+++++++++++++
(မင္းလူ)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ထိုသူမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ခိုးယူဖို႔ဆိုတာ လြယ္ကူေသာ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမည္။ ကိုယ့္ကို စိတ္ဆင္းရဲေစခဲ့သူ၊ ရင္ထဲမွာ တစစ္စစ္နာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့သူ၊ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးမွ် ခံစားရေအာင္ ရက္စက္ခဲ့သူ။ ထိုမိန္းမတစ္ေယာက္ကို သက္သာခြင့္ မေပးႏိုင္၊ ထိုက္တန္ေသာ တံု႔ျပန္မႈကိုသာ ေပးရမည္။ ညီမွ်ေသာ စိတ္ဒုကၡကို ျပန္လည္ခံစား ေစရမည္။ ရင္နာမႈျပစ္ဒဏ္ကို ျပန္လည္ေပးဆပ္ေစရမည္။ အနည္းဆံုး စိတ္ကူးထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္စားေခ်ရမည္။ ထို႕ေၾကာင့္ . . . . . .
***
ညဘက္ အိပ္ေမာက်ခ်ိန္ေလာက္ကိုမွန္းျပီး သူ႔အိမ္ထဲကို ၀င္လာခဲ့သည္။ အေပၚထပ္ကိုတက္သည္။ အိပ္ခန္းထဲ၀င္သည္။ ခပ္မိွန္မွိန္ ထြန္းထားေသာ ျပာလဲ့လဲ့မီးေရာင္ေၾကာင့္ အခန္းထဲမွာ ျမင္သာထင္သာေလာက္ေတာ့႐ွိ၏။ သူသည္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ပက္လက္အေန အထားျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ထိုအခ်က္သည္ကံေကာင္းသြားျခင္းျဖစ္၏။ တကယ္လို႔ သူသာ ေဘးေစာင္းအိပ္ေနလွ်င္ အေနအထား ျပင္ေပးရဦးမည္။ အခုေတာ့ အဆင္သင့္ အေနအထားပဲ။ သူသည္ အပူပင္ကင္းစြာ စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေနတာသိသာ၏။
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကေလး အနည္းငယ္ဟေနတာကို မီးေရာင္မွိန္မွိန္မွာျမင္ရသည္။ ထိုျမင္ကြင္းကိုျမင္ရေသာအခါ ဟိုယခင္အခါဆီက ႐ုပ္႐ွင္ ထဲမွာ ပိတ္ကားမွေရာင္ျပန္ဟပ္ေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မႈန္မႈန္ေရးေရးျမင္ရေသာ မ်က္ႏွာကို သတိရေစသည္။ ထိုစဥ္ကလည္း သူ႕ႏႈတ္ခမ္းသည္ ခုလိုခပ္ဟဟကေလးပါပဲ။
သို႔ရာတြင္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းသည္ အေရးပါေသာ အေနထားမွာမ႐ွိ။ သူ႔ကိုယ္အေပၚပိုင္းမွာ လႊမ္းျခံဳထားေသာေစာင္ကို အသာ ဆြဲလွပ္လိုက္သည္။ ည၀တ္အက်ီ ၤ၏ေအာက္မွာ သူ႔ရင္သည္ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖစ္ေန၏။ စည္းခ်က္မွန္မွန္ အသက္႐ႈေနသည့္သေဘာ။
ေ႐ွ႕ဆက္လက္ ေဆာင္႐ြက္ရမည့္ကိစၥက အေရးၾကီးသည္။ နည္းနည္းေလးမွ တံု႔ေႏွးလို႔မရ။ တိမ္းေစာင္းသြားလို႔မျဖစ္။ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္လို တည္ျငိမ္ျပီး ခါးပိုက္ႏိႈက္တစ္ေယာက္လို လ်င္ျမန္ရမည္။
လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ခပ္တင္းတင္းပူးကပ္၍ လက္ဖ၀ါးႏွင့္တစ္တန္းတည္းေနေအာင္ထားျပီး သူ႕ရင္ေခါင္းအတြင္းသို႔ ဆတ္ခနဲ ထိုးသြင္း လိုက္သည္။ ပူေႏြးေသာအရာတစ္ခုကို စမ္းမိေသာအခါဆုပ္ကိုင္ျပီးလက္ကို အလ်င္အျမန္ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္၏။
