--------------------------
လွထံုကိုၾကည့္ရတာ ခုတစ္ေလာမွာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္ဟု ေက်ာ္ကြန္႔ထင္သည္။ သိပ္ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းမရွိ။ ခါတိုင္းလို တက္တက္ၾကြၾကြ သြက္သြက္လက္လက္မဟုတ္ဘဲျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ငိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ တစ္ေနရာကို ေငးခ်င္ ေငးေနတတ္သည္။ တစ္ခုခုကို ေတြးေနသလိုလည္း ထင္ရ၏။
ထိုအခါ ေက်ာ္ကြန္႔မွာ အီလည္လည္ႀကီးခံစားရသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွကို ကိုယ္၀န္ရွိခါစတုန္းကလည္း လွထံု ဒါမ်ဳိးျဖစ္ဖူးသည္။ ခုလည္း ကေလးရွိေနၿပီလားမသိ။ ေမာင္ေက်ာ္လွေလးေတာင္ ေလးတန္းေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဒီေလာက္အခ်ိန္ေတြျခားၿပီးျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ေျပာလို႔မရ။ တခ်ဳိ႕ဆို ဆယ့္ေလးငါႏွစ္ျခားၿပီးမွေတာင္ ေမြးတတ္တာပဲ။
ေက်ာ္ကြန္႔သည္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ထပ္လိုခ်င္ေနတာေတာ့အမွန္ပဲျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လွထံုသာ တကယ္ဟိုဒင္းျဖစ္ရိုးမွန္ရင္ ၀မ္းသာရမွာေပါ့။ တစ္ဖက္က ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း ေမာင္ေက်ာ္လွတစ္ေယာက္ကို ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ရုန္းေနရတာ။ မုန္႔ဖုိး၊ ေက်ာင္းစရိတ္(စာအုပ္ စာေရး ကိရိယာဖိုး စသည္ အပါအ၀င္) ကုန္က်မႈက မနည္းလွ။ ေမာင္ေက်ာ္လွမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်ဴခ်ာသျဖင့္ ေဆးခန္းလည္း မၾကာခဏ သြားရေသးသည္။
ကေလးေနာက္တစ္ေယာက္သာ ထပ္ရလို႔ကေတာ့ မီးဖြားစရိတ္၊ မီးေနစရိတ္၊ ေဆးဖိုး၀ါးခ စသည္ အေတာ္ ကုန္က်မွာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀မ္းသာရမလား၊ စိတ္ရႈပ္ရမလား ေ၀ခြဲမရဘဲ အီလည္လည္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေျပာတာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမးေတာ့ ေမးၾကည့္ရမွာပဲ။ ေမးလိုက္လို႔အေျဖတစ္ခုခုထြက္လာတာကိုလည္း ရင္ဆိုင္ဖို႔ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနျပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ တံု႔ဆိုင္းေနစဥ္မွာ လွထံုကပဲ အရင္စေျပာေလသည္။
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔...ခုတစ္ေလာ ကၽြန္မကိုၾကည့္ရတာ တစ္မ်ဳိးျဖစ္မေနဘူးလား"
"ေအးဟ..ငါလည္း အဲဒါေမးမလို႔၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဟိုဟာမ်ားလား..."
"ဘယ္ဟာလဲ"
"ဟိုေလ..နင့္မွာ ကေလးမ်ားရွိေနၿပီလားလို႔"
"အို..ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္လို႔ရွိတာေပါ့"
"ဟင္... ဟုတ္လား"
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔ဟာေလ ကၽြန္မက်ေတာ့ ထံုသေလး အသေလးနဲ႔ သူလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ပဲ"
"ဒါဆို... ဒါဆို ဘယ္ႏွလရွိၿပီလဲ"
"၁၀ႏွစ္ေလ... ဒါေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလား"
"၁၀ႏွစ္... ဟာ.. တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး"
"ဟာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေမာင္ေက်ာ္လွ ၁၀ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္ေလ"
ဒီေတာ့မွ နားလည္မႈ လြဲေခ်ာ္ေနတာကို ရိပ္မိေတာ့သည္။ ကေလးရွိေနၿပီလားလို႔ ေက်ာ္ကြန္႔က ေမးတာကို လွထံုက ေမာင္ေက်ာ္လွအေၾကာင္း ေမးတယ္မွတ္သြားတာကိုး။
"ငါက ေမာင္ေက်ာ္လွကိုေမးတာမဟုတ္ဘူး။ နင့္မွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီလားလို႔"
"ဒါ...ကိုေက်ာ္ကြန္႔အသိဆံုးျဖစ္မွာေပါ့"
"ဘာ... ငါက ဘယ္လိုလုပ္သိရမွာလဲ။ ဒါမ်ဳိးဆိုတာ မိန္းမကသာ သိရတာေလ"
"အဲ... ဟုတ္သားပဲ"
လွထံုနဲ႔ေတာ့ ဒီလို အူလည္လည္ျဖစ္ေနက်မို႔ ေက်ာ္ကြန္႔က လိုရင္းကိုသာ တုိက္ရိုက္ေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္လိုလဲ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီလား"
"အို... ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ငူတူတူ ငိုင္တိုင္တိုင္ျဖစ္ေနရတာလဲ"
"မသိပါဘူး၊ ခုတစ္ေလာမွာ စိတ္ေတြကလည္း ကေယာက္ကယက္နဲ႔ စိတ္ညစ္သလိုလို၊ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလိုနဲ႔ အဲဒါ.."
"ဟင္..ဘာလဲ"
"ကၽြန္မ အတိတ္ေမ့ေရာဂါမ်ားျဖစ္ေနၿပီလားမသိဘူး ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရယ္"
"နင့္ႏွယ္ဟာ အခုပဲ ငါ့ကို ကိုေက်ာ္ကြန္႔လို႔ေတာင္ ေခၚေနေသးတာ ဘယ္လိုလုပ္ အတိတ္ေမ့ရမွာလဲ"
"မသိဘူးေလ... ခုတစ္ေလာ သိပ္ေမ့တတ္တာ။ ပစၥည္းတစ္ခု တစ္ေနရာခ်ထားၿပီး ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိလို႔ ရွာရတာအေမာပဲ။ ၿပီးေတာ့ မေန႔က ဘာဟင္းနဲ႔ထမင္းစားခဲ့တယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြကို ေမ့ေမ့ေနတတ္တယ္"
"ဒါမ်ဳိးကေတာ့ ငါလည္း ျဖစ္တတ္တာပါပဲ။ အတိတ္ေမတယ္ဆိုတာက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ ဘယ္သူမွန္း မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတာကိုေျပာတာ။ ဗီဒီယိုကားေတြထဲမွာ မၾကည့္ဖူးဘူးလား"
ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့မွ ပိုဆိုးသြားသည္။
"ဟုတ္မယ္ ဟုတ္မယ္.. ကားတိုက္ခံရၿပီး အတိတ္ေမ့သြားတာတို႔၊ လူဆိုးေတြ ၀ိုင္းရိုက္တာခံရလို႔ ဘာမွ မမွတ္မိေတာ့တာတို႔ ၾကည့္ဖူးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဟိုတစ္ရက္က တိုင္နဲ႔နဖူးနဲ႔ေဆာင့္မိၿပီး မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္သြားရာကစၿပီး ခုလို ေမ့တတ္လာတာပဲ။ ဟုတ္ၿပီ.. ဟုတ္ၿပီ နဖူးနဲ႔တိုင္နဲ႔ျပန္ေဆာင့္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမယ္ ထင္တယ္။ အင္း..ကိုယ့္ဟာကိုယ္က်ေတာ့လည္း မလုပ္ရဲဘူး။ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ ကၽြန္မဟိုဘက္ လွည့္ေပးမယ္။ ေနာက္ကေန ေခါင္းကို တစ္ခုခုနဲ႔ရိုက္ေပးပါလား။ ကြဲေအာင္ေတာ့ မရိုက္နဲ႔ေနာ္၊ မူးသြားရံုေလာက္ပဲ"
"မဟုတ္တာကြာ..ဟိုဟာက ရုပ္ရွင္ကြ။ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေအာင္ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးရိုက္ထားတာ။ အဟုတ္မွတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔"
ဟု တားျမစ္ထားရသည္။ လွထံုက ယံုရတာမဟုတ္။ ေတာ္ၾကာ ေမာင္ေက်ာ္လွကို
"သား..အေမ့ကို ေနာက္ကေနရိုက္ေပးစမ္း"
ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ခ်င္လုပ္ေနမွာ။ ေမာင္ေက်ာ္လွဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း သူ႕အေမလိုပဲ ခပ္အူအူရယ္။ ဒီေကာင့္ကိုလည္း စိတ္မခ်ရသျဖင့္
"မင္းအေမ ဘာခိုင္းခိုင္းလုပ္မေပးရဘူး"
ဟု မွာထားမိ၏။ ဒီမွာတင္ပဲ ေမာင္ေက်ာ္လွခမ်ာ အေခ်ာင္ခံရေတာ့သည္။
လွထံုက ဟင္းခ်က္ေနရင္း ဆားကုန္သြားသျဖင့္
"သားေရ ဆားတစ္ထုပ္ေလာက္ သြား၀ယ္ေပးစမ္းပါ"
ဟု ခိုင္းသည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွကလည္း သူ႕အေဖ ေက်ာ္ကြန္႔မွာထားတဲ့အတိုင္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူးဟု ျငင္းလိုက္သည္။ လွထံုက စိတ္ဆိုးၿပီး
"ဟင္..နင္က ငါ့ကို အာခံတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား"
ဆိုၿပီး ေခါင္းတစ္ခ်က္ေခါက္သည္။
"နင္ သြား၀ယ္မလား...မ၀ယ္ဘူးလား"
"မ၀ယ္ဘူး"
"မေအကို ခံပက္တဲ့ေကာင္..ေသေပေတာ့"
ဆိုၿပီး လွထံုက သံေယာက္မႏွင့္ရြယ္သည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွထြက္ေျပးသည္။ လွထံုေနာက္က ေျပးလိုက္သည္။
ခုလိုျဖစ္သြားတာလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပဲ။ ညေန ေက်ာ္ကြန္႔အလုပ္မွ ျပန္လာေသာအခါ လွထံုက ၀မ္းသာအားရဆီး၍ေျပာေလသည္။
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔ေရ... ကၽြန္မအတိတ္ေမ့ေနတာ ျပန္ေကာင္းသြားၿပီ သိလား"
"ေဟ...ဘယ္လို"
"ဟုတ္တယ္.. မနက္က ရွင့္သားေနာက္ကို ေျပးလုိက္ရင္း ေျခေခ်ာ္လဲလို႔ ခါးပန္းနဲ႔ နဖူးနဲ႔ ေဆာင့္မိတယ္ေလ... အဲဒီကစၿပီး ေကာင္းသြားတာပဲ။ ခုဆိုရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့တနဂၤေႏြက ဘာဟင္းနဲ႔စားခဲ့တယ္ဆိုတာေတာင္ ျပန္မွတ္မိေနၿပီ။ အဲဒီေန႔က အမဲသားရင္ဒူးရိုးခ်က္တယ္ေလ။ ဟိုေငး ဒီငိုင္လုပ္ေနမိလို႔ နည္းနည္းေတာင္ တူးသြားပါေရာလား။ ကဲ..အကုန္မွတ္မိၿပီ ေတြ႕လား"
"ေအး. ေအး.. ေကာင္းပါေလ့ကြာ"
ဟု ေက်ာ္ကြန္႔က အလိုက္အထိုက္ေျပာလိုက္သည္။ လွထံုမွာ ၀မ္းသာေနသျဖင့္ ခါးပန္းႏွင့္ေဆာင့္မိၿပီး နဖူးမွာ ညိဳမည္းသြားတာေတာင္ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။
* * * * *
လွထံုႏွင့္သံသယ
-------------------
ဆိုက္ကားဆရာေဒ၀ါနန္း စိတ္ကူးတည့္ရာ စြတ္ရြတ္ေျပာသျဖင့္ ေက်ာ္ကြန္ႏွင့္လွထံုတို႔ ျပႆနာတက္ရသည္။
တစ္ရက္မွာ ေမာင္ေက်ာ္လွေလး ေက်ာင္းကအျပန္ လမ္းႀကံဳသျဖင့္ ေဒ၀ါနန္းက ဆိုက္ကားႏွင့္ တင္ေခၚသြားသည္။ အိမ္ေရာက္လို႔ လွထံုႏွင့္ေတြ႕ေတာ့။
"ဟဲ့ လွထံု၊ နင့္သားကို ခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ေမာင္ေက်ာ္လွေလးဟာ ေက်ာ္ကြန္႔နဲ႔လည္းမတူပါလား။ ဘယ္လိုလဲဟ၊ ဟုတ္မွဟုတ္ေသးရဲ႕လား"
ဟုေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္။ သူက ေျပာခ်င္ရာစြတ္ေျပာသြားသလို လွထံုကလည္း ထင္ခ်င္ရာ စြတ္ထင္သည္။ လွထံုမွာ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ဆက္စပ္ေတြးတတ္သူမဟုတ္သျဖင့္ ေက်ာ္ကြန္႔လည္း အလုပ္ကျပန္လာေရာ ဆီးၿပီး ျပႆနာ ရွာေတာ့သည္။
"ဒီမွာ ကိုေက်ာ္ကြန္႔၊ ေမာင္ေက်ာ္လွေလးဟာ ရွင္နဲ႔မတူဘူးလို႔ သူမ်ားေတြက ေျပာေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကေလးဟာ ရွင္နဲ႔ရတဲ့ကေလးမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ကၽြန္မ သံသယျဖစ္လာၿပီ"
"ဟာကြာ၊ နင္ကလည္း"
"ရွင္..ကၽြန္မကို ဆက္ၿပီးလွည့္စားဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔ အမွန္အတိုင္းသာ ၀န္ခံလိုက္စမ္းပါ"
လွထံုသည္ သူ႕စကားက ဘယ္အဓိပၸါယ္ေရာက္လို႔ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ထို႔အတူ ေက်ာ္ကြန္႔ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ဆိုေတာ့ ေျခေျချမစ္ျမစ္မစဥ္းစားဘဲ
"ငါ့ကို ယံုပါဟာ။ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပးပါ။ ေမာင္ေက်ာ္လွဟာ ငါ့သားမွ ငါ့သားအစစ္ပါ"
ဟု ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္ေနသည္။
လွထံုက မေက်နပ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ဆီသြားၿပီး ေဆးစစ္ရမယ္ဆိုၿပီး အတင္းဆြဲေခၚသျဖင့္ ေက်ာ္ကြန္႔မွာ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္ပါသြားသည္။
လွထံု၏စြပ္စြဲခ်က္ကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ပင္ ရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားရေသးသည္။ ၿပီးမွ မရယ္မိေအာင္ ဣေျႏၵဆယ္ရင္း
"မလွထံုက ေက်ာ္ကြန္႔ကို သံသယျဖစ္တယ္ဟုတ္လား။ ေနစမ္းပါဦး။ ဒီကေလးဟာ ဘယ္သူနဲ႔ရတဲ့ကေလးဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ မလွထံု အသိဆံုးျဖစ္ရမွာေပါ့။ တကယ္ဆို သံသယျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ ေက်ာ္ကြန္႔ကသာ မလွထံုအေပၚမွာ ျဖစ္ရမွာေလ။ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း စဥ္းစားပါဦး"
လွထံုသည္ အတန္ၾကာေတြေ၀စဥ္းစားၿပီးမွ
"ဟာ...ဟုတ္သားပဲ။ ဟီး ဟီး"
ဒီေတာ့မွ ေက်ာ္ကြန္႔ကလည္း
"ဟင္ ဟုတ္တာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကသာ သံသယျဖစ္ရမွာ"
ထိုအခါက်ေတာ့လည္း လွထံုမွာ မ်က္ႏွာေလးငယ္သြားၿပီး
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔ ကၽြန္မကိုေတာ့ ယံုပါေနာ္။ ကိုေက်ာ္ကြန္႔အေပၚမွာ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေမာင္ေက်ာ္လွေလးဟာ ရွင္နဲ႔ရတဲ့ကေလးအစစ္ပါ ကိုေက်ာ္ကြန္႔ရယ္"
ဟု အသံတုန္တုန္ေလးႏွင့္ ေျပာေနေသးသည္။ ေက်ာ္ကြန္႔ကလည္း ဘုမသိ ဘမသိ။
"ယံုပါတယ္ လွထံုရယ္၊ ယံုပါတယ္"
ဟု လႈိက္လွဲေသာေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းတြဲ၍ ထြက္သြားၾက၏။ ဒီေတာ့မွ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္လည္း မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ တခြီးခြီးရယ္မိေလေတာ့သည္။
***********************************
လွထံုႏွင့္ ဘီ၀မ္း၊ ဘီတူး
--------------------------
လွထံုသည္ တစ္ရက္တြင္ သူ႕သားေလး ေမာင္ေက်ာ္လွကို ေဆးခန္းလာျပသည္။ ေရွ႕မွာ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က မိန္းမတစ္ေယာက္၏ သားလာျပေနသျဖင့္ ေစာင့္ေနရ၏။ ထိုမိန္းမမွာ ခုတေလာ ဘယ္ကဘယ္လို စီးပြားေရး အဆင္ေျပေနသလဲ မသိ။ ေရႊတြဲလြဲ၊ ေငြတြဲလြဲျဖစ္ေန၏။ လမ္းသြားလွ်င္လည္း ေမာ့ေမာ့ေမာ့ေမာ့ စကားေျပာတာလည္း နည္းနည္းႀကီးက်ယ္ခ်င္သည္။ စမ္းသပ္ခန္းထဲမွာ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ႏွင့္ အခ်ီအခ်ေျပာေနၾကတာ အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။
"အစ္မႀကီးသားက ၀မ္းထဲမွာ အပူအပုပ္မ်ားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလိုေတာ့ က်ီးကန္းပါးစပ္နာျဖစ္ေနတယ္ လို႔ေခၚတာေပါ့။ အေနာက္တိုင္းေဆးပညာအရေတာ့ ရီဗိုဖေလဗင္ဆိုတဲ့ ဗီတာမင္ဓာတ္ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနတယ္လို႔ ဆိုရမယ္"
"အားနည္းလို႔ျဖစ္တာေပါ့ေနာ္ ဆရာ"
"ဒီလိုလည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ကိုယ္ခံအားနည္းလည္းျဖစ္တတ္တာပဲ"
"ဒါဆို ဟိုအားေဆးတိုက္လို႔မရဘူးလား"
"ဘယ္အားေဆးလဲ"
"ဟို လိုင္စင္နဲ႔ထုတ္တဲ့အားေဆးေလ"
"ေဆး၀ါအမ်ားစုဟာ တရား၀င္မွတ္ပံုတင္လိုင္စင္ယူၿပီးမွ ထုတ္ၾကတာပဲ"
"မဟုတ္ဘူးေလ။ ဟို တီဗီထဲမွာေၾကာ္ျငာတဲ့ လိုင္စင္နဲ႔အားေဆးဆိုတာေလ"
ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ ခဏေတြသြားၿပီးမွ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး
"ေၾသာ္ အဲ့ဒါ လိုင္စင္ကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လိုင္ဆင္းဆိုတဲ့ဓာတ္တစ္မ်ဳိးကိုေျပာတာပါ။ အဲဒီဓာတ္က အစာစားခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္တတ္တယ္။ မစားခ်င္ မေသာက္ခ်င္ျဖစ္ေနတဲ့ကေလးေတြ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊ နာလန္ထစလူနာေတြအတြက္ သင့္ေတာ္တယ္။ ပံုမွန္အစားေကာင္းေကာင္းစားႏိုင္တဲ့လူအတြက္ေတာ့ မလိုအပ္ပါဘူး"
"အဲဒီအားေဆး ကၽြန္မသားေလးကို တိုက္လို႔ရလား"
"အင္း ဒီေကာင္က နည္းနည္းပိန္ေနတယ္ဆိုေတာ့ ရပါတယ္။ တိုက္ပါ။ အေရးႀကီးတာက အာဟာရျဖစ္တဲ့ အစားအစာေတြ ေကၽြးဖို႔ပဲ။ အသီးအႏွံေတြလည္း မ်ားမ်ားေကၽြးပါ"
"ပန္းသီးေကၽြးရင္ ေကာင္းလားဆရာ"
"ေကာင္းပါတယ္။ ငွက္ေပ်ာသီးတို႔ ဘာတို႔လည္းေကၽြးေပါ့။ အခုေလာေလာဆယ္ သူ႕အတြက္ အဓိကလိုအပ္ေနတာက ဗိုက္တာမင္ဘီတူးပဲ။ အဲဒီေဆးျပားေလးေတြ ေပးလိုက္မယ္ ဟုတ္လား"
ခဏအၾကာတြင္ ထိုမိန္းမသည္ သူ႕သားကို လက္ဆြဲလ်က္ အျပင္ျပန္ထြက္လာသည္။ ေနာက္ကေစာင့္ရတဲ့လူကို အားမနာ ေလေတြရွည္ၿပီး ၾကြားလံုးေတြ ထုတ္ခဲ့သျဖင့္ လွထံုမွာ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေန၏။ ဟိုမိန္းမကလည္း လွထံုတို႔ေရွ႕က ျဖတ္အေလွ်ာက္မွာ ၀တ္ထားသည့္လက္ေကာင္ေတြ အသံျမည္ေအာင္ တမင္လႈပ္ျပသြားေသးသည္။
လွထံုလည္း မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ လွမ္းခဲလိုက္ၿပီးမွ စမ္းသပ္ခန္းထဲ၀င္သည္။
"ေဟာ မလွထံု လာ။ ေမာင္ေက်ာ္လွ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ေျခေတြ လက္ေတြ က်င္က်င္ေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္ဆရာ"
"ဟုတ္လား ၾကည့္ရေအာင္"
ဆိုၿပီး ေမာင္ေက်ာ္လွ၏လက္မ်ားကို ကိုင္ၾကည့္ဖိၾကည့္သည္။ ေျခေထာက္ေတြကို ႏွိပ္ၾကည့္သည္။ အရိုးအဆစ္ေတြကို လႈပ္ၾကည့္သည္။
"နာတာတို႔၊ ကိုက္တာတို႔ရွိလား"
"အဲဒါေတာ့မရွိဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ထံုေနသလိုလိုပဲ"
"ေၾသာ္...ေၾသာ္.. ဟုတ္ၿပီ။ သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး။ အားေဆးေလး ဘာေလးေသာက္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ။ ဒါနဲ႔ မလွထံုတို႔အိမ္မွာ ထမင္ကို ငွဲ႕ခ်က္တယ္ထင္တယ္"
"ဟင္..ဆရာဘယ္တုန္းက လာၾကည့္ထားလိုက္တာလဲ"
"လာၾကည့္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ထင္လို႔ ေမးၾကည့္တာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေရခမ္းခ်က္မစားတာလဲ"
"ေရခမ္းခ်က္ရင္ ေပ်ာ့စိစိနဲ႔မို႔လို႔ပါ"
"အင္း..အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ေက်ာ္လွမွာ ထံုသလို က်င္သလိုျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်။ ဒီလိုလုပ္ေလ။ ထမင္းရည္ငွဲ႕ၿပီးရင္ သြန္မပစ္နဲ႔ ဆားေလးခတ္ၿပီး ေမာင္ေက်ာ္လွကို တိုက္ေပါ့။ သူ႕မွာ အဲဒီဓာတ္ေတြ လိုေနတာ"
လွထံုမွာ သိပ္ေတာ့ ဘ၀င္မက်လွ။ ေစာေစာကမိန္းမရဲ႕ကေလးက်ေတာ့ လိုင္စင္ပါတဲ့ အားေဆးေတြ ေသာက္ခိုင္းတာ ဘာသေဘာလဲေတြးသည္။ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္က
"ဒီေတာ့ ကယ္လစီယမ္ေဆးျပားနဲ႔ ဘီ၀မ္းနဲ႔ေပးလိုက္မယ္"
ဟု ေျပာလိုက္ရာ လွထံု ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး
"ဒါမ်ဳိးေတာ့ လုပ္ဖို႔မေကာင္းပါဘူးဆရာ"
ဟု ေျပာလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္ရမလဲ။ ေစာေစာကမိန္းမရဲ႕သားက်ေတာ့ ပိုၿပီးအားျပင္းတဲ့ ဘီတူးအားေဆးေပးတယ္။ ကၽြန္မသားက်ေတာ့ ဘီ၀မ္းပဲ ေပးတယ္။ ဒါ ဘာသေဘာလဲ"
"ဟာ..မဟုတ္ဘူးေလ။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ေရာဂါခ်င္းမွမတူဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘီ၀မ္း၊ ဘီတူးဆိုတာ ဗိုက္တာမင္ဘီကို အုပ္စုခြဲထားတာ။ အားျပင္းတာ ေပ်ာ့တာနဲ႔မဆိုင္ဘူး"
"လုပ္မေနပါနဲ႔။ ကၽြန္မကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့ထဲကမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေလာက္ေတာ့ အကင္းပါးပါေသးတယ္။ ဟိုမိန္းမက ေရႊ တြဲလြဲ၊ ေငြတြဲလြဲမို႔လို႔ ပိုေကာင္းတဲ့ေဆးကို ေပးတာမဟုတ္လား။ ဒီလို မ်က္ႏွာျမင္ရာ ဟင္းဖတ္ပါတာမ်ဳိးေတာ့ လွထံုတို႔က သည္းမခံႏိုင္ဘူး"
ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္မွာ ဘယ္လို ဆက္ရွင္းျပရမွန္းမသိဘဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေန၏။ ၿပီးေတာ့ လွထံုက "မ်က္ႏွာႀကီးရာ ဟင္းဖတ္ပါ"ဆိုေသာစကားပံုကို မွားေျပာမိသည့္အတြက္လည္း ရယ္ခ်င္သလိုျဖစ္သြား၏။ ဒါကို လွထံုက သူ႕ကို ေလွာင္တာပဲဆိုၿပီး ပို၍မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားၿပီး
"ဒီမွာ အထင္ေတာ့မေသးလိုက္နဲ႔ေနာ္။ လွထံုတို႔ကလည္း တတ္ႏိုင္ပါေသးတယ္ဆိုတာ ျပရမွာေပါ့။ ေနာက္ကို ဆရာနဲ႔မကုေတာ့ဘူး။ ဆရာ့ထက္သာတဲ့ ေဒါက္တာဦးသုခနဲ႔ပဲ ကုေတာ့မယ္။ ဒါပဲ"
ဟု ေျပာၿပီး ေမာင္ေက်ာ္လွလက္ကိုဆြဲ၍ ေဆာင့္ေဆာင့္ႏွင့္ ထြက္သြားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာ္ကြန္႔ကို ထိုအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး
"ဘာရမလဲ ကၽြန္မကလည္း ေဒါက္တာဦးသုခနဲ႔ျပေတာ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာေပါ့။ မွတ္ကေရာ"
"ေနစမ္းပါဦး။ နင္ေျပာတဲ့ ေဒါက္တာဦးသုခဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကိုေျပာတာလဲ"
ေက်ာ္ကြန္႔က ေမးသည္။ လွထံုက ညံ့ေသးတာပဲဆိုေသာေလသံျဖင့္
"ကိုေက်ာ္ကြန္႔ကလည္း သတင္းစာေလး ဘာေလးမဖတ္ဘူးလား။ ဘဘဦးသုခကို ေဒါက္တာဘြဲ႕ေပးလိုက္ၿပီေလ"
"ေဟ့ အဲ့ဒါ"
"အင္း..ဘဘဦးသုခဆိုတာ ပညာရွိ။ သူေတာ္ေကာင္။ သူ႔လိုဆရာ၀န္ထက္ အဆတစ္ရာေလာက္သာတယ္"
ေက်ာ္ကြန္႔မွာ သူ႕နဖူးသူရိုက္ၿပီး
"လွထံုရယ္ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ ဆရာႀကီးဦးသုခရတဲ့ ေဒါက္တာဘြဲ႕ဆိုတာက စာေပပါရဂူဘြဲ႕ကို ေျပာတာ။ ဆရာ၀န္ဘြဲ႕ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီးအဆင့္ျမင့္တယ္ သိရဲ႕လား"
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာ္ကြန္႔သည္ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ကို သြားေတာင္းပန္ရ၏။ ေဒါက္တာတုတ္ခိုင္ကလည္း လွထံုအေၾကာင္း သိၿပီးသားမို႔ ခြင့္လႊတ္ၿပီး ရယ္ေနလိုက္ရသည္။
*************************************
လွထံုႏွင့္ လူ၀င္စား
--------------------
၀တၳဳေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ လွထံုစိတ္အ၀င္စားဆံုး အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ပါလာသည္။ လူ၀င္စားကိစၥပင္ျဖစ္၏။ လူ၀င္စားဆိုတာ တကယ္ရွိေၾကာင္း အေထာက္အထား အကိုးအကားမ်ားျဖင့္ ေရးသားထားသည္။
“လူ၀င္စားေလး ေမာင္ေဇာ္ေမာင္” အေၾကာင္းဆိုလွ်င္ ဟိုