မင္းလူ
ကၽြန္ေတာ္သည္ အျခားစာေရးဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ားလိုပင္ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ဝတၳဳမ်ား ကဗ်ာမ်ား ေရးခဲ့ပါသည္။ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခါစမွာ ေရးခဲ့ေသာ လံုးခ်င္းဝတၳဳမ်ားမွာ တကၠသိုလ္ အေၾကာင္းေတြသာ မ်ားပါသည္။ လူငယ္ စာေရးဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ စာေရးခါစတြင္ တကၠသိုလ္အေၾကာင္း ေရးၾကတာမ်ားေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရသလဲဟု ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဆန္းစစ္ ၾကည့္မိ၏။
အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ကို ေတြ႔သည္။ ပထမ အခ်က္က ဘဲြ႔ရလို႔ တကၠသိုလ္ နယ္ေျမကို စြန္႔ခြာခဲ့ရေသာ္လည္း တသသ စြဲလန္းေနဆဲ ျဖစ္၍ အလြမ္းေျပ ေရးမိျခင္း။
ဒုတိယ အခ်က္ကေတာ့ ကိုယ္ ကၽြမ္းက်င္ ပိုင္ႏို္င္ေသာ ေနရာေဒသ ျဖစ္၍ သရုပ္ေပၚေအာင္ ေရးသားႏိုင္ျခင္း။ အထက္ပါ အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ သလံုးသည္ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံဝတၳဳမ်ား ေရးသားရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ျပဳခဲ့ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေလးႏွစ္ခြဲေလာက္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္။ ထိုကာလမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး၊ အတက္ၾကြဆံုး၊ အလြတ္လပ္ဆံုးပင္ျဖစ္၏။
ေန႔ေက်ာင္းသားျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာ္ရုံတန္ရုံ အေဆာင္ေက်ာင္းသား ေတြထက္ ပိုၿပီး ေက်ာင္းမွာ ႏွံ႔စပ္သည္။ သိပၸံဘာသာတြဲႏွင့္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးခါမွ တကၠသိုလ္မွာ ဝိဇၨာဘာသာ ဒႆနိကေဗဒ ယူခ့ဲသျဖင့္ ဝိဇၨာဘက္မွာေရာ သိပၸံဘက္မွာပါ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြရွိသည္။ ပန္းခ်ီ အႏုပညာအသင္းႏွင့္ ဆက္စပ္ မိေသာအခါ အသိအကၽြမ္းက ပိုေတာင္ မ်ားလာေသးသည္။
မနက္ေစာေစာ ထမင္းေၾကာ္ တစ္ပန္းကန္စားၿပီး အိမ္မွထြက္ခဲ့ရာ ေက်ာင္းထဲ မွာပင္ တစ္ေနကုန္သည္။ ည မိုး စုပ္စုပ္ခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းမွာပင္အိပ္တတ္သည္။
ေက်ာင္းထဲက ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ဖူးေသာ ေနရာမ်ားမွာ ေရႊဘုိေဆာင္၊ ပဲခူးေဆာင္၊ ဒူးယားေဆာင္ႏွင့္ စက္မႈတကၠသိုလ္ အေဆာင္မ်ား ျဖစ္၏။ အေဆာင္ေတြ မွာသာမက တျခား ေနရာမ်ား မွာလည္း အိပ္ဖူးေသးသည္။ ပန္းခ်ီအႏုပညာ အသင္းက ပိုင္ေသာ ပန္းခ်ီခန္းမ၊ ေသာ့ပ်က္ေနေသာ စာသင္ခန္းမ်ားမွာ။