ေရထဲကအရာ၀တၱဳတစ္ခုကို ႏႈိက္ယူလိုက္ေသာအခါ ေရျပင္ေပၚတြင္ ကြဲရာအက္ရာ က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္းမ႐ိွသလို သူ႔ရင္အုံ၏ လက္၀ဲဘက္ ယြန္းယြန္းမွ အေရျပားသည္လည္း ဘာဒဏ္ရာမွမျဖစ္ဘဲ ပကတိအတိုင္း႐ွိေန၏။
ကိုယ့္လက္ထဲမွာေတာ့ သူ႕ႏွလံုးသားသည္ တဆတ္ဆတ္ခုန္ရင္း ပါလာသည္။
***
သူ႔ႏွလံုးသားကို ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲထည့္ဆြဲျပီး အိမ္အျပင္ ျပန္ထြက္လာခဲ့၏။ သူကေတာ့ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ဆက္လက္အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။ ႏွလုံးသား အခိုးခံလိုက္ရေႀကာင္းကို သူေတာ္ေတာ္နဲ႔သိမွာမဟုတ္။ မနက္အိပ္ရာကႏုိးေသာအခါ ရင္ထဲကဟာေနသလိုလို၊ တစ္ခုခု လိုေနသလိုလိုေတာ့ ခံစားရလိမ့္မည္။
ေနာက္ပိုင္း စိတ္လႈပ္႐ွားစရာနဲ႔ႀကံဳပါလ်က္ ရင္မခုန္ပဲ႐ွိေနေတာ့မွ အံ့ႀသၿပီးတုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားရလိမ့္မည္။ လူဗိုလ္ပံုအလယ္မွာ ႏွလံုးသားကင္းမဲ့စြာ အသက္႐ွင္ရသူအၿဖစ္ ႐ွက္ဖြယ္လိလိ႐ွိရလိမ့္မည္။ ႏွလံုးသားမ႐ွိေသာေႀကာင့္ ခ်စ္ၿခင္းမုန္းၿခင္းကို ခံစားခြင့္ မ႐ွိေတာ့ပဲ လူၿဖစ္႐ႈံးေသာဘ၀ ေရာက္ရလိမ့္မည္။
ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ဓားစာခံအၿဖစ္ ေရာက္႐ွိေနေသာ သူ႔ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းပညာေပးရမည္။ ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္ထဲက သူ႔ႏွလံုးသားကို ထုတ္ႀကည့္သည္။ ဒုတ္ကနဲ ဒုတ္ကနဲ ခုန္ေနတုန္းပင္႐ွိ၏။ စိတ္ထဲမွာ ႐ုတ္တရက္ျမဴးၾကြလာသည္။ ကစားစရာအသစ္ တစ္ခုရလာေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္သည္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ မေစာင့္ႏိုင္သလိုပင္ ျဖစ္၏။
သူ႔ႏွလံုးသားကုိ ေျမေပၚပစ္ခ်လိုက္သည္။ ေျမျပင္ႏွင့္ထိေသာအခါ တင္းနစ္ေဘာလံုးတစ္လံုးလိုပင္ ခုန္ျပီး ျပန္တက္လာသည္။
သူ႔ႏွလံုးသားကို ဘတ္စ္ကက္ေဘာလို ပုတ္ကစားႏိုင္၏။
“အဲဒီမွာ . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခဏငွားပါလား . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကန္ေနတဲ့ ေဘာလံုးေပါက္သြားလို႔ . . .”
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လာေျပာသည္။ သူတို႔သည္ မာက်ဴရီ မီးေရာင္ေအာက္က ကြန္ကရစ္လမ္းေပၚမွာ ေဘာလံုးကန္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။
“ကဲ ေရာ့ . . . စိတ္႐ွိလက္႐ွိသာ ကန္ၾကစမ္းကြာ . . . ” ဆိုျပီး သူ႔ႏွလံုးသားကို ပစ္ေပးလိုက္၏ ။
ေကာင္ေလးသည္ ႏွလံုးသားကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ပုတ္ၾကည့္ျပီး သေဘာက်ဟန္ျဖင့္ . . .
“ေတာ္ေတာ္ကန္လို႔ ေကာင္းမွာပဲ . . .” ဟု ေျပာသည္။
ဟုတ္လည္း ဟုတ္သည္။ သူ႔ႏွလံုးသားမွာ တြန္းကန္အားအလြန္ေကာင္းသည္။ ျဖည္းျဖည္းေလးကန္လိုက္႐ံုနဲ႔ အေ၀းၾကီးေျပးႏုိင္သည္။ သူ႔ႏွလံုးသားသည္ ကေလးေတြၾကားမွာ ဟိုမွဒီမွ ခုန္ေပါက္လူးလာေနသည္။
“ဟင္း . . . ဒီေလာက္မာနၾကီးတဲ့ ႏွလုံးသား . . . ခုေတာ့ သူမ်ားေျခေထာက္ၾကားမွာ လွိမ့္အကန္ခံေနရျပီမဟုတ္လား..” ဟု ေတြးရင္း ေက်နပ္စြာၾကည့္ေနမိ၏။
***
ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္သည္ ၀မ္းတူး႐ိုက္ရင္း သယ္လာသည္။ ျပီးေတာ့ တစ္ဖက္မွလြတ္ေနေသာ ေ႐ွ႕တန္းလူဆီ ထိုးေပးလိုက္သည္။ ေ႐ွ႕တန္းမွ ေကာင္ေလးက က်ဳံးကန္ထည့္လိုက္၏။ ႏွလံုးသားသည္ ဂိုးတိုင္ဆီ တန္းကနဲ ေျပးသြားသည္။ ဂိုးသမားက ဖမ္းဖို႕ၾကိဳးစား သည္။ သို႕ရာတြင္ အ႐ွိန္က ျမန္လည္း ျမန္ ၊ ျပင္းလည္းျပင္းလြန္းလွသျဖင့္ မဖမ္းႏိုင္ဘဲ ႏွလံုးသားက သူ႕ရင္ဘတ္ကို ဒိုင္းကနဲ ၀င္ေဆာင့္လိုက္သည္။
ဂိုးသမားေလးသည္ ေနာက္ကို ဆယ္ေပေလာက္ လြင့္စဥ္ထြက္သြားျပီး ေျမေပၚမွာ ပံုလ်က္သားက်သြား၏ ။ “ ဟာ . . .” ဆိုၿပီး သူ႔ဆီ ခ်ာတိတ္ေတြ ၀ိုင္းအံုေၿပးသြားသည္။ တစ္ေယာက္ကေပြ႔ထူျပီး ေခၚၾကည့္သည္။ ေကာင္ေလးမွာ ျပန္မထူးႏိုင္၊ သတိလစ္ေမ့ေျမာေနျပီ။
ေဆး႐ံုအျမန္ပို႔ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ သက္သာရာရသြားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေနာက္ပိုင္းက်မွသိရသည္။
***
သူ႔ႏွလံုးသားကေတာ့ အ႐ွိန္မေသေသးဘဲ ေျမၾကီးေပၚမွာ ခုန္ဆြခုန္ဆြလုပ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲ အျမန္ေကာက္ထည့္ ျပီး ထြက္လာခဲ့ရ၏။ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းက်ိဳးမေပးတဲ့ ႏွလံုးသား၊ အိမ္ေရာက္မွ ေရေရလည္လည္ဆံုးမျပီး ပညာေပးရမယ္ဟု ေတးထား လိုက္ျပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။
တိုက္တန္းေတြၾကားက ျဖတ္ေလွ်ာက္လာသည္။ တစ္ေနရာတြင္ ေခြးေလေခြးလြင့္ တစ္ေကာင္သည္ အမိႈက္ပုံၾကားမွာ ႏႈတ္သီးၿဖင့္ ထိုးဆြရင္း စားစရာတစ္ခုခု ေတြ႔လိုေတြ႔ညား႐ွာေဖြေနသည္။
စိတ္ကူးတစ္ခုေပၚလာသည္။ ဒါႏွင့္ လက္ေဖ်ာက္တီးၿပီး ေခြးကို ေခၚလိုက္သည္။ ေခြးကၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကိုၿမင္ေတာ့ သေဘာေပါက္ သြားဟန္ တူ၏။ အၿမႇီးႏွံ႔ၿပီး အနားကိုေၿပးလာသည္။ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲကႏွလုံးသားကို ထုတ္ၿပီး ေခြးေ႐ွ႕မွာ ခ်ေပးလိုက္သည္။
ေခြးက အနံ႔ခံၾကည့္သည္။ စားလို႔ရမွန္းသိသြားေသာအခါ အငမ္းမရ ထိုးဟပ္လိုက္၏။ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီးေနာက္ ၿပန္လႊတ္ခ်လိုက္ သည္။ အီ ခနဲ တစ္ခ်က္ၿဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ တအိုင္အိုင္ေအာ္ၿပီး ေၾကာက္လန္႔တႀကာားထြက္ေၿပးသြား၏။
သူ႔ႏွလုံးသားကို ေကာက္ယူၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပြန္းရာၿခစ္ရာေလးေတာင္ မ႐ိွ။ ေၿမၿပင္ေပၚ မွာေတာ့ ေခြး၏ အစြယ္တစ္ေခ်ာင္း က်ဳိးၿပီး က်က်န္ရစ္ခဲ့တာ ေတြ ့ရသည္။
***
အေတာ္ မာေရေက်ာေရႏိုင္တဲ့ ႏွလုံးသားပဲဟု မွတ္ခ်က္ခ်ရင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ တိုက္တန္းလ်ားေတြလြန္ေသာအခါ လမ္းက နည္းနည္းေမွာင္ရိပ္က်ေနသည္။ ခဏၾကာေသာအခါ ေ႐ွ႕ဘက္မွာ စက္ဘီးႏွစ္စီးလာေနတာ ေတြ႕ရသည္။ ကင္းလွည့္လာေသာ
ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္ႏွစ္ဦးပင္ ျဖစ္ေလ၏ ။ အနားေရာက္လာေတာ့ စက္ဘီးကိုရပ္ျပီး ဆင္းလာသည္။ တစ္ေယာက္က ေမးသည္။
“ဘယ္ကလာတာလဲ ”
“အလုပ္ကလာတာပါ ” ဟု ျပီးစလြယ္ ေျဖလိုက္သည္။
လက္မွာဆြဲထားေသာ ၾကြ႔ပ္ၾကြပ္အိတ္ကို မသကၤာသလိုၾကည့္ျပီး . . .
“အဲဒီ အိတ္ထဲက ဘာလဲ ”
“ႏွလံုးသားပါ . . . ” ဟု ေျဖေသာအခါ အေဖာ္ျဖစ္သူက . . .
“ေပါက္ကရေတြ ေျပာေနတယ္ . . . အရက္မူးလာတယ္ထင္တယ္ ” ဟု ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။
က်န္တစ္ေယာက္က . . .
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စစ္ေဆးၾကည့္ရမွာပဲ . . . အိတ္ကို ဖြင့္ျပစမ္း ”ဆုိသျဖင့္ ဖြင့္ျပလိုက္သည္။
သူကလက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးႏွင့္ ထိုးၾကည့္ျပီး အံၾသဟန္ျဖင့္ . . .
