေယာင္းတိုင္တို႔ ပူေဇာ္သည္။
ထိုသတင္းမွာ လွထံုကိုယ္တိုင္ တအံ့တၾသ ေလွ်ာက္ေျပာေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေဒၚပို၏ ျဖန္႔ခ်ိမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ပဲျပဳတ္သည္ေဒၚမွိန္၏ သတင္းကြန္ယက္အတြင္း ေရာက္ရွိသြားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ႏွစ္ရက္သံုးရက္အတြင္းမွာပင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုးက သိသြားၾကေတာ့သည္။
ဦးဖိုးေျဗာ့သည္လည္း ဂုဏ္သိကၡာျပန္တက္လာသည္။ အႏၲရာယ္ကင္းဆြမ္းတင္ဖို႔ အခ်ိန္ဆြဲေနခဲ့ေသာ မေပြးသည္ ဒီညေနမွ ဆြမ္းမတင္လွ်င္ ဘ၀ပ်က္ေတာ့မေလာက္ ေျပာဆိုေတာင္းပန္ၿပီး အတင္းလာေခၚသည္။
ေညာင္ပင္ႀကီးမွာလည္း အရင္လို အထီးက်န္ဆန္စြာ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဂရုတစိုက္ လာေရာက္ပူေဇာ္ပသသူေတြရွိလာ၏။ ေမာင္ေက်ာ္လွ၏ နမူနာကိုယူၿပီး ကေလးေတြ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေက်ာပူေခါင္းပူေလာက္ျဖစ္လွ်င္ ေညာင္ပင္ႀကီးဆီေျပး၍ ေတာင္းပန္ၾကသည္။ ကိုယ့္ဘာသာ ပစၥည္းအထားမွား၊ အသိမ္းလြန္ေနတာကိုပင္ လက္အုပ္ကေလး ခ်ီသြားတာမ်ိဳး၊ ေခါင္းကေလးငံု႔သြားတာမ်ိဳး ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္လာ၏။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဦးဖိုးေျဗာ့က ေနာက္ဆက္တြဲသတင္းတစ္ခုကို ထုတ္ျပန္လိုက္ေလသည္။
“ယမန္ေန႔ညက မိမိအိပ္မက္မက္ေၾကာင္း တစ္နည္းအားျဖင့္ သက္ဆိုင္ရာပုဂၢိဳလ္က အိပ္မက္ေပးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေညာင္ပင္ႀကီးတြင္ စံျမန္းေနသူမွာ အမ်ားထင္ထားသလို ေဇာက္ထိုးေကာင္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကြင္းပိုင္ႀကီးသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြင္းပိုင္ႀကီးသည္ ဟိုးႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီေသာ အခ်ိန္ကစ၍ ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေရွးကေတာ့ လူေတြက တရိုတေသ ပူေဇာ္ပသခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ကြင္းပိုင္ႀကီးကလည္း တစ္ရြာလံုးကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေႏွာင္းေခတ္လူတို႔ ရိုးရာအစဥ္အလာကို ေသြဖည္ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး၊ ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ေမ့ထားၾကေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕က မထီမဲ့ျမင္ျပဳလာေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ခုလိုသတိေပးရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကြင္းပိုင္ႀကီးကို ရိုရိုေသေသပသလွ်င္ မစမည္ျဖစ္ေၾကာင္း”
ဦးဖိုးေျဗာ့သည္ တကယ္ပဲ အိပ္မက္တာလား၊ သူ႔ဘာသာထြင္ေျပာသလားဆိုတာေတာ့ ဘယ္သူမွမသိ။ အိပ္မက္ဆိုတာကလည္း မက္တဲ့သူတစ္ေယာက္တည္းသာ သိႏိုင္သည့္အရာမ်ိဳးျဖစ္၏။ တကယ္မက္တာ ဟုတ္မဟုတ္၊ သက္ေသျပၿပီး ျငင္းလို႔ရတာလည္းမဟုတ္။
သူက ပေတးတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထုိင္ရင္း ေျပာျပေနျခင္းျဖစ္၏။ ဆိုင္ကို သူေရာက္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မေျပာေသးဘဲ ေစာင့္ေနေသးသည္။ ပဲျပဳတ္သည္ေဒၚမွိန္ ဘာႏူးဆီမွာ ပဲျပဳတ္ဖိုးလာေတာင္းေတာ့မွ အခ်ိန္ကိုက္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ေျပာျပျခင္းျဖစ္၏။ ေဒၚမွိန္သည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ေန၏။ ဒါကို ဦးဖိုးေျဗာ့ကလည္း တေစ့တေစာင္းျမင္သည္။ ေဒၚမွိန္ၾကားသြားၿပီဆိုေတာ့ ဒီသတင္းသည္ ေနမြန္းမတည့္မီ တစ္ရပ္ကြက္လံုးနီးပါးကို ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားေတာ့မွာ ေသခ်ာသြားေလၿပီ။
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾကေသာ ေယာက္်ားသားေတြထဲမွာေတာ့ ဦးဖိုးေျဗာ့ စကားကိုယံုသူလည္းရွိ၏။ မယံုတစ္၀က္ ယံုတစ္၀က္လည္း ရွိ၏။ မယံုၾကည္သူေတြလည္း ပါသည္။ ပြႀကီးက …
“ေနပါဦး၊ ဦးေလးေျဗာ့ရဲ႕။ ကြင္းပိုင္ႀကီးလို႔ဆိုရေအာင္ ဘယ္ကကြင္းကို ပိုင္တာလဲ ေဘာလံုးကြင္းလား”
“ရမ္းမေျပာနဲ႔ကြ။ ဟိုအရင္ကဆိုရင္ ဒီနားတစ္၀ိုက္ဟာ လယ္ကြင္းႀကီးေတြေပါ့။ အဲဒီလယ္ကြင္းႀကီးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့လို႔ ကြင္းပိုင္ႀကီးလုိ႔ေခၚတာ”
ဖိုးနီကေတာ့ စာေလးဘာေလး ဖတ္ထားသျဖင့္ ဗဟုသုတရွိ၏။ သိပၸံပညာအေၾကာင္းကိုလည္း နည္းနည္းပါးပါး တီးမိေခါက္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဖိုးေျဗာ့ေျပာတာကို မယံု။ အဘိုးႀကီးကို သေရာ္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ …
“အဲဒီကြင္းပိုင္ႀကီးမွာ အေဖာ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိမွာေပါ့”
“ဘယ္က အေဖာ္ေတြလဲကြ”
ကို္ရွိန္က အေကာင္းမွတ္လို႔ စကား၀င္ေထာက္သည္။ ဖိုးနီက …
“သူက ကြင္းပိုင္ႀကီးဆိုေတာ့ သူ႔အေဖာ္ေတြက ကင္းပိုင္ႀကီးတို႔၊ ဂ်က္ပိုင္ႀကီးတို႔၊ စပိတ္တစ္ပိုင္ႀကီးတို႔၊ ဂ်ိဳကာပိုင္ႀကီးတို႔ ျဖစ္မွာေပါ့”
ပြႀကီးက ၀င္ဟားသည္။
“ဒါဆို ညွင္းပိုင္ႀကီးတို႔ ၊ ဟတ္ပိုင္ႀကီးတို႔၊ ဒိုင္းမြန္းပိုင္ႀကီးတို႔လည္းပါမွာေပါ့”
ဟု တစ္ဆက္တည္း ေျပာ၏။ ဦးဖိုးေျဗာ့ ေဒါကန္သြားသည္။ သူ႔ကို ေဒါက္ျဖဳတ္တာပဲဆိုၿပီး ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္သြား၏။
“ေဟ့ နင့္ေမကလႊား ဖဲသမားေတြ၊ ဒါ ေနာက္စရာမဟုတ္ဘူးကြ။ မင္းတို႔ေတာ့ ေဘးေတြ႕လိမ့္ဦးမေနာ္။ ပါးစပ္စည္းကမ္း မရွိတဲ့ေကာင္ေတြ”
“ေဘးေတြ႕တာက တည့္တည့္ေတြ႕တာေလာက္ မဆိုးပါဘူဗ်”
ဟု ေျပာၿပီး တဟားဟားရယ္ရင္း ထထြက္သြားသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက ဦးဖို႔ေျဗာ့ဆီအာရံုစိုက္ရင္း ေလွ်ာက္သြားသျဖင့္ ေျမေပၚမွ အုတ္ခဲတစ္လံုးကို ၀င္တုိက္မိၿပီး
“အမေလးဗ်”
ဖိုးနီကေအာ္ရင္း ေျခမကိုကုန္း၍ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
“ေတြ႔ၿပီမဟုတ္လား၊ မင္းေျပာတဲ့ တည့္တည့္ေတြ႕တာဆိုတာေလ၊ အဲဒါ ပါးစပ္သရမ္းလို႔ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ဒိ႒ျပလိုက္တာပဲ”
