.
ဝါစိမ္းျပာနီ ၊ မ် ဥ္းညီ မ် ဥ္းေကြး
ေလးေထာင့္ဝိုင္းစက္ ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္တို႔
ေပါင္းလ်က္စီးကာ ၊ ျဖစ္ေပၚလာသည့္
သဘာဝတၳ ၊ ထိုအလွကို
ဒိ႒ပကတိ ၊ ျမင္ခြင့္ရွိလည္း
မသိမျမင္ ၊ ကန္းလ်က္ပင္တည့္ ။
ေကာင္းကင္ျပင္ေအာက္ ၊ မ်က္ေမွာက္ဘဝ
ေလာကအသိ ၊ ေကာင္း၏ဆိုးမွား
ခြဲျခားသန္႔ရွင္း ၊ သတင္းဖလွယ္
ဆက္သြယ္ၾကားခံ ၊ အသံမဲ႔သည့္
ကိရိယာတခု ၊ ကိုယ္စားျပဳသည္
လူ႔သေကၤတ ၊ ထိုအလွကို
ဒိ႒ပကတိ ၊ ျမင္ခြင့္ရွိလည္း
မသိမျမင္ ၊ ကန္းလ်က္ပင္တည့္ ။
မရွိတာထက္ ၊ မသိခက္၏
ရွိလ်က္မျမင္ ၊ ျမင္လ်က္မသိ
ထိုသည့္အရံႈး ၊ ဘဝဆံုးကို
မ်က္လံုးအစားထိုးကုခ်င္သည္ ။
#မင္းလူ
ေက်ာင္းကုန္းမဂၢဇင္း၊ ဧၿပီလထုတ္ ၊ ၁၉၈၃
No comments:
Post a Comment