“ဟာ . . . ေ႐ႊတံုးၾကီးပဲ”
“ဗ်ာ မဟုတ္ပါဘူး . . . ႏွလံုးသားပါ”
“ဒီမွာ လက္ပူးလက္ၾကပ္ေတြ႔ေနတာေတာင္ ျငင္းေနရေသးလား”
ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟာ . . . တကယ္ပါပဲ။ ႏွလံုးသားလို ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေနေသာ ေရႊတံုးၾကီးတစ္တံုးသည္ လက္ႏွိပ္ ဓါတ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ ၀င္းလက္ေတာက္ေျပာင္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။ အမယ္ ႏိုင္တီႏိုင္း ပြိဳင့္ ႏိုင္းႏိုင္း (99.99) ဆိုေသာ ဂဏန္းေလး ေတာင္ရိုက္ႏိွက္ထားေသးသည္။
“ဟာ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ . . . ကၽြန္ေတာ္ယူလာတုန္းက ႏွလံုးသားစစ္စစ္ပါ”
“အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္မေနနဲ႔ . . . စခန္းလို္က္ခဲ့”
ဆုိုျပီးေခၚသြားသျဖင့္ ပါသြားရ၏ ။
စခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တာ၀န္မွဴးစားပြဲေ႐ွ႕သို႔ ေခၚသြားသည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲေဟ့”
တာ၀န္မွဴးက ေမးသည္။
“ေ႐ႊတံုးၾကီးတစ္တံုး သယ္လာတာေတြ႔လို႔ မသကၤာတာနဲ႔ ဆြဲလာတာ ဆရာ . . . ”
“ျပစမ္းပါဦး . . . ”
ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္တစ္ေယာက္က ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို စားပြဲေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။ တာ၀န္မွဴးက ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကိုဖြင့္ျပီး ငံု႔ၾကည့္သည္။
မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္ျပီး အိတ္ထဲကို လက္ႏႈိက္သည္။ လက္ျပန္ထုတ္ေသာအခါ စတီးခ်ိဳင့္ေလးတစ္လံုး ပါလာသည္။
“ဘယ္မွာလဲကြ ေ႐ႊတံုး”
ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး နားမလည္သလိုပံုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။။ တာ၀န္မွဴးက စတီးခ်ိဳင့္ကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ အထဲမွာ ငါးရိုးအစအနမ်ားနွင့္ ထမင္းက်န္အနည္းငယ္သာ ႐ွိသည္။ တာ၀န္မွဴးသည္ သူ႔လူႏွစ္ေယာက္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
“မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ မူးေနလား”
“ဟာ ဆရာရယ္ တာ၀န္ခ်ိန္ၾကီးမွာေသာက္ရဲပါ့မလား”
“မင္းတုိ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာမွာထားတယ္ . . . အလုပ္ကိုေစ့ေစ့စပ္စပ္လုပ္ပါလို႔ . . .အခုေတာ့အလုပ္က ျပန္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သက္သက္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တယ္ . . သူ႔ခမ်ာ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနရတဲ့ၾကားထဲ”
ေျပာရင္း ဒီဘက္လွည့္ျပီး . . .
“စိတ္မ႐ွိပါနဲ႔ ညီေလးရာ . . . ကိုယ့္ေကာင္ေတြ ၀ီရိယပိုသြားလို႕ပါ . . . ကဲကဲ သြားႏိုင္ပါျပီ”
ဆိုျပီး စီးကရက္ေတာင္ တိုက္လိုက္ေသးသည္။ စခန္းထဲက ထြက္လာစဥ္ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာျမင္တာပါဆရာ” ဟု ေျပာေနေသာ အသံသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရသည္။