ေဒၚမွိန္သည္ အျဖစ္အပ်က္ကိုျမင္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ ကြင္းပိုင္ႀကီးကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳေနေသာ ဖိုးနီတစ္ေယာက္ အုတ္ခဲကိုတိုက္မိေၾကာင္း၊ ထိုအုတ္ခဲကို မိမိ ဆိုင္ထဲ၀င္လာစဥ္က မျမင္မိေၾကာင္း၊ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းမသိေၾကာင္း ရပ္ကြက္ထဲ ေလွ်ာက္ေျပာသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဖိုးနီမွာ ေျခမေသြးေျခဥရံုမွ်ျဖစ္ေသာလည္း ေဒၚမွိန္ကေတာ့ ဖိုးနီေျခမႀကီး ဟက္တက္ကြဲသြားၿပီး ေသြးေတြျဖာခနဲ ထြက္လာသည္ဟုဆိုသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုကိစၥေၾကာင့္ ဦးဖိုးေျဗာ့စကားကို ယံုၾကည္သူေတြ ပိုမ်ားလာေတာ့သည္။ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနသူေတြကလည္း ယံုတဲ့ဘက္ကို ယိမ္းယိုင္ကုန္ၾကေလေတာ့သည္။
* * *
“ဒါမ်ိဳးဆိုတာက ေျပာရခက္သားကလားဗ်”
ရပ္ကြက္ဥကၠ႒က မယုတ္မလြန္ ေတြးေတြးဆဆေျပာသည္။ သူ႔စကားက အဓိပၸာယ္ႏွစ္မ်ိဳး ထြက္ေနသည္။ ဦးဖိုးေျဗာ့ကေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟူ၍လည္း ယူဆႏုိင္သည္။ အယူသည္းမႈဟု ဆိုလိုရာလည္း ေရာက္၏။
ျဖစ္ပံုကေတာ့ ဦးဖိုးေျဗာ့သည္ သူ၏အိပ္မက္ကို ယံုၾကည္လက္ခံသူေတြ ရွိသျဖင့္ အားတက္လာၿပီးေနာက္ တစ္မ်ိဳးထပ္မံေျပာလာျပန္၏။ ကြင္းပိုင္ႀကီးက သူ႔ကို အိပ္မက္ထပ္ေပးေၾကာင္း၊ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ သူ႔အတြက္နတ္စင္တစ္ခု ေဆာက္လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္စင္ေဆာက္ရန္အတြက္ ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကဖို႔ ရပ္ကြက္အာဏာပိုင္မ်ားထံ တင္ျပလာျခင္းျဖစ္၏။
“ဦးဖိုးေျဗာ့ အိပ္မက္မက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ဒီကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ေပးရမယ္ ဆိုတာကေတာ့ နည္းနည္းစဥ္းစားဖို႔သင့္တယ္။ တကယ္လို႔ တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္က သူလည္း အိပ္မက္မက္ပါတယ္ဆိုၿပီး ကိစၥတစ္ခုခု တင္ျပလာခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ တကယ္ေတာ့ အိပ္မက္ဆိုတာ တရားမ၀င္ဘူးေလ”
တစ္ေယာက္က ေထာက္လိုက္၏။ ဦးဖိုးေျဗာ့က …
“က်ဳပ္ စကားကို မယံုလို႔လား၊ က်ဳပ္ တစ္သက္လံုး ဘုရား၊ တရားနဲ႔ ေနလာခဲ့တာ ဘယ္တုန္းကမွ လိမ္ညာမေျပာခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါကို အားလံုးအသိ”
သူ႔ကို ေသြးေလေခ်ာက္ခ်ားၿပီး အိပ္မက္မက္သေယာင္ အေျပာခံရသျဖင့္ နည္းနည္းမခံခ်င္ ျဖစ္သြား၏။
“ဦးဖိုးေျဗာ့ကို မယံုလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လုပ္ခ်င္တိုင္း အရမ္းလုပ္လို႔ ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ စည္းမ်ဥ္းစည္းဆိုတာ ရွိေသးတယ္”
“တျခားရပ္ကြက္ေတြမွာ နတ္စင္ေတြ ရွိၾကတာပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို ဟီးထေနေအာင္ ေဆာက္ထားၾကတာ၊ က်ဳပ္တို႔ရပ္ကြက္သာ မရွိေသးတာ”
ဦးဖိုးေျဗာ့က ေစာဒကတက္၏။ သူက ေျပာအားရွိသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကိုေထာက္ခံၾကမွာ ေသခ်ာသည္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ားအေနျဖင့္ အေတာ္ဦးေႏွာက္စားေန၏။ ခြင့္မျပဳျပန္လွ်င္လည္း ဦးဖိုးေျဗာ့စကားကုိ ယံုၾကည္သူေတြက မေက်မနပ္ျဖစ္ၾကမည္။ ဒီလိုရိုးရာအစြဲအလမ္းမ်ိဳးက တားျမစ္လို႔လည္း မသင့္ေလ်ာ္။ ထို႔ေၾကာင့္ …
“ဒီလိုလုပ္ပါ၊ ေလာေလာဆယ္ ဦးဖိုးေျဗာ့ရဲ႕ တင္ျပခ်က္ကို လက္ခံမယ္။ တကယ္လို႔ ကန္႔ကြက္တဲ့လူရွိလာရင္ေတာ့ ျပန္စဥ္းစားရလိမ့္မယ္”
ဟု ဥကၠ႒က ဆုတ္သာတက္သာ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္၏။
ထိုအခါ ဦးဖုိးေျဗာ့က နတ္စင္ေဆာက္ဖို႔ကိစၥ စတင္ေဆာင္ရြက္ေလေတာ့သည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘယ္သူက ကမကထျပဳၿပီး ရန္ပံုေငြမတည္မလဲဆိုတာ ျပႆနာျဖစ္လာ၏။ ခါတိုင္း အမ်ားဆံုးထည့္ေနက် ေခါက္ဆြဲစက္ႏွင့္ ဗီဒီယိုရံုပိုင္ရွင္ ဦးကုလားသည္ ဟိုတစ္ခါ ပညတ္၊ ပရမတ္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ၿပီးကတည္းက ဦးဖိုးေျဗာ့ႏွင့္ ခပ္တန္းတန္း ျဖစ္ေန၏။ ဦးဖိုးေျဗာ့က ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ား၏ ၀ိတ္ႏွင့္ ဖိဖို႔ႀကိဳးစားေသးသည္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြက ၀တ္ေက်တန္းေက်သာ လိုက္ေပးသည္။ ဦးကုလားက …
“အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ ေခါက္ဆြဲစက္ကလည္း ဂ်ံဳေစ်းေပၚမွီၿပီး လည္တလွည့္ မလည္တလွည့္၊ ဗီဒီယိုရံုကေလးကို အားကိုးၿပီးစားေနရတာ၊ အရင္လို သိပ္အဆင္ေျပတာမဟုတ္ဘူး”
ဟု အလိမၼာႏွင့္ျငင္းသည္။ တျခားလူေတြကလည္း ဦးကုလားလို ႏႈတ္အားျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအားျဖင့္သာ ေထာက္ခံသည္။ ေငြကေတာ့မထြက္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္ၾကသူမ်ား မဟုတ္သျဖင့္ နတ္စင္ေဆာက္တဲ့အခါ လုပ္အားဒါန ပါ၀င္ပါ့မယ္ဆိုေသာ ကတိကိုသာ ေပးၾက၏။
ဦးဖိုးေျဗာ့မွာ သူစသည့္ဇာတ္လမ္းကို ဘယ္လိုဆက္ရမွန္းမသိဘဲ အၾကပ္ရိုက္ေန၏။ ညေနဘက္မွာ မလံုးတင္တို႔အိမ္ ဆြမ္းတင္ေပးဖို႔အတြက္ ငွက္ေပ်ာသီး၊ အုန္းသီး၊ မုန္႔ဆန္း စသည္တို႔ သြား၀ယ္ရင္း ေစ်းထိပ္မွာ အလွဴခံမ႑ပ္တစ္ခုေတြ႕သည္။ အသံခ်ဲ႕စက္ႏွင့္ေအာ္ၿပီး အလွဴခံေနသည္။ ဘုရားတန္ေဆာင္းျပင္ဖို႔ ျဖစ္၏။
သူ အၾကံရသြားသည္။
* * *
အလွဴခံမ႑ပ္မွာ သိပ္ႀကီးလွသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ရွိတာေလးႏွင့္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားရျခင္း ျဖစ္၏။ ၀ါးလံုးေလးတိုင္ေထာင္ၿပီး ပလတ္စတစ္အစကို မိုးထားသည္။ စားပြဲတစ္လံုးေပၚတြင္ အလွဴခံေငြထည့္ဖို႔ ေငြဖလားတစ္လံုး တင္ထား၏။ ေငြဖလားဆိုေသာ္လည္း ေငြအစစ္မဟုတ္။ သတၱဳကို ပန္းကႏုတ္ေဖာ္ထားျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ဒါေတာင္ သူပိုင္မဟုတ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ငွားထားရျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ သူ႔မ႑ပ္ကလည္း တျခားမ႑ပ္ေတြလိုပင္ အသံခ်ဲ႕စက္ပါသည္။ ၀ါးလံုးတိုင္ထိပ္ဖ်ားမွာ ေအာ္လံႀကီးကို အပီအျပင္ဆင္ထား၏။
အသံခ်ဲ႕စက္ ငွားခကိုေတာ့ အလွဴခံလို႔ရေသာေငြထဲမွ ထုတ္ေပးမည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးဖိုးေျဗာ့အေနျဖင့္ တစ္ေန႔ကုန္ အလုပ္ပ်က္ခံၿပီး ထိုင္အလွဴခံရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထမင္းဖိုး၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုး၊ ေဆးလိပ္ဖိုးအျဖစ္ အလွဴခံရေငြမွ တစ္ရာလွ်င္ သံုးဆယ္က်ပ္ရမည္။
အလွဴခံဌာန၏ တည္ေနရာကေတာ့ ေညာင္ပင္ႀကီး၏ ေအာက္မွာပင္ျဖစ္၏။ ဒါမွလည္း လူေတြက ေညာင္ပင္ႀကီးကိုျမင္ၿပီး လွဴခ်င္စိတ္ပိုေပၚမည္ဟု တြက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာက ရပ္ကြက္အ၀င္အထြက္ လမ္းေပၚမွာက်သျဖင့္ လူသြားလူလာလည္း မ်ားသည္။
ဦးဖိုးေျဗာ့သည္ ေအာ္လံႀကီးကို ဘယ္ဘက္လွည့္ရေကာင္းမလဲ စဥ္းစားသည္။ အိမ္ေျခမ်ားတဲ့ဘက္ လွည့္ရမည္။ ေတာင္ဘက္ႏွင့္ အေရွ႕ဘက္က မ်ားသည္။ ဘယ္ဘက္ေကာင္းမလဲ။ သူသည္ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ စီစဥ္လိုက္၏။ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းရွိ အနီးဆံုးအိမ္မွာ ဦးကုလားအိမ္ရွိ၏။ ဦးကုလားႏွင့္ သူ ၿငိထားတာေလးရွိသည္။ ဒီေတာ့ ဦးကုလားကို နည္းနည္းပညာေပးရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးကုလားအိမ္ဘက္သို႔ ေအာ္လံကို လွည့္ထားလိုက္သည္။
မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ အလွဴခံမ႑ပ္ဆီမွ ေရကင္းသံ၊ အဆိုေတာ္ေဌးေဌးျမင့္၏ ဘုရားပင့္သီခ်င္းသံ က်ယ္ေလာင္စြာ ဖြင့္လိုက္သည္ကို တစ္ရပ္ကြက္လံုး ၾကားၾကရေလသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ရက္သတၱပတ္ အတန္ၾကာေအာင္ ထိုအသံမ်ားသည္ သူတို႔ရပ္ကြက္အဖို႔ မနက္ေစာေစာထဖို႔ ႏိႈးစက္သဖြယ္ ျဖစ္လာေလေတာ့သည္။
“မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းတဲ့ နံနက္ခ်ိန္ခါ ျဖစ္ပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္ဖိုးေျဗာ့က ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ဒီရက္ ဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ကၽြန္ေတာ္မ်ား ဍ ရပ္ကြက္မွ ေညာင္ပင္သာ ကြင္းပိုင္ႀကီးနတ္ကြန္း ေဆာက္လုပ္ရန္အတြက္ စတင္အလွဴခံေနပါၿပီ ခင္ဗ်ာ”
ဦးကုလားသည္ ညက စာရင္းေတြလုပ္ေနသျဖင့္ ညဥ့္နက္မွ အိပ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီမနက္ေတာ့ နည္းနည္းေနျမင့္ေအာင္ အိပ္လိုက္မည္ဟု ၾကံစည္ထား၏။ သို႔ရာတြင္ မနက္အေစာႀကီးမွာ အိမ္နားကကပ္ၿပီး ဖြင့္လိုက္ေသာ အသံခ်ဲ႕စက္သံကိုၾကားသျဖင့္ ေငါက္ခနဲ လန္႔ႏိုးလာသည္။ အစကေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီထီေရာင္းတဲ့တြန္းလွည္းက အေစာႀကီးလာရတာလဲဟု ထင္မိေသးသည္။ ေနာက္ ဦးဖိုးေျဗာ့၏အသံႀကီးကို ၾကားေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားသည္။
“အင္း ကိုဖိုးေျဗာ့ေတာ့ ငါ့ကိုဒုကၡေပးၿပီ”
ဟု စိတ္ထဲကညည္းလိုက္၏။
အလွဴခံဌာနမွာ ေစ်းဦးေပါက္လာထည့္သူက လွထံုျဖစ္၏။ သူက ေမာင္ေက်ာ္လွကိစၥ ျဖစ္ထားသျဖင့္ ခုကိစၥမွာ အေတာ္စိတ္ပါလက္ပါ ရွိသည္။ သူက အရင္ဆံုး ဦးဦးဖ်ားဖ်ားလွဴခဲ့လွ်င္ ကြင္းပိုင္ႀကီးက မွတ္မိၿပီး သူ႔သားေလးကို ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသံခ်ဲ႕စက္သံ ၾကားၾကားခ်င္း ေျပးလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“ဦးေလးေျဗာ့ ကၽြန္မ သံုးဆယ္ထည့္မယ္။ ကၽြန္မလည္း ဒီ့ထက္မ်ားမ်ား ထည့္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေက်ာ္လွေလး ေနမေကာင္းတုန္းက ေငြအေတာ္ကုန္သြားလို႔ သိပ္မရွိဘူး။ အဲ … အဲ ကြင္းပိုင္ႀကီးကိုလည္း ေတာင္းပန္ေပးပါေနာ္။ အခု ထည့္တာကို စရန္လို႔မွတ္ထားပါလို႔၊ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ လခထုတ္ေတာ့ ထပ္ထည့္ပါ့မယ္လို႔”
“ေအး ေအး၊ ရပါတယ္ကြယ္၊ လခထုတ္ေတာ့သာ ေမ့မေနနဲ႔ ၾကားလား”
ဦးဖိုးေျဗာ့က ေငြသံုးဆယ္ကို လွမ္းယူသည္။ ဆိုင္လား မဆိုင္လားေတာ့မသိ။ ေစ်းသည္ေတြ ေစ်းဦးေပါက္မွာ လုပ္သလို ေငြစကၠဴမ်ားျဖင့္ ေငြဖလားကို တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ၿပီးမွ ထည့္လုိက္သည္။ စပီကာမွ ေၾကညာေပးရန္အတြက္ မိုက္ကရိုဖုန္းကို လွမ္းအကိုင္တြင္ လွထံုက …
“ခဏေနဦး၊ ခုမွ သတိရတယ္၊ ဘာႏူးဆီက ကၽြန္မ ေငြငါးဆယ္ေခ်းထားတာ ရွိတယ္။ ေၾကညာလိုက္လို႔ သူၾကားသြားရင္ မေကာင္းဘူး။ သူ႔ပုိက္ဆံက်ေတာ့ ျပန္မေပးဘူး။ အလွဴေငြက်ေတာ့ ထည့္ႏိုင္သလား ထင္ေနဦးမယ္”
ဦးဖိုးေျဗာ့မွာ ပြဲဦးထြက္ အားရပါးရ ေအာ္လိုက္မည္ျပင္ၿပီးမွ ဆန္႔တင့ံငံ့ျဖစ္သြားၿပီး
“ဒါဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
လွထံုက ေခါင္းကုတ္စဥ္းစားသည္။
“ဟာ ဟုတ္ၿပီ။ သူမရိပ္မိေအာင္လို႔ ဦးေလးေျဗာ့ေၾကညာတဲ့အခါ အမည္မေဖာ္လိုသူ လွထံုလို႔ ေအာ္လိုက္၊ ဒါဆို မသိႏုိင္ေတာ့ဘူး”
ဦးဖိုးေျဗာ့မွာ ေအာ္ခ်င္တဲ့ေဇာက မ်ားေနသျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ မစဥ္းစားမိေတာ့ဘဲ …
“သာဓုပါခင္ဗ်ာ … သာဓုပါ … အမည္မေဖာ္လိုသူ မလွထံုက ေငြသံုးဆယ္က်ပ္ကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လာေရာက္လွဴဒါန္းသြားပါတယ္ ခင္ဗ်။ အခုလို လွဴဒါန္းရတဲ့ အက်ိဳးအားေၾကာင့္”
ၾကားရသူအေပါင္းမွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ၿပီး ရယ္ၾကရေလသည္။
ဘာႏူးမွာ လွထံုကို ေငြငါးဆယ္ေခ်းထားတာ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနရာမွ ထိုေၾကညာခ်က္ေၾကာင့္ သတိေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားေလ၏။ ေက်ာ္ကြန္႕ လက္ဖက္ရည္လာေသာက္ေသာအခါ ဘာႏူးက ဆီးၿပီး အေၾကြးေတာင္းသျဖင့္ လခထုတ္လွ်င္ ေပးပါမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ရေလ၏။
ထိုေန႔က အလွဴေငြ ႏွစ္ရာေက်ာ္ရသည္။ နည္းနည္း ကသိကေအာက္ ျဖစ္သြားတာဆိုလို႔ တစ္ခုပဲရွိ၏။ ညေနအလွဴခံ သိမ္းကာနီးအထိ ေငြတစ္ရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္သာ ရသျဖင့္ ဦးဖိုးေျဗာ့ နည္းနည္းစိတ္ညစ္သြားသည္။ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ဆိုလွ်င္ သူ႔အတြက္ ေကာ္မရွင္ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္သာရမွာကိုး။ သိမ္းကာနီးဆဲဆဲက်မွ ကိုရွိန္ ေရာက္လာသည္။ အလုပ္ကအျပန္ ၀င္လာျခင္းျဖစ္၏။ မနက္အသြားမွာ ငါးက်ပ္လွဴသြားခဲ့ၿပီး ေငြတစ္ရာေကာက္ရသျဖင့္ ဒါေၾကာင့္ပဲဆိုၿပီး ေငြငါးဆယ္ လာလွဴသည္။
ငါးဆယ္ဆိုလွ်င္ ေကာ္မရွင္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ထပ္ရၿပီဟု ဦးဖိုးေျဗာ့တြက္လိုက္၏။ ဒါကို စိတ္စြဲသြားသျဖင့္ အသဲခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ေအာ္ရာမွာ ငါးဆယ္အစား ဆယ့္ငါးက်ပ္ဟု မွားေအာ္မိျခင္းအေၾကာင္းသာ ေျပာစရာရွိ၏။
* * *
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ၁၂ နာရီမထိုးခင္မွာပင္ ေငြတစ္ရာ့ရွစ္ဆယ္ေလာက္ရသျဖင့္ ဦးဖိုးေျဗာ့ေက်နပ္ေနသည္။ “ဒီေန႔ေတာ့ သံုးရာေက်ာ္မွာပဲ” ဒါဆိုရင္ “ဦးဖိုးေျဗာ့ စိတ္ကူးေလးယဥ္ေနစဥ္ ဓာတ္ခဲတို႔အုပ္စု ေရာက္လာသည္။
“ဘႀကီးေျဗာ့ အလွဴေငြ ေတာ္ေတာ္ရရဲ႕လား”
“ေအး မဆိုးပါဘူးကြ၊ ဘာလဲ မင္းတို႔ေကာ လွဴၾကမလို႔လား”
“လွဴေတာ့ လွဴခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ အခုပဲ ဦးပေတးဆိုင္မွာ ပဲပလာတာ စားခဲ့လို႔ ပိုက္ဆံကုန္ၿပီဗ်။ ဒီလိုလုပ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္အားလွဴမယ္ေလ”
“ဘယ္လိုကြ”
“ဒီလိုေလ ဘႀကီးေျဗာ့ တစ္ေယာက္တည္း ေအာ္ေနတာထက္စာရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေငြဖလားကိုကိုင္ၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို လိုက္အလွဴခံရင္ ပိုရမွာေပါ့”
“ေအး … ေကာင္းသားပဲ”
ဓာတ္ခဲတို႔အုပ္စုက ေငြဖလားႀကီးထဲကို ေက်ာက္စရစ္ခဲ သံုးေလးငါးလံုးထည့္ၿပီး “ဂေလာက္ ဂေလာက္” ျမည္ေအာင္လႈပ္ရင္း လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို လိုက္ႏႈိုးေဆာ္သည္။
“ကြင္းပိုင္ဘိုးဘိုးႀကီးနတ္ကြန္းေဆာက္ဖို႔ အလွဴခံပါတယ္ခင္ဗ်ာ”
တခ်ိဳ႕က ဆႏၵအေလ်ာက္ အလွဴေငြထည့္သြားၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔အုပ္စုကို လန္႕သျဖင့္ ထည့္ရျခင္းျဖစ္၏။ ဓာတ္ခဲေျပာသလို အလွဴေငြပိုရတာေတာ့ မွန္သည္။သို႔ရာတြင္ ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ …
“ဘႀကီးေျဗာ့ ေနကျပင္းေတာ့ ပူတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခ်ိန္လံုးလႈပ္ေနရတာ ေရေတာင္ငတ္လာၿပီ အေအးေလးဘာေလး ၀ယ္တိုက္ပါလား”
“ေဟ”
ဦးဖိုးေျဗာ့ လန္႔သြား၏။ သို႔ရာတြင္ ျငင္းလို႔မျဖစ္။ ဒီေကာင္ေတြက စိတ္မထင္လွ်င္ မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ လုပ္တတ္သည္။ ဟိုတစ္ေန႔ကပဲ သူတို႔ေဘာလံုးကန္ေနက်ေနရာမွာ ေလးဘီးကားတစ္စင္း လာရပ္ထားၿပီး ဒရိုင္ဘာက လက္ဖက္ရည္သြားေသာက္ေနသျဖင့္ တာယာေတြ ေလေလွ်ာ့ထားခဲ့ေသးသည္။ ခုလည္း အေအးမတိုက္လို႔ ျပႆနာရွာမွာ ေၾကာက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ …
“ေအး … ေအး … ရပါတယ္ကြာ”
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေအးဆိုင္မွာ ၀င္ေသာက္သြားမယ္။ ၿပီးမွ ဘႀကီးေျဗာ့ ေငြရွင္းလုိက္ေနာ္”
ဟု ေျပာၿပီး ထြက္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ကူၿပီး အလွဴခံလို႔ရတာ ခုနစ္ဆယ္၊ သူတို႔ေသာက္သြားသည့္ အေအးသံုးပုလင္းက ကိုးဆယ္က်သျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ စုိက္လိုက္ရေသးသည္။
* * *
“ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ေဟာမယ့္ တရားကေတာ့ အလွဴေပးလို႔ သူေဌးျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ တရားပဲျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”
ဦးဖိုးေျဗာ့က နိဒါန္းပ်ိဳးသည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေသာ ‘မဟာဒုတ္’ တရားထဲကမွတ္မိသမွ်ကို အသံေနအသံထားႏွင့္ ေျပာေလေတာ့သည္။ သူက ဆြမ္းတင္ေနက် လူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခက္အခဲေတာ့ သိပ္မရွိ။ တစ္ခါတစ္ခါက်မွသာ ေလဆက္ျပတ္ျပတ္သြားသျဖင့္ အသံတိမ္၀င္သြားတာတို႔ အသံေၾကာင္သြားတတ္တာတို႔ ျဖစ္တတ္၏။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ေျပာေနရင္းက ေရွ႕ဆက္ရမည့္စကား ေမ့သြားတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။
“အဲ အဲ … ခုန ေျပာသလိုေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုဒင္း မဟာဒုတ္ဟာဆိုရင္ အဲသလိုျဖစ္ၿပီး သကာလက်ေတာ့”
ဆိုၿပီး ေျပာစရာ စကားရွာမရသျဖင့္ ပတ္ခ်ာလည္ေနတတ္၏။
ဦးကုလားႏွင့္ ေဒၚခင္တီတို႔ကေတာ့ မ႑ပ္ႏွင့္အနီးဆံုးမို႕ နားပူဒဏ္ အမ်ားဆံုးခံၾကရ၏။ ဦးကုလားက …
“အင္း ငါတို႔ဟာ ဟိုဘ၀က သူမ်ားအိမ္ေဘးနားမွာ ကားေဘာ္ဒီရံုဖြင့္ခဲ့ဖူးလို႔ အခု ၀ဋ္လည္တာလားမသိဘူး”
ဟု ေငါ့ေတာ့ေတာ့ေျပာသည္။ ေဒၚခင္တီကေတာ့ …
“ရွင္က နားပူရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တို႔ ထြက္သြားလို႔ ရေသးတယ္။ က်ဳပ္မွာက ဘယ္မွသြားလို႔မရဘူး။ ငုတ္တုတ္ခံေနရတာ။ ၾကာေတာ့ ေခါင္းေတြေတာင္ေနာက္လာတယ္။ အသံနည္းနည္းတိုးေပးဖို႔ သြားေျပာပါလား”
“ဟာ ဒီလူကို ငါ ေအာက္က်ခံၿပီး သြားမေျပာခ်င္ပါဘူး”
“ရွင္နဲ႔ ဦးဖိုးေျဗာ့နဲ႔က အရင္က တရားေဆြးေႏြးဖက္ေတြပဲဟာ”
“အရင္က ဟုတ္တယ္။ အခု မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလူက ပညတ္ပရမတ္ေလာက္ ေျပာတတ္တာနဲ႔ သူ႕ကိုယ္သူ ဓမၼကထိကေလာက္ ထင္ေနတာ။ ငါက သြားေတာင္းပန္ရင္ ေရာင့္တက္လာလိမ့္မယ္”
ဆိုၿပီး ေပခံေန၏။
ဦးဖိုးေျဗာ့ကလည္း နတ္စင္ေဆာက္လုပ္ဖို႔အတြက္ ဦးကုလားက အလွဴေငြ မတည္ျခင္းမျပဳဘဲ ေရွာင္ထြက္သြားခဲ့ျခင္းမွာ မိမိအေပၚ မၾကည္လင္လို႔ပဲဟု တြက္သည္။ ဒါတြင္မက အခု အလွဴခံေနတာ တစ္ပတ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဦးကုလားအိမ္က တစ္က်ပ္ေတာင္ လာမထည့္ေသး။ သူ႔သား ဓာတ္ခဲကလည္း လာကူသလိုလုပ္ၿပီး အေအးညာေသာက္သြားေသးသည္။ ဦးကုလားကပဲ တမင္ခုလိုလုပ္ခိုင္းတာလားလို႔ေတာင္ ထင္စရာရွိ၏။ ခါတိုင္း အေၾကာင္းကိစၥရွိလုိ႔ အလွဴခံရင္ တစ္ရာႏွစ္ရာမွ တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္ထိ လက္မေႏွးဘဲ ထည့္တတ္ေသာ ဦးကုလားသည္ ဒီအခါက်မွ ဘာေၾကာင့္ လက္ေပါက္ကပ္ေနရသလဲ။ စဥ္းစားစရာေတြ ရွိလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီလူ႔ကို နည္းနည္းေတာ့ ဆံုးမဦးမွပဲဆိုၿပီး။
“လွဴတယ္ဆိုရာမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ ေစတနာ၊ သဒၶါတရားတစ္ခုထဲကို အရင္းျပဳၿပီး လွဴတာက အမြန္ျမတ္ဆံုးပါပဲ ခင္ဗ်။ မိမိအတြက္ အက်ိဳးရွိရာရွိေၾကာင္း တစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီးလွဴတာမ်ိဳးကေတာ့ ေလာဘက တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္”
ဦးကုလားကလည္း သူ႔ကို လွမ္းေထ့ေနၿပီဆိုတာ သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နားစြင့္ေနလိုက္သည္။ ဦးဖိုးေျဗာ့က ဆက္၍ …
“မရွိလို႔မလွဴ မလွဴလို႔မရွိ ဆိုတဲ့ စကားရွိပါတယ္။ တကယ္မရွိလို႔ မလွဴႏိုင္တာဟာ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ရွိရက္နဲ႔ မလွဴရက္ မဒါန္းရက္တာမ်ိဳးကေတာ့ အဲ … ဒါဟာ ငါ့ေငြ၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ ေရႊေငြရတနာ၊ ငါ့ပစၥည္းဆိုတဲ့ ငါစြဲ မျပဳတ္ေသးလို႔ပါပဲ”
ဦးကုလား အံႀကိတ္လိုက္သည္။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ ေစာင္းေျပာတာလားဆိုၿပီး သြားျပႆနာရွာလို႔လည္း သဘာ၀မက်သျဖင့္ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ခံေနရ၏။ သို႔ရာတြင္ ဦးဖိုးေျဗာ့သည္ မိမိေလာက္စာဖတ္သူ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူေျပာတဲ့ေဟာတဲ့ထဲမွာ အမွားေတာ့ပါမွာပဲ။ ဒီေတာ့မွ ေထာက္ျပၿပီး ပညာေပးလုိက္ဦးမယ္လို႔ ေတးထားလိုက္၏။
* * *
ညေနတြင္ ေမာင္၀ အလုပ္ကျပန္လာသည္။ ဦးဖိုးေျဗာ့ ေမာင္၀ကိုျမင္ေသာအခါ …
“ေဟ့ … ေမာင္၀ အလွဴေလး ဘာေလးထည့္ဦးေလကြာ၊ မင္းနဲ႔ ေရႊၾကည္နဲ႔ ျမန္ျမန္လက္ထပ္ႏိုင္ေအာင္ မစဖို႔ ကြင္းပိုင္ႀကီးဆီမွာ ဆုေတာင္းေပးမယ္”
“ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ၊ ဘယ္က ကြင္းပိုင္ႀကီးလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မယံုပါဘူး”
“မင္း ပါးစပ္က စည္းမရွိကမ္းမရွိ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ကြ။ ဒုကၡေတြ႕ခ်င္လို႔လား”
ေမာင္၀ ရယ္လိုက္သည္။
“ဘာဒုကၡမွ မေၾကာက္ဘူး။ ဒီမွာ ဦးေလးေျဗာ့ရဲ႕ ဦးေလးတို႔ကသာ ကိုယ့္ဒုကၡ ကိုယ္ရွာေနၾကတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေစ်းဘက္ကျပန္လာတိုင္း ဒီနားမွာ အေပါ့သြားေနၾက၊ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခု ဦးေလးက ဒီမွာေရာက္ေနလို႔ အေပါ့ေတာင္ ဘယ္နားသြားရမွန္းမသိဘူး”
ဟု ေျပာၿပီးထြက္သြားသည္။ ဦးဖိုးေျဗာ့က …
“မင္း ဒါေၾကာင့္ မြဲေနတာ”
ဟု မၾကားတၾကား လွမ္းေျပာသည္။ ေမာင္၀က ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘုရားကလြဲရင္ ဘာမွမယံုဘူးဗ်ိဳ႕”
ေမာင္၀သည္ ဒီလိုပဲ ဘုဆတ္ဆတ္ ေျပာတတ္သည္။ ဘာကိုမွလည္း ေၾကာက္တတ္သူမဟုတ္။ သူလုပ္ခ်င္တာကို စြတ္ရြတ္လုပ္တတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ စိတ္ေကာင္းရွိသည္။
ခုလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားျခင္းျဖစ္၏။ ေက်ာင္းက သြပ္မိုးေတြက သိပ္မေကာင္းလွေတာ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ ေဆြးၿပီး ဇကာေပါက္ျဖစ္ေနသည္။ မိုးသိပ္သည္းလွ်င္ မိုးယိုေလ့ရွိ၏။ သူသည္ ေစ်းထဲက ပြဲညက္ေတြ၀ယ္လာၿပီး သြပ္မိုးေတြကို တက္ဖာေပးဖို႔လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလ၏။
ေမာင္ေက်ာ္လွကေလးကေတာ့ ေမာင္၀လိုမဟုတ္။ သူ႔အေဖ ေက်ာ္ကြန္႔လို ရိုးလည္းရိုး၊ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တတ္သည္။ ဒါတြင္မက သူ႔အေမ လွထံုကဲ့သို႔လည္း အတတႏိုင္သည္။
သူက ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ အလွဴခံမ႑ပ္ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားရ၏။ ဟိုတစ္ခါ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ေသးေပါက္မိသျဖင့္ အႀကီးအက်ယ္ ဖ်ားၿပီးကတည္းက အေတာ္လန္႔ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုးတစ္ဆယ္ကို အလွဴေငြထည့္လုိက္ေလသည္။
“သားေလး ေမာင္ေက်ာ္လွကလည္း မုန္႔ဖိုးေငြ မစားရက္မေသာက္ရက္ဘဲ လွဴဒါန္းသြားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”
ဦးဖိုးေျဗာ့က ေညာင္ပင္ဖက္ ဦးခုိက္ၿပီး …
“သားေလး ေမာင္ေက်ာ္လွကို ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္မူပါ”
ဟု လွမ္းဆုေတာင္းလုိက္ၿပီးမွ
“အင္း … ကေလးပင္ျဖစ္ေသာ္ျငား သဒၶါတရား ထက္သန္လွပါေပတယ္”
ဦးဖိုးေျဗာ့က ရိုးရိုးပင္ေျပာျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ဟိုေန႔ကစကားလက္စရွိသျဖင့္ ဦးကုလားက ငါ့ကိုခ်ိတ္ျပန္ၿပီ။ ကေလးေပမယ့္ သဒၶါတရားရွိတယ္ဆိုေတာ့ လူႀကီးက သဒၶါတရားမရွိဘူးလို႔ ဆိုလိုတာလားဟု ေတြးျပန္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေမာင္ေက်ာ္လွ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ထြက္လာတာ ျမင္ေသာအခါ …
“ေဟာ ေမာင္ေက်ာ္လွေလးပါလား”
ဟု ဦးဖိုးေျဗာ့က ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။ ေမာင္ေက်ာ္လွစိတ္ထဲမွာ ဦးဖိုးေျဗာ့က ႏႈတ္ဆက္လိုက္တာကို ကြင္းပိုင္ႀကီးေတာ့ ၾကားသြားၿပီဟု စိုးရိမ္ၿပီး မုန္႔ဖိုးတစ္ဆယ္ကို ထည့္သြားျပန္၏။ ဦးဖိုးေျဗာ့ကလည္း မေန႔ကလိုပင္ ဆုေတာင္းေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအေၾကာင္းႏွင့္ ဆက္စပ္၍ သမီးကို ကၽြန္အျဖစ္မွေရြးဖို႔ ပင္ပင္ပန္းပန္းရွာထားသည့္ေငြျဖင့္ ရဟႏာၱေလာင္းလ်ာတစ္ပါးကို ဆြမ္း၀ယ္ကပ္လိုက္သျဖင့္ ေနာက္ဆံုး သူေဌးႀကီးျဖစ္သြားပံုကို ေျပာေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့လည္း ေမာင္ေက်ာ္လွ ေက်ာင္းသြားဖို႔ လာတာျမင္လွ်င္ …
“ေဟာ … လာပါၿပီခင္ဗ်ာ၊ ဒါနရွင္ေလးေမာင္ေက်ာ္လွ”
ဟု စကားေခၚရင္း ႏႈတ္ဆက္ျပန္သည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွလည္း ေငြတစ္ဆယ္ ထည့္ရျပန္သည္။
ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ေက်ာ္လွေလးမွာ ေက်ာင္းတြင္မုန္႔မစားရဘဲ ျဖစ္ေနရွာ၏။ ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့လည္း လာေနက်လမ္းအတိုင္း မလာေတာ့ဘဲ ၀ါးရံုပင္ေတြရွိသည့္ လမ္းၾကားကေလးဘက္က သြားသည္။ ထိုလမ္းမွာ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္သြားရၿပီး ပိုေ၀းသည္။ လူလည္း ျပတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ၀ါးရံုပင္ေတာေနာက္မွ ေခြးနက္ႀကီးတစ္ေကာင္ ထြက္လာၿပီး လမ္းကိုပိတ္ရပ္ေနသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွကိုလည္း စူးစူးရဲရဲၾကည့္ၿပီး မာန္ဖီေန၏။ ေမာင္ေက်ာ္လွက တုန္႔ခနဲရပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေနာက္ဆုတ္သည္။ ေခြးနက္ႀကီးကလည္း ေရွ႕တိုးတိုးလာ၏။ ေမာင္ေက်ာ္လွ တစ္စံုတစ္ခုေတြးမိၿပီး ၾကက္သီးေတြ ဖ်င္းခနဲ ထသြား၏။
“ေခြးနက္ႀကီး၊ ဟာ ဟုတ္ပါၿပီ”
အေတြးမဆံုးခင္မွာပင္ ခ်ာခနဲ လွည့္ေျပးသည္။ မီလုမီခင္ ျဖစ္လာသည္။ တစ္ခ်က္လွမ္းဟပ္တာ လြယ္အိတ္ကို ကိုက္မိသြားသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွလည္း ေဆာင့္ဆြဲခံလုိက္ရသလို ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး လဲက်သြားသည္။ ေခြးႀကီးက ခုန္အုပ္ခါနီးဆဲဆဲ
“ဂိန္ခနဲ”
တစ္ခ်က္ေအာ္ၿပီး ဖင္ထုိင္က်သြား၏။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ခဲတစ္လံုးက ႏွာႏုကို မွန္ျပန္၏။ ေခြးနက္ႀကီးလည္း တကိန္ကိန္ေအာ္ရင္း ထြက္ေျပးသြားသည္။
“ဘာျဖစ္သြားေသးလဲကြ”
ေမာင္၀က ေမာင္ေက်ာ္လွကို ထူရင္းေမးသည္။
“ဘာ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
ေမာင္ေက်ာ္လွ အသံတုန္တုန္ႏွင့္ ေျဖသည္။ အေတာ္ေၾကာက္လန္႔ေနပံုရ၏။ မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္မရွိ။ ရင္ဘတ္က နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ လႈပ္ရွားေနသည္။
“မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလမ္းႀကိဳလမ္းၾကားက လာရတာလဲ”
ေမာင္၀က ေမးသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွက သူ႔အခက္အခဲကို ေျပာျပ၏။ ေမာင္၀က ရယ္ၿပီး …
“ေၾသာ္ … ျဖစ္မွျဖစ္ရေလကြာ၊ ကဲ … ကဲ မင္းကိုငါ ေက်ာင္းအထိ လုိက္ပို႔မယ္”
ေမာင္၀က ေမာင္ေက်ာ္လွပခံုးကို ဖက္ၿပီး ေခၚသြားသည္။ လမ္းမွာ ေမာင္ေက်ာ္လွက သူသံသယျဖစ္ေနေသာ ကိစၥကို ေမးသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘက္လမ္းက ေရွာင္ၿပီးလာတာကို ကြင္းပိုင္ႀကီးကသိသြားလို႔ ေခြးနက္ႀကီးနဲ႔ လိုက္ေျခာက္တာလား မသိဘူးေနာ္”
“မဟုတ္တာကြာ၊ ဒီေခြးႀကီးကို ငါသိပါတယ္။ ကိုစာကေလးအိမ္က ေခြးႀကီးပါ”
“အဲဒီေခြးကိုပဲ စိတ္ညွိဳ႕ၿပီး ရွဴးတိုက္တာေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား”
“ဒါဆိုလညး္ ငါ ခဲနဲ႔ထုေတာ့ ဘာလို႔ တဂိန္ဂိန္ေအာ္ၿပီး ထြက္ေျပးရတာလဲ ကဲ”
“ဒါကေတာ့ ဦးေမာင္၀ကို ေၾကာက္လို႔ျဖစ္မွာေပါ့”
“အဲဒါပဲေပါ့ကြ၊ သတၱိရွိတဲ့လူဆိုရင္ ဘယ္သူေျခာက္ေျခာက္ မေၾကာက္ရဘူးကြ။ မင္းလည္း သတၱိရွိတဲ့စိတ္ ေမြးရမယ္၊ ၾကားလား”
ေမာင္ေက်ာ္လွ ေခါင္းညိတ္သည္။ ေမာင္၀ကိုလည္း အားက်စိတ္ေပၚလာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္လည္း မေၾကာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္”
“ဒီလိုမွေပါ့ကြ”
“ဦးေမာင္၀”
“ေဟ”
“အေဖကေျပာတယ္။ သမၺဳေဒၶဂါထာရြတ္ရင္ သရဲေတြ ေၾကာက္တယ္ဆုိ၊ နတ္ေတြကေတာင္ ရွိခုိးရတယ္ဆို”
“ဟုတ္ရင္ ဟုတ္မွာေပါ့ကြ၊ ဒါ ဘုရားစာပဲ”
ေမာင္၀သည္ ရုတ္တရက္ စိတ္ကူးတစ္ခုရသြားသျဖင့္ …
“ေအး … ဟုတ္တယ္၊ ဒီလိုလုပ္ပါလား၊ ေနာက္ေန႔ေက်ာင္းသြားလို႔ ေညာင္ပင္ႀကီးနားေရာက္ရင္ သမၺဳေဒၶဂါထာကို စိတ္ထဲကရြတ္သြား၊ ဦးဖို႔ေျဗာ့ႀကီး မင္းကို လွမ္းမေခၚေစရဘူး”
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္လွသည္ ေမာင္၀မွာထားသည့္အတိုင္း ဂါထာကိုစိတ္ထဲကတြင္မက ႏႈတ္မွ တိုးတိုးအသံထြက္ေလာက္ေအာင္ ရြတ္သြားသည္။ အလွဴခံဌာန ေရွ႕အေရာက္မွာ မသိမသာ ငဲ့ၾကည့္သည္။ ဦးဖိုးေျဗာ့သည္ ေမာင္ေက်ာ္လွကို မျမင္သလို မ်က္ႏွာလႊဲေနတာ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ေမာင္ေက်ာ္လွသည္ ေက်နပ္သေဘာက်သြား၏။
အမွန္မွာ ေမာင္၀က ဦးဖိုးေျဗာ့ကို ေမာင္ေက်ာ္လွ၏မုန္႔ဖုိးကို အလွဴမခံဖို႔၊ ေမာင္ေက်ာ္လွလာလွ်င္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနဖို႔ ေလသံမာမာျဖင့္ မွာထားခဲ့ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။
* * *
ဆူညံညံႏွင့္ ေသြးတိုးေရာဂါ ဘယ္လိုဆက္စပ္မႈ ရွိသလဲမသိ။ ေဒၚခင္တီသည္း ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ ၾကားေနရေသာ အလွဴခံမ႑ပ္မွ အသံမ်ားေၾကာင့္ ေသြးေတြတိုးေလ၏။ အသံက်ယ္တိုင္း ထိခိုက္တာေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ေႏြတုန္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ပ႒ာန္းရြတ္ခဲ့စဥ္တုန္းကဆိုလွ်င္ ငါးရက္တိုင္တုိင္ ၂၄ နာရီလံုးလံုး ၾကားေနခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က ဘာမွ် စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ရံုမက ႏွလံုးစိတ္ေအးခ်မ္းမႈေတာင္ ရခဲ့ေသးသည္။ ညဘက္တြင္လည္း ပ႒ာန္းရြတ္ဆိုသံကို က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားေနရသည့္တိုင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္သည္။ ဒါတြင္မက မဟာပ႒ာန္း ရြတ္ဆိုသံမ်ား လႊမ္းျခံဳရာေနရာတြင္ မေကာင္းမႈဒုစရိုက္မ်ား မျဖစ္ႏိုင္၊ လူဆိုးသူခိုးတို႔ မကပ္ႏိုင္ဟု ယံုၾကည္ၿပီးညဘက္တြင္ လံုျခံဳစြာေနႏိုင္ခဲ့သည္။
ခုက်ေတာ့ ဦးဖိုးေျဗာ့၏ အသံကတစ္လွည့္၊ သီခ်င္းေခြအသံကတစ္လွည့္ ၾကားေနရသျဖင့္ ေခါင္းေတြအံု၊ ရင္ေတြတုန္၊ ေသြးေတြတက္ၿပီး ထမင္းလည္းမစားခ်င္၊ အားကုန္ေမာပန္းၿပီး အိပ္ရာထဲ ေခြလွဲေနရေလေတာ့သည္။ ေနမေကာင္းရတဲ့ၾကားထဲမွာ ဒီရက္က်မွ ဦးဖုိးေျဗာ့က …
“သတၱ၀ါဆိုတာ ေသမ်ိဳးခ်ည္းကိုး ခင္ဗ်၊ ေမြးလာရင္ တစ္ေန႔ ေသရမွာပဲ၊ ျမန္ျမန္လား၊ ေႏွးေႏွးလားဆိုတာပဲ ကြာတယ္။ ေဟာၾကည့္ မၾကာခင္မွာ ေန႔တစ္ေန႔ကုန္ဆံုးၿပီး ညအေမွာင္ေရာက္ေတာ့မယ္။ ေသဖို႔ျဖင့္ တစ္ရက္နီးလာပါပေကာလို႔ သတိတရားရၾကပါ။ မေသခင္မွာ ဒါနကုသိုလ္ကိုရေအာင္ ယူၾကပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေမာင္ဖိုးေျဗာ့က ႏိႈးေဆာ္လိုက္ခ်င္တာကေတာ့ …
အဆင္းလွလည္း
ေသမွာပဲ
မျမဲခႏၶာ
အနိစၥ”
ဟူ၍ အသံေနအသံထားႏွင့္ ေအာ္ေလသည္။ သူသည္ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သလဲမသိ။ ေန႔စဥ္ဆိုေတာ့ ေျပာစရာေတြက ရွားပါးလာလို႔ပဲလား၊ တျခားေျပာရမွာ ပ်င္းလို႔ပဲလားမေျပာတတ္။ တစ္ေန႔လံုး ဒါကိုပဲ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေျပာေန၏။ ဦးကုလားမွာ ေဒၚခင္တီ ေသြးေတြတက္ၿပီးလဲေနတုန္း ခုလိုေအာ္ေနသျဖင့္ အေတာ္စိတ္ဆိုးသြားသည္။ ေဒၚခင္တီ ေၾကာက္ေနမွာလည္း စိုးရိမ္ၿပီး အလွဴခံမ႑ပ္ဆီသို႔ ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ခ်ီတက္သြားၿပီး …
“ဒီမွာ ကိုဖိုးေျဗာ့၊ ခင္ဗ်ားဟာက လြန္လြန္းေနၿပီ၊ ဟိုမွာ က်ဳပ္မိန္းမက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ။ ခင္ဗ်ားက တစ္ေန႔လံုး ေသမွာပဲဆိုတာခ်ည္း ေအာ္ေနတယ္”
“ဒါ အမွန္တရားပဲေလ၊ ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက အနိစၥဆိုတဲ့ မျမဲတဲ့အသံကို မၾကားရဲလို႔လား”
“မဆိုင္ပါဘူး။ ဒါေတြ က်ဳပ္သိၿပီးသားပဲ။ အလွဴခံတယ္ဆိုတာ သာသာယာယာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြပဲ ေျပာရတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားက တစ္ေန႔ကုန္ အနိဌာရံုေတြခ်ည္း ေအာ္ေနတာပဲ”
ဦးဖိုးေျဗာ့က ခပ္ေထ့ေထ့ျပံဳးလိုက္ၿပီး …
“ေသေသခ်ာခ်ာလည္း စဥ္းစားပါဦးေလ။ က်ဳပ္ေအာ္တာ အဆင္းလွလည္း ေသမွာပဲလို႔ ေအာ္တာ၊ ခင္ဗ်ားမိန္းမနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
ဦးကုလားမ်က္ႏွာ တင္းခနဲျဖစ္သြား၏။ ဦးဖိုးေျဗာ့ေျပာပံုက ခင္ဗ်ားမိန္းမက အဆင္းလွလို႔လားဟု ဆိုလိုရာ ေရာက္သြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
“ဒါဆို ဥစၥာရွိလည္း ေသမွာပဲဆိုတာကေကာ” ဦးကုလားက ခပ္ထန္ထန္ေမးလိုက္ရာ …
“ေလာကမွာ ဥစၥာရွိတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပါဗ်။ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး”
“အင္း … ဒါဆို အဆင္းလည္းမလွ၊ ဥစၥာလည္းမရွိ၊ ဦးေႏွာက္လည္းမရွိတဲ့ ခင္ဗ်ားလိုလူကေတာ့ ဆယ္ျပန္ေတာင္ ေသဖို႔ေကာင္းတဲ့လူပဲ”
ဦးကုလားက ဦးဖိုးေျဗာ့ကို လက္ညွိဳးတထိုးထိုးေျပာၿပီး ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး လွည့္ထြက္သြားသည္။ ဦးဖိုးေျဗာ့က မိုက္ကရိုဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး။
“မာနေထာင္လဲ၊ ေသမွာပဲ၊ မျမဲခႏၶာ အနိစၥ”
ဟု လွမ္းေအာ္ျပန္ေလ၏။
ခဏၾကာေတာ့ ဦးကုလားဆီက အလုပ္သမားျဖစ္ေသာ ဖိုးနီေရာက္လာသည္။ ေဒၚခင္တီက ဦးကုလားမသိေအာင္ လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဖိုးနီက …
“အေဒၚ အလွဴေငြထည့္ခုိင္းလိုက္တယ္။ သူလည္းေတာ္ေတာ္ေလး ေနမေကာင္းလို႔ပါတဲ့ အဲဒါ”
ဆိုၿပီး ေငြႏွစ္ရာလာေပးေလ၏။
ဦးဖိုးေျဗာ့၏အလွဴခံရေငြမွာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ နည္းနည္းလာ၏။ ဒီလိုျဖစ္ရတာကလည္း သဘာ၀က်သည္။ အလွဴခံဌာန၏ေရွ႕မွ ေန႔စဥ္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာျပဳေနၾကသူမ်ားမွာ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြသာမ်ားသည္။ ဒီလူေတြကလည္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းေတာ့ အလွဴေငြဘယ္ထည့္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ေန႔ေတြမွာ အသံခ်ဲ႕စက္ငွားခေပးဖို႔ ကာမိေအာင္ မနည္းလုပ္ေနရသည္။ ညေနေစာင္းကာနီးထိ အသံခ်ဲ႕စက္ဖိုးေတာင္ မကုိက္ေသးသည့္ ေန႔မ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ဦးဖို႔ေျဗာ့ခမ်ာ …
“ေနကေလးကလည္း တျဖည္းျဖည္းေစာင္းလာပါၿပီခင္ဗ်ာ၊ တစ္ေန႔တာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးမွာ အလွဴဒါနေလးျပဳၾကမယ္ဆိုရင္ အမွတ္တမဲ့ျပဳခဲ့တဲ႔ အကုသိုလ္ကေလးမ်ားရွိခဲ့ရင္ ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ပါတယ္။ ညမွာ ေကာင္းစြာအိပ္စက္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါတယ္။ ညတိုင္းႀကိမ္ႀကိမ္စက္ေတာ့ ထက္ျမက္ပါတဲ့ အိပ္မက္ကိုျမင္ ဆိုတာလို အိပ္မက္ေကာင္းမ်ားမက္ၿပီး အတိတ္ေကာင္း၊ နိမိတ္ေကာင္းမ်ားလည္း ေကာက္ယူႏိုင္ပါတယ္”
ဟု ေစ်းေပါင္က်ိဳးေစ်းသည္၏ ေလသံျဖင့္ ေအာ္ေနသည္။ ေရွ႕ကျဖတ္သြားသူေတြကိုလည္း လွမ္းလွမ္းႏႈတ္ဆက္တာအေမာ။
“ဟဲ့ မေပြး၊ ေစ်းေရာင္းေကာင္းရဲ႕လား”
“မဆိုးလွပါဘူး ဦးေလးေျဗာ့ရယ္”
“ေအး ေအး ေကာင္းတယ္၊ ဒီေငြေတြဟာ ငါစားဖို႔၊ ငါ့အိမ္ေထာင္စားဖို႔၊ ငါ့သား၊ ငါ့သမီးစားဖို႔ဆိုတာမ်ိဳးခ်ည္းပဲ မစဥ္းစားနဲ႔။ သံသရာအတြက္ကိုလည္း စဥ္းစား၊ ကိုယ္ေသေတာ့ ဒါနသာလွ်င္ ကိုယ္နဲ႔အတူပါမွာ”
ဟု နိမိတ္ျပစကားေတြေျပာရသည္။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕က ဦးဖိုးေျဗာ့စကားကို နားမလည္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဦးဖိုးေျဗာ့ႏႈတ္ဆက္လွ်င္ …
“အိမ္မွာ ထမင္းမခ်က္ရေသးလို႔ ဦးေလးေျဗာ့ေရ၊ ေျပးလိုက္ဦးမယ္”
ဆိုၿပီး စကားအစမခံဘဲ လစ္ေျပးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အလွဴခံမ႑ပ္ေရွ႕ေရာက္လွ်င္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္သည့္အက်င့္ေတာင္ ျဖစ္ကုန္ၾကေလ၏။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြအေနျဖင့္လည္း သိပ္အားတက္သေရာရွိလွတာမဟုတ္။ ဘံုကထိန္တို႔၊ စာျပန္ပြဲတို႔၊ ပ႒ာန္းပြဲတို႔အတြက္ဆိုလွ်င္ေတာ့တစ္မ်ိဳး။ ခုဟာက ရိုးရာအစြဲအလမ္း ကိစၥတစ္ခုသာျဖစ္သျဖင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို သံုးခ်င္ၾကမွာမဟုတ္။
ထိုအေျခအေနမွာပင္ ဦးဖိုးေျဗာ့ထံသို႔ ကိုႀကီးေငြေရာက္လာေလသည္။ အမွန္ေတာ့ သူသည္ ပ်င္းပ်င္းရွိသျဖင့္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္း ဦးဖိုးေျဗာ့ႏွင့္ စကားေျပာဖို႔လာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
“ဘယ္လိုလဲဗ်ိဳ႕၊ အဆင္ေျပရဲ႕လား”
ကိုႀကီးေငြက ၀င္ထိုင္ရင္းေမးသည္။
“မင္းလာတာနဲ႔အေတာ္ပဲကြ ႀကီးေငြရ၊ ငါမင္းကို အကူအညီေတာင္းစရာရွိလို႔”
ဆိုၿပီး ခုရက္ပိုင္း အလွဴခံရေငြ နည္းပါးေနသည့္အေၾကာင္း ေျပာျပ၏။
“အဲဒါကြာ၊ မင္းလည္း နည္းနည္းပါးပါး နည္းလမ္းေလးဘာေလး စဥ္းစားေပးစမ္းပါဦး။ မင္းက ဦးေႏွာက္သံုးတတ္ပါတယ္”
ကိုႀကီးေငြက ေျမွာက္ေပးရင္ သေဘာက်တတ္သည္။
“အင္း … ေကာင္းၿပီေလ”
ဆိုၿပီး အလွဴဆိုတာဘာလဲ၊ အလွဴခံတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုသေဘာသဘာ၀ရွိသလဲဆိုတာေတြကို ျပန္ရွင္းျပေနေသး၏။ ဦးဖိုးေျဗာ့လည္း အကူအညီေတာင္းထားမိသျဖင့္ “အင္း … ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒါေပါ့” စသည္ျဖင့္ စကားေထာက္ရင္း သည္းခံနားေထာင္ေနရသည္။ အမွန္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားရင္း အခ်ိန္ဆြဲေနျခင္းသာျဖစ္၏။ ေနာက္မွ မိုက္ကရိုဖုန္းကိုလွမ္းျမင္ၿပီး ညက ၾကည့္ခဲ့ရေသာ ျမ၀တီရုပ္သံမွ လွ်ပ္တစ္ျပက္ရိုက္ခ်က္ကို သြားသတိရ၏။ ထိုအခါ အၾကံတစ္ခု ျဖတ္ခနဲေပၚလာသည္။
“ေခတ္ကေျပာင္းေနၿပီး ဦးေလးေျဗာ့ရဲ႕။ အလွဴခံရာမွာ ေရွးရိုးနည္းသံုးေနလို႔မရဘူး”
ေျပာရင္း မိုက္ကရိုဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္သည္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ မေပြးေရာက္လာၿပီး အလွဴေငြတစ္ဆယ္ထည့္သည္။ ကိုႀကီးေငြက မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး …
“မေပြးအေနနဲ႔ အခုလို လာေရာက္လွဴဒါန္းရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေလး ေျပာျပပါဦး”
ေျပာရင္း မိုက္ကရိုဖုန္းကို မေပြးပါးစပ္နားကပ္ေပးလိုက္၏။
“ကၽြန္မ ညကအိပ္မက္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာေျပာတာၾကားတယ္။ မေပြး ညည္းတစ္ခါပဲ လွဴရေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထပ္လာလွဴတာေလ အဲ”
မေပြးမွာ အစကေတာ့ ဘာမွန္းမသိဘဲ သူေျပာခ်င္တာေျပာသည္။ ေနာက္မွ မိုက္ကရိုဖုန္း သူ႔ပါးစပ္နားေတ့ထားသျဖင့္ သူ႔အသံက ေအာ္လံမွတဆင့္ အက်ယ္ႀကီးထြက္ေနတာ သတိျပဳမိၿပီး အမ္းတမ္းတမ္းျဖစ္သြား၏။
“အဲ … အခုလို လွဴလိုက္ရတဲ့အတြက္ မေပြးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရပါသလဲ”
ကိုႀကီးေငြက ဆက္ေမး၏။ မေပြးက ေအာ္လံႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး တံု႔ဆိုင္းဆိုင္းလုပ္ေနသည္။
“ေျပာပါ မေပြးရဲ႕။ ဒါရွက္စရာမွ မဟုတ္တာ”
ဟု တုိက္တြန္းေတာ့မွ
“ဟုတ္ကဲ့ ေပ်ာ္ပါတယ္”
ဟု အသံတိမ္ႏွင့္ေျပာသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဦးဖိုးေျဗာ့က အသံခလုတ္ကို လွည့္ၿပီးတင္လိုက္သျဖင့္ အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္သြား၏။
ကိုႀကီးေငြစိတ္ကူးမွာ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ဆုိရမည္။ တခ်ိဳ႕ကရွက္ၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ တဟီးဟီးရယ္ေနေသာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာသြားၾကတာခ်ည္းျဖစ္၏။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ့္အသံကို ေလာ္စပီကာမွ တစ္ရပ္ကြက္လံုးၾကားရသျဖင့္ အသံစမ္းသည့္အေနျဖင့္လာရင္း အလွဴေငြထည့္သြားၾကသည္။ ပြႀကီးကေတာ့ သူမ်ားလို ရွက္မေနဘဲ ေျပာလိုက္တာမွ ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာသျဖင့္ စကားျဖတ္ပစ္ရေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုေန႔က အလွဴေငြရရွိမႈ ျပန္တက္လာတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
သို႔ရာတြင္ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကိုႀကီးေငြေပၚမလာ။ မေန႔က အလွဴခံမ႑ပ္မွာ အခ်ိန္ကုန္သြားသျဖင့္ သူ႔မိန္းမ မသီးခိုင္းသည့္ ကိစၥတစ္ခု မလုပ္ျဖစ္ေတာ့။ သူ႔အသံႀကီးကုိ မသီးလည္းၾကားသျဖင့္ …
“ရွင္က က်ဳပ္ခိုင္းတာေတာ့မလုပ္ဘဲ မဆိုင္တာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနတယ္ေပါ့ေလ ဟင္း”
အစခ်ီ၍ ျမည္တြန္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သြားခြင့္မျပဳေတာ့။
ဦးဖိုးေျဗာ့သည္ ကိုႀကီးေငြကို ေမွ်ာ္ေသာ္လည္း ေပၚမလာသျဖင့္ အခက္ေတြ႕ေန၏။ ဒီၾကားထဲ တခ်ိဳ႕က အသံစမ္းခ်င္သျဖင့္ မ႑ပ္နားမွာ ရစ္သီရစ္သီလုပ္ရင္း …
“ကိုႀကီးေငြမလာဘူးလား”
ဟု ေမးၾကသည္။ မလာေၾကာင္းေျပာေသာအခါ အသာလစ္ထြက္ကုန္ၾက၏။
ဦးဖိုးေျဗာ့လည္း မတတ္သာသျဖင့္ သူ႔ဘာသာစမ္းလုပ္ၾကည့္သည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ခုက်မွလွဴမယ့္သူက ေပၚမလာ။ အေတာ္ေလးၾကာမွ ေဒၚပိုေလွ်ာက္လာတာ ျမင္သျဖင့္ …
“လာစမ္းပါဦးဗ်။ အလွဴေငြေလးဘာေလး ထည့္ပါဦး”
ေဒၚပိုလည္း အင္တင္တင္လုပ္ေနၿပီးမွ
“ဒီတစ္ပတ္ေပါက္ေအာင္ ဆုေတာင္းေပးေနာ္”
ဟု ဆိုၿပီး ေငြတစ္ဆယ္ကိုလွမ္းေပးသည္။ ထိုအခါ ဦးဖိုးေျဗာ့လည္း မိုက္ကရိုဖုန္းကို ေဒၚပိုဘက္ထိုးေပးၿပီး …
“ေဒၚပိုအေနနဲ႔ ခုလို ဘာေၾကာင့္အလွဴေငြထည့္ရတာလဲဆိုတာ သိပါရေစ”
ဟုေမးလိုက္သည္။ ေဒၚပိုလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနရာမွ
“ဦးဖိုးေျဗာ့ကလွမ္းေခၚၿပီး ထည့္ခိုင္းတာကိုး”
ေဒၚပိုအသံမွာ ေအာ္လံမွတစ္ဆင့္ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္အင္တာဗ်ဴးဖို႔ စိတ္မကူးရဲေတာ့။
ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ ဖိုးနီေရာက္လာသည္။
“ဘယ္လိုလဲ ဦးေလးေျဗာ့။ ဒီေန႔ ကိုႀကီးေငြမလာဘူးလား”
“မလာဘူးကြ”
“မသီးက မလႊတ္လို႔နဲ႔တူတယ္”
“ေအးကြာ၊ ခက္တာပဲ”
“မခက္ပါဘူးဗ်ာ။ သူမရွိလည္း ကၽြန္ေတာ္ရွိပါတယ္။ ကိုႀကီးေငြေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္တတ္ပါတယ္”
“ေဟ့ … ေအးကြာ၊ ငါ့ကို ကူစမ္းပါဦး”
ဦးဖိုးေျဗာ့က ေငြေသာက္ေသာက္လဲ အကုန္အက်ခံေၾကာ္ျငာၿပီးမွ ကုန္ပစၥည္းေရာင္းအား တက္မလာေသာ လုပ္ငန္းရွင္လိုေလသံမ်ိဳးျဖင့္ အားကိုးတႀကီး ေျပာသည္။ ဖိုးနီက၀င္ထိုင္ၿပီး မိုက္ကရိုဖုန္းကိုလွမ္းယူသည္။ သူ႔စိတ္ကူးကတစ္မ်ိဳး။ မေန႔ညကပဲ ေလးပြင့္ဆိုင္ေျခစမ္းပြဲကို ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ တိုက္ရိုက္ၾကည့္ရႈထားသျဖင့္ …
“ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ ေကာင္းကင္ေလးကလညး္ အံုပ်ပ်နဲ႔ဆိုေတာ့ အလွဴရွင္တို႔အႀကိဳက္ ရာသီဥတုမ်ိဳးေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အခုဆုိရင္ ေတာင္ဘက္ျခမ္းေညာင္ညိဳပင္ရိပ္မွာ ေနရာယူထားတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖိုးနီပဲ ျဖစ္တယ္ခင္ဗ်။ ေဟာ … လာပါၿပီခင္ဗ်ာ၊ ေစတနာရွင္တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေတာင္ပံကေန လာေနပါၿပီ။ လာေနၿပီ။ မ႑ပ္ဧရိယာအစပ္ကို ေရာက္လာပါၿပီခင္ဗ်။ နီးလာၿပီ၊ ျခင္းေတာင္းကိုခ်တယ္၊ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုထုတ္တယ္၊ ဖြင့္တယ္၊ အသည္းတယားယား ရင္တဖိုဖိုေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ေဟာ … ထုတ္ေနၿပီ၊ ထုတ္ေနၿပီ။ ငါးဆယ္တန္ အဲ… မဟုတ္ေသးဘူးခင္ဗ်။ ျပန္ထည့္တယ္၊ ျပန္ထုတ္တယ္၊ ႏွစ္ဆယ္တန္ခင္ဗ်။ ထည့္ၿပီ၊ ထည့္ၿပီ။ တန္းတန္းမတ္မတ္ကို ၀င္သြားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေငြဖလားမိတ္ေဆြျဖစ္သြားၿပီေပါ့ခင္ဗ်ာ”
ဖုိးနီ၏စိတ္ကူးကလည္း မဆိုးလွ။ သူ႔ေၾကာင့္ အလွဴေငြတစ္ရာနီးပါး အခ်ိန္သိပ္မၾကာခင္အတြင္း ထပ္ရလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဖိုးနီမွာ ၾကာၾကာဆက္မေျပာလိုက္ရ။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး ရုတ္တရက္ မိုးသားေတြတက္လာၿပီး သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္၏။
ဦးဖုိးေျဗာ့၏ အလွဴခံမ႑ပ္မွာ အျဖစ္ေလာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ အေပၚကမိုးထားေသာ ပလတ္စတစ္စသည္လည္း ေစ်းေပါသည့္အပါးစားျဖစ္၏။ ၀ါးလံုးတန္းမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားပံုကလည္း ခိုင္ခုိင္ခန္႔ခန္႔မဟုတ္။
မိုးေရေတြ ပလတ္စတစ္စတစ္စေပၚမွာစုၿပီး အိုင္ထြန္းလာသည္။ မိုးက ေရေတာ္ေတာ္ပါသျဖင့္ ပလတ္စတစ္စေပၚမွာစုၿပီး ေလွာင္ထားသလို တျဖည္းျဖည္း အိုက္က်လာသည္။ မိုးကလည္း မစဲဘဲရြာေနသည္။ ထိုအခါ နန္းႀကိဳးႏွင့္ေဖာက္ၿပီး ခ်ည္ထားေသာ ပလတ္စတစ္၏ အစြန္းတစ္ေနရာမွာ ေရအေလးခ်ိန္ကိုမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျပတ္က်သြား၏။ ထုိအခါ အေပၚမွေရထုသည္ ေ၀ါခနဲၿပိဳဆင္းလာေလေတာ့သည္။
* * *
မိုးက ရက္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ ဆက္တိုက္ရြာေနသည္။ ဦးဖိုးေျဗာ့ အလွဴခံမ႑ပ္မွာလည္း ဆက္မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့။ အလွဴခံလို႔ရတဲ့ ေငြကလည္း ဦးဖိုးေျဗာ့အတြက္ ၀န္ေဆာင္စရိတ္ေပးရတာရယ္။ ဓာတ္ခဲတို႔အုပ္စုသံုးခါေလာက္လုပ္အားေပးၿပီး အေအးပုလင္းကိုးပုလင္း ေသာက္သြားတဲ့စရိတ္ရယ္။ အမိုးျပဳတ္က်ၿပီး ေရေတြၿပိဳဆင္းလာတုန္းက ငွားထားေသာအမ္ပလီဖိုင္ယာေပၚက်ၿပီး ေရွာ့ျဖစ္ပ်က္စီးသြားလို႔ ေလ်ာ္လိုက္ရတာရယ္ကို ႏုတ္လိုက္ေသာအခါ… ကြင္းပိုင္ႀကီးခမ်ာ ေစ်းထဲေရာင္းေသာ ႏွစ္ေပေလာက္သာက်ယ္ၿပီး သစ္ရိုင္းျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ နတ္စင္ကေလးႏွင့္ပင္ ေက်နပ္လိုက္ရေလေတာ့သည္။ ။
မင္းလူ
No comments:
Post a Comment