ထိုမွ်မက ' တကၠသိုလ္မွာ ငါတို႔ မအိပ္ဖူးတဲ့ ေနရာ မရွိေစရေအာင္၊ ေနာင္ အမွတ္တရ ျပန္ေျပာလို႔ ရေအာင္ 'ဆိုၿပီး ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမေရွ႕က ေက်ာက္ေလွကားေပၚမွာ ပုဆိုးေလး ျခံဳၿပီး ေကြးခဲ့ဖူးသည္။ ကံ့ေကာ္ေတာက ခံုတန္းလ်ားေတြ ေပၚမွာလည္း ငိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ တစ္ညလံုး အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ လံုျခံဳေရး ဝန္ထမ္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ျမင္ေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ ကားၾကိတ္ခံရၿပီး လဲေနတာ မွတ္လို႔ လာၾကည့္ၾကတာ မွတ္မိေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုမွာ သူမ်ားေတြထက္ ထူးတာတစ္ခုရွိေသးသည္။ မိန္းကေလးေဆာင္တစ္ေဆာင္မွာ တစ္ည အိပ္ဖူးျခင္းပင္ျဖစ္၏။
ထုိစဥ္က စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူမ်ား ေနေသာ အင္ၾကင္းေဆာင္၏ အေဆာင္မွဴးမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ငယ္ဆရာမ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ အေဆာင္မွ နံရံကပ္ စာေစာင္ထုတ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီ အသင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူ သြားေရာက္ တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ေပးရသည္။
တစ္ခါေတာ့ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ နံရံကပ္ စာေစာင္က မၿပီးေသးဘဲျဖစ္ေန၏။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဝါဆိုသကၤန္း ကပ္ပြဲရွိသည္။ နံရံကပ္စာေစာင္ကိုလည္း တစ္ခါတည္း ခင္းက်င္း ျပသရမည္ျဖစ္၏။ ဆရာမက ၿပီးေအာင္သာလုပ္ဟု ဆုိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အားႀကိဳးမာန္တက္လုပ္ၾကရာ ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးခါနီးမွၿပီးသည္။ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ သုိ႔ျဖင့္ အေဆာင္မွဴး ဆရာမ၏ ဧည့္ခန္းထဲမွာ စုအိပ္ၾကရသည္။ တံခါးေတြကိုေတာ့ အျပင္ကေန အလံုပိတ္ၿပီး ေသာ့ခတ္ ထားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထူးထူးျခားျခား မိန္းကေလး အေဆာင္မွာ ညအိပ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု ၾကြားစရာ တစ္ခုေတာ့ ၾကံဳခဲ့ရေလသည္။
ဘယ္ေခတ္မွာျဖစ္ျဖစ္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝသည္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္ခ်ည္းပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
သုိ႔တုိင္ေအာင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ တိုင္းက ကိုယ့္ေခတ္သည္ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုးဟု ထင္ၾကမွာ ေသခ်ာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခတ္သည္ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုး ဟုပင္ဆိုခ်င္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့သည့္အခ်ိန္ (၁၉၇၁-၁၉၇၇) မွာ စရိတ္စက အလြန္ သက္သာေသာ ကာလျဖစ္၏။
ပထမႏွစ္ စတက္ေသာ ၁၉၇၂ တြင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္မွ သံုးဆယ့္ငါးျပား သာရွိေသးသည္။ ဒူးယားစီးကရက္ တစ္လိပ္ ဆယ့္ငါးျပားျဖစ္၏။ တစ္ေန႔လွ်င္ အသံုး စရိတ္ တစ္က်ပ္၊ ငါးမတ္ေလာက္သာ ကုန္က်သည္။ ေက်ာင္းလခက တစ္လ ဆယ့္ငါးက်ပ္ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္လ တစ္ၾကိမ္ ေပးသြင္းရသည္။ အေဆာင္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားကမွ တစ္လ ေလးဆယ့္ႏွစ္က်ပ္ လားေပးရသည္။ ထမင္း ႏွစ္နပ္ေကၽြးသည္။ ေန႔လည္ ေကာ္ဖီႏွင့္ မုန္႔ တိုက္ေကၽြး ေသးသည္။
(အေဆာင္မွာ ဟင္း မေကာင္းတာကေတာ့ ဘယ္ေခတ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္သည္။)
ေန႔ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္လုိက္သြားၿပီး အေဆာင္ ထမင္းဟင္းကို ခပ္တည္တည္ ဝင္စားလုိ႔ ရသည္။ ဘယ္သူကမွ ဟန္႔တားျခင္း မရွိ။ ေနာက္ပိုင္း ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ၾကီးလာေတာ့မွ ထမင္းစား လက္မွတ္ေတြ ဘာေတြ ေပၚလာျခင္းျဖစ္၏။
တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္က ဇိမ္ခံ ပစၥည္း အလြန္ရွားျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ ေရဒီယို၊ ကက္ဆက္ စသည္တို႔သာမက ဆပ္ျပာေမႊး၊ သြားတိုက္ေဆး တို႔လို အိမ္သံုး ပစၥည္း အေသးအဖဲြ ကေလးေတြေတာင္ ဇိမ္ခံပစၥည္း စာရင္းထဲ ပါေနသည္။
အဝတ္အစားလည္း အလြန္ရွားသည္။ တက္ထရြန္ ရွပ္အက်ႋ အျဖဴကေလး တစ္ထည္ေလာက္၊ အစင္းကေလး၊ အကြက္ကေလး တစ္ထည္ ႏွစ္ထည္ ေလာက္ႏွင့္ၿပီးသည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားမွာ အရပ္ထဲက သူလို ငါလုိ လူမ်ား ကဲ့သို႔သာ ဝတ္စား ဆင္ယင္ၾကသည္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ဖက္ရွင္ျပပြဲ လို အၿပိဳင္အဆိုင္ ဝတ္စားၾကတာမ်ဳိး သိပ္မရွိ။ အဝတ္အစားဒီဇိုင္း ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ဝတ္လာလွ်င္ ဝိုင္း အဟားခံရဖို႔မ်ားသည္။
ေက်ာင္းသူမ်ားအေနျဖင့္ စကတ္ဝတ္ဖို႔ မေျပာႏွင့္ ထမီကို ေျခသလံုး ဧ
ေပၚေအာင္ ဝတ္မိလွ်င္ပင္...
"ေကာက္စိုက္မလို႔လားေဟ့..."
"ေျခသလံုးမွာေမွ်ာ့ၾကီး...ေမွ်ာ့ၾကီး"
ဟု ဝိုင္းအေအာ္ခံရမွာေသခ်ာသည္။
ေက်ာင္းသူေတြ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္းျပပြဲလို အဝတ္အစား အသစ္အဆန္း ဝတ္လို႔ရေသာ ေန႔ တစ္ေန႔ေတာ့ရွိသည္။ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ေန႔ မတိုင္ခင္ အၿပီးသတ္ အစမ္း ေလ့က်င့္ေသာ ေန႔ပင္ျဖစ္၏။ တကယ္ဘဲြ႔ယူရမည့္ ေန႔တြင္ အေပၚက ဘဲြ႕ဝတ္စံုၾကီး ဝတ္ထားရမည္ ျဖစ္၍ အထဲကဝတ္ထားတာ ေပၚမည္မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစမ္းေလ့က်င့္သည့္ေန႔မွာ အစြမ္းကုန္ ဝတ္စား လာၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဖက္ရွင္ျပပြဲၾကည့္သလို ၾကည့္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ အားေပးၾကေလသည္။
ထိုစဥ္က ေမာ္ေတာ္ကားေတြကလည္း ခုလို မမ်ားလွေသး။ ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္သူ အနည္းငယ္သာရွိသည္။ ကိုယ့္ဘာသာ ကားေမာင္းၿပီး ေက်ာင္းလာႏိုင္သူ ဆုိလွ်င္ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရၿပီး လူေတြက ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတတ္သည္။
အမ်ားစုမွာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူဆိုၿပီး သံုးလိုက္ျဖဳန္းလိုက္ ဝါဝါၾကြားၾကြား မေနႏိုင္ၾက။ တခ်ိဳ႕မွာ ေက်ာင္းစရိတ္ကာမိေအာင္ အလုပ္လုပ္ၾက ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း တစ္ဖက္မွ စာအုပ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ရသူျဖစ္၏။
သုိ႔တုိင္ေအာင္ မျပည့္စံုေသာ အေျခအေနကို မညည္းမညဴၾက။ ေက်ာင္းဝင္းထဲကို ေရာက္သည္ႏွင့္ အဆင္မေျပတာေတြအားလံုးကို ေမ့သြားၾက ရသည္။ ငါတုိ႔ပိုင္ေသာ နယ္ေျမထဲ ေရာက္ၿပီဆိုၿပီး စိတ္ထဲက အလိုလို လံုျခံဳစိတ္ခ်သြားၾကရသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို မိမိတို႔ ဘိုးဘြား အစဥ္အဆက္က ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့ေသာ ျခံဝင္းက်ယ္ၾကီးလို သေဘာထားသည္။ အေဆာက္အဦမ်ားကို မိသားစုပိုင္ အိမ္ရာေတြလို တြယ္တာသည္။ သစ္ပုပ္ပင္ၾကီးကိုပင္ ကိုယ့္အဘိုး ကိုယ္တိုင္ စိုက္ခဲ့သလိုေအာက္ေမ့ၾကေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္ကို ကိုယ့္အိမ္လို သေဘာထားၿပီး ေနခဲ့သူျဖစ္၏။ ေက်ာင္းထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားရင္း ညဥ့္နက္ သြားလွ်င္ အေဆာင္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ အခန္းမွာ တက္အိပ္လုိက္ ရသည္သာျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေပါင္းမိေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား မွာလည္း ဘာသာရပ္တူလုိ႔ ေပါင္းမိျခင္း မဟုတ္ဘဲ ဝါသနာတူခ်င္း ဆံုမိၾကျခင္းျဖစ္၍ ပိုၿပီး ညီညြတ္သည္။ ကဗ်ာသမား၊ စာသမား၊ ပန္းခ်ီအႏုပညာ သမားမ်ား။ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ခုခ်ိန္ထိ စာေပနယ္ထဲမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားအျဖစ္ တတြဲတြဲရွိေနတုန္းျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္စုမွာ လူလည္းစံုသည္။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္မွ လာၾကသူေတြျဖစ္၏။ အထက္အညာသား (သပိတ္က်င္းမွသည္ ျမိတ္သားအထိပါသည္။ ရန္ုကုန္တကၠသိုလ္၊ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္၊ လုပ္သားမ်ား ေကာလိပ္၊ ေဆးတကၠသိုလ္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ တို႔မွ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ေနာက္သည့္ ေျပာင္သည့္ေနရာမွာလည္း ရွာမွရွားသည္ဟု ဆိုရမည္။ ဒီအရြယ္ၾကီးေတြေရာက္မွ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေဂၚလီ ရိုက္ခ်င္ရိုက္ တတ္သည္။ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းစီကိုင္ၿပီး ပင္ေပါင္ေဘာလံုးျဖင့္ ေဂါက္သီး ရိုက္ခ်င္ရိုက္သည္။
ပန္းခ်ီခန္းမွာ ေမာ္ဒယ္အျဖစ္ အသံုးျပဳေသာ အရုိးေခါင္းၾကီး တစ္လံုး ရွိသည္။ ဝါးလံုးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ခ်ည္၊ ထိပ္မွာ အရုိးေခါင္းစြပ္၊ အဝတ္နက္တစ္ထည္ ျခံဳေပးၿပီး ညေန ေက်ာင္းသူေတြ အေဆာင္ျပန္သည့္လမ္းက ေစာင့္ေနသည္။ လာၿပီဆိုမွ ျခံဳထဲကေန ဘြားခနဲေပၚလာေအာင္လုပ္ၿပီး 'ဟား ဟား ဟား ဟား'ဟု အသံဩဩၾကီးႏွင့္ ေအာ္သည္။