***
ရဲစခန္းအျပင္ေရာက္၍ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို အသာဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ႏွလံုးသားသည္ ပင္ကိုယ္အတိုင္းျပန္ျဖစ္ျပီး တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနတာ ေတြ႔ရ၏။ “အေတာ္ ျပႆနာ႐ွာတဲ့ ႏွလံုးသား . . .ေတြ႔မယ္” ဟု စိတ္ထဲက ၾကိမ္းရင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ထိုစဥ္ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္း မွ ေမာင္းလာေနေသာ ကားတစ္စီး၏မီးေရာင္ကို ေတြ႕ရသည္။ စိတ္ကူးတစ္ခုဖ်တ္ကနဲ ေပၚေပါက္လာ၏။ ႏွလံုးသားကို အိတ္ထဲထုတ္ျပီး လမ္းေပၚခ်ထားလိုက္သည္။ ကားသည္ အ႐ွိန္ႏွင့္ေမာင္းရင္း ျဖတ္သြားသည္။ ႏွလံုးသားကို မနင္းမိဘဲ ခြေက်ာ္သြား၏။
“ဟင္း . . . ကံေကာင္းလို႔ေပါ့ကြာ” ဟုေတြးျပီး ႏွလံုးသားကို ျပန္ေကာက္ယူမည္ျပဳစဥ္ ေနာက္ထပ္ကားတစ္စင္းလာေနတာ ေတြ႔ရသျဖင့္ လမ္းေပၚျပန္ခ်ထားျပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါလာတဲ့ကားက ပိုၾကီးသည္။ ကြန္တိန္နာကားၾကီးျဖစ္၏ ။ ကုန္တန္ခ်ိန္ အေတာ္မ်ားဟန္တူသည္။ စက္သံအေတာ္ျပင္းသည္။ ကား႐ွင္းေသာေၾကာင့္ အ႐ွိန္ကိုလည္း တင္ေမာင္းလာသည္။ ခဏအတြင္းမွာပင္ နီးကပ္လာၿပီ။ ေ႐ွ႕ဘီးက လမ္းေပၚမွာခ်ထားေသာ ႏွလံုးသားကို မနင္းမိဘဲ လြဲသြားသည္။ ေနာက္ဘီးေတြကေတာ့ ႏွစ္လံုးတြဲေတြ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မလြဲေခ်ာ္ႏိုင္။ တည့္တည့္ၾကီးပင္ ျဖတ္ၾကိတ္ပစ္လိုက္၏။
***
ဒုန္းခနဲ ၿမည္ၿပီး ကားၾကီးသည္ ေၿမာက္တက္သြားသည္။ ၿပန္ေဆာင့္အက်တြင္ ေနာက္ၿမီးပိုင္းက ယမ္းခါၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚ တစ္ၿခမ္း တင္သြား၏။ ဒ႐ိုင္ဘာသည္ ခက္ခက္ခဲခဲ ထိန္းလိုက္ရၿပီး ကားကို ရပ္လိုက္သည္။ ၿပတင္းေပါက္မွ ေခါင္းၿပဴထြက္လာၿပီး ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာထားမွာ ဒီေလာက္ညီညာ ၿပန္႔ၿပဴးေနတဲ့လမ္းေပၚမွာ ဘယ္လိုၿဖစ္သြားတာပါလိမ့္ဆိုၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါ ၿဖစ္ေနပုံေပၚသည္။ ၿပီးမွ ကားကို ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ၿပန္ေမာင္းခ်ၿပီး ထြက္သြား၏။
ႏွလုံးသားကို သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကတၱရာလမ္းထဲမွာ ျမဳပ္၀င္ေနတာ ေတြ႔ရသည္၊၊ ဆြဲထုတ္ယူလိုက္ေသာအခါ ကတၱရာလမ္းမွာ ခ်ိဳင့္၀င္ေနေသာ တြင္းငယ္တစ္ခု ၿဖစ္က်န္ခဲ့၏၊၊ သူ႔ႏွလုံးသားကေတာ့ ပုံစံလုံး၀မပ်က္။ တဒုတ္ဒုတ္ ခုန္ေနတုန္း။
***
သာမာန္ အေသြးအသားၿဖင့္ တည္ေဆာက္ထားၿပီး လက္ၫိဳးႏွင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ထိုးေဖာက္လိုက္လွ်င္ ေဖာင္းခနဲ ေပါက္ထြက္သြား လိမ့္မည္ ထင္ရေသာ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ ဒီေလာက္ထိ ခံႏိုင္ရည္ ႐ိွေနတာ အံ့ၾသစရာပင္ ၿဖစ္၏ ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ခံႏိုင္ရည္အား ဆိုသည္မွာ အကန္ ့အသတ္တစ္ခုေတာ့ ႐ိွစၿမဲ။
ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေသာအခါ သူ႔ႏွလုံးသားကို အသားၾကိတ္စက္ထဲသို႔ ဖိသိပ္ထည့္ၿပီး ခလုတ္ဖြင့္လိုက္သည္။ ၾကိတ္စက္သည္ ႐ုတ္တရက္ မလည္ႏိုင္ဘဲ တင္းခံေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ တအား႐ုန္ကန္ၿပီး ၾကိတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ပြတ္တိုက္ ၾကိတ္ဝါး ေနသည့္အသံေတြ ထြက္လာသည္။ ထိုအသံမ်ားမွာ ေမာ္တာလည္သံႏွင့္ေရာေႏွာၿပီး ဆူညံေနတာ အူယားစရာေကာင္းလွသည္။ ခဏအၾကာတြင္ တစ္ဖက္ ထြက္ေပါက္ထဲမွ အပိုင္းအစကေလးေတြ ထြက္လာသည္။
ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲဟု ေရ႐ြတ္မည္ၿပဳစဥ္မွာပင္ တစ္စုံတခု မွားယြင္းေနေၾကာင္း သတိၿပဳမိ၏ ။အပိုင္းအစေလးမ်ားသည္ အေသြး အသားတုံးကေလးမ်ားမဟုတ္ပဲ သံေတြ သံခဲကေလးေတြၿဖစ္ေနၿခင္းပါပဲ။ လည္ေနေသာ ေမာ္တာ ရပ္သြား၏။ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ စက္ထဲမွ အလုံးအထည္ မပ်က္ပဲ ခုန္ထြက္လာသည္။
စက္ထဲကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သံမဏိ႐ိုလာဓါးသြားမ်ားမွာ လုံး၀ေၾကြမြပ်က္စီးေနတာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ဒီေလာက္ေတာင္ ၿဖစ္လွတာ သိၾကေရာေပါ့။
သူ႔ႏွလုံးသားကို ပလက္တီနမ္ဆန္ခါေပၚ တင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေထာင့္ငါးရာဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္႐ိွေသာ ေအာက္ဆီအက္တလင္း မီးလွ်ံၿဖင့္ အပူၿပင္းတိုက္လိုက္သည္။ ခံႏိုင္လွ်င္ ခံေပေရာ့။ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ နစ္ခ႐ုန္းသတၱဳစပ္လို ရဲရဲေတာက္လာ၏။ ဒီအတိုင္းဆိုလွ်င္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ၿပာက်သြားလိမ့္မည္။ ကိုင္း . . . မွတ္ၿပီလား။
ထိုစဥ္မွာပင္ သူ႔နွလုံးသားထံမွ အခိုးအေငြ႔မ်ားထြက္လာသည္။ အနံ႔က စိမ္းေ႐ႊေ႐ႊ။ ထိုအန႔ံမ်ားကို ႐ွဳ႐ိွဳက္မိေသာအခါ ရင္ထဲက တလိပ္လိပ္ၿဖစ္လာသည္။ စိတ္အာ႐ုံ တက္ၾကြလာသည္။ တၿဖည္းၿဖည္း အူၿမဴးလာသည္။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဴပ္လို ့မရေတာ့ပဲ အူလိႈက္သည္းလိႈက္ တခစ္ခစ္ တဟားဟား ရယ္ေမာလိုက္မိေလသည္။
လက္စသတ္ေတာ ့ သူ႔ႏွလုံးသားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အခိုးအေငြ႔မ်ားမွာ ႐ွဳ႐ိွဳက္မိလွ်င္ လူကိုရယ္ေမာေစတတ္ေသာ လပ္ဖင္းဂက္စ္ ေခၚ ႏိုက္ထရပ္စ္ေအာက္ဆိုဒ္ ဓါတ္ေငြ႔ေတြ ၿဖစ္ေနတာကိုး။ ေနာက္ဆုံးမေတာ့
ထို အာဂႏွလုံးသားကို ပိုင္႐ွင္ထံသုိ႔သာ ၿပန္ပို႔ေပးလိုက္ရေတာ့ သည္။
***
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ထိုမိန္းမသည္ ႏွလုံးအထူးကုဆရာ၀န္ဆီ သြားၿပသည္ဟုသတင္းၾကားရသည္။ သူ႔ေရာဂါက အၿခားႏွလုံးေရာဂါ သည္ေတြလို ရင္ဘတ္ေအာင့္ၿခင္း၊ အသက္႐ွဳမ၀ၿခင္း၊ ေမာပန္းၿခင္း စသည္တို႔လို မဟုတ္။ ႏွလုံးသားထဲက မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ယားက်ိက်ိ ၿဖစ္ေနလို႔ ဆိုပဲ။
(မင္းလူ)
(မွတ္ခ်က္)
ပုဒ္မ ၃၈၀/၅၄ = ခိုးမႈမသကၤာမႈ႕
No comments:
Post a Comment