ေက်ာင္းသူေတြ လန္႔ၿပီးေအာ္ၾကသည္။ အေဆာင္သူမ်ားမွာ အေနာက္အေျပာင္ ခံရေပါင္းမ်ားၿပီျဖစ္၍ စိတ္မဆိုးၾက။ သူတို႔ အေဆာင္ကို ေယာက္်ားေလးေတြ လာလည္သည့္ အခါမွာလည္း သူတို႔က ေျခလွမ္း မွားေလာက္ေအာင္ ဝိုင္းဟား ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
ညဘက္က်လွ်င္ေတာ့ မိန္းကေလး အေဆာင္ေတြေရွ႕သြားၿပီး သီခ်င္း ဆိုၾကသည္။ ဂစ္တာ တစ္လက္ႏွင့္ ေခတ္ေပၚ သီခ်င္းေတြ ဆိုသည့္အခါ ဆိုသည္။ 'ေဗြးတုတ္' တို႔ 'နားပန္းဆံ' တို႔လို သီခ်င္းေတြကို အုပ္စုလိုက္ အသံကုန္ ဟစ္ခ်င္ ဟစ္သည္။ ရွိၿပီးသားသီခ်င္းေတြကို စာသား ဖ်က္ၿပီး ဆိုခ်င္ဆိုသည္။ (ေမာင့္လျပည့္ဝန္းကို ေမာင့္လက္ပစ္ဗံုးဟု စာသားေျပာင္းဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္၏။)
တစ္ခါတစ္ေလ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က အေဆာင္ေတြေရွ႔မွာ ဆိုရတာ ရိုးအီလွ်င္ လိႈင္နယ္ေျမဘက္က အင္ၾကင္းတို႔ ကံ့ေကာ္တို႔ေရွ႕မွာျဖစ္ေစ၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ ဂ်ီေဟာေရွ႕မွာျဖစ္ေစ သြားဆိုတတ္သည္။
ေက်ာင္းသားလူငယ္ပီပီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ေနတတ္ေသာ္လည္း ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းေတာ့မရွိၾက။ ေက်ာင္းသူေတြကို ေပ်ာ္ေစျပက္ေစ ေနာက္ေျပာင္တာမ်ိဳးသာျဖစ္သည္။ ဣေျႏၵပ်က္ေလာက္ေအာင္ မေႏွာင့္ယွက္ၾက။ တျခားေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကို ေစာ္ကား လွ်င္လည္းမခံ။ ကိုယ့္ႏွမကို ထိသလို သေဘာထားသည္။
အမိတကၠသိုလ္၏ ဂုဏ္သိကၡာ ကိုလည္း အလြန္တန္ဖိုး ထားသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုၿပီး စိတ္ၾကီး ဝင္မိတာမ်ိဳးေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ ရွိသည္။ ထိုစိတ္ေၾကာင့္ပင္ ကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြး ျမင့္မားၿပီး သိမ္ငယ္ ညံ့ဖ်င္းေသာ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆိုမ်ားကို ေရွာင္ရွား ႏိုင္ၾကျခင္းမွာလည္း အမွန္ပင္ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွစ၍ စာေပေလာကထဲ ဝင္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစား ေနၿပီျဖစ္၏။ ကဗ်ာေတြ ဝတၳဳေတြေရးၿပီး မဂၢဇင္းတိုက္မ်ားသို႔ ပို႔သည္။ ေက်ာင္းက နံရံကပ္ စာေစာင္မ်ား၊ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမ်ားမွာ ကဗ်ာေတြ ေရးသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုၿပီး လက္ေရးကဗ်ာစာအုပ္ကေလးမ်ား ေရးသားထုတ္ေဝသည္။
ယုဒႆန္ေမွ်ာ္စင္ထိပ္ဖ်ားမွ တကၠသိုလ္မ်ား ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ ေျမေအာက္ခန္းထိ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ေရာက္ခဲ့ ဖူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္အေၾကာင္းကို ပိုင္ႏိုင္စြာ ဖြဲ႕ဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။
တကၠသိုလ္၏ အထင္ကရ အေဆာက္အအံု အမွတ္အသားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္၏ ေရးဖဲြ႕လို႔ အေကာင္းဆံုး ဇာတ္ေကာင္မ်ားပင္ျဖစ္၏။ 'ႏွလံုးသားတို႔၏ ပူးတြဲေၾကညာခ်က္ 'ဟူေသာ ကဗ်ာတြင္ေအာက္ပါအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့သည္။
သိပ္ခ်စ္ၾကေသာ
ငါတို႔ႏွစ္ဦး၏ ႏွလံုးသားကို
လုပ္ၾကံရန္ ၾကံစည္ေသာသူသည္
အင္းလ်ားကန္၏ ဝမ္းဗိုက္ကို
ဓားျဖင့္ခြဲရန္ ၾကံစည္သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊
သစ္ပုပ္ပင္ ထိပ္ဖ်ား၌ သာေနေသာ
လျပည့္ဝန္းကို
မ်က္ႏွာသစ္ေပးရန္ ၾကံစည္သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊
သထံုေဆာင္ႏွင့္ အင္ၾကင္းေဆာင္ကို ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းတူး၍
ဆက္သြယ္ရန္ ၾကံစည္သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊
ယုဒႆန္ေမွ်ာ္စင္ကို
ေရႊရည္စိမ္ရန္ ၾကံစည္သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း
ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေပၚ၌
ဖေယာင္းတိုင္သက္ေစ့ထြန္း၍
ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔အျဖစ္
အသံုးျပဳရန္ ၾကံစည္သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊
အလြန္မိုုက္မဲလွစြာေသာ
သူရူးသာျဖစ္လိမ့္မည္တည္း။ ။
တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီ၏ ေန႔တစ္ေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွမေမ့။
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲ၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ျဖစ္ေသာ ႏႈတ္ေျဖ ေမးခြန္္းကို ေျဖၿပီးေနာက္ အဓိပတိလမ္းအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ဒီေန႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘဝ၏ ေနာက္ဆံုးေန႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္တကၠသိုလ္ၾကီးမွာ ေလးႏွစ္ေလးမိုးေနခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ျပန္လည္မရရွိႏိုင္ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ ၾကသည္။
အခုေတာ့ တကၠသိုလ္နယ္ေျမကို ခဲြခြာ ရေတာ့မည္။ မ်က္လႊာခ်ေနေသာ မိခင္ ႏွင့္တူေသာ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမၾကီး။
မကြဲႏိုင္ေသာ မွန္တစ္ခ်ပ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ တင္စားခဲ့ေသာ အင္းလ်ားကန္ၾကီး။
ေမွာ္ရုံေဟဝန္ကဲ့သို႔ ညိွဳ႕ငင္ဖမ္းစားႏိုင္ေသာ ကံ့ေကာ္ေတာတို႔သည္ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ။
အဓိပတိလမ္းထိပ္ မုခ္ဦးတံခါးဝမွာ ကၽြန္ေတာ္ရပ္လိုက္သည္။
လြမ္းဆြတ္ တသဖြယ္ေသာ ပရိဝုဏ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။
ေရွ႕ကို တစ္လွမ္းလွမ္းလိုက္လွ်င္ လက္ေတြ႔ ဘဝခရီး အစသို႔ေျခခ်မိေတာ့မည္။
ထိုစဥ္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္၌ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေပၚလာသည္။
ေရွ႕သို႔လွမ္းလွ်င္
ေျခရာထင္မည္
အသင္စိုးရြံ႕ေနသေလာ။ ။
မင္းလူ
ျမကၽြန္းသာမဂၢဇင္း
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္စိန္ရတုေက်ာင္းသားမ်ား
ဒီဇင္ဘာ ၁၉၉၅။
No comments:
Post a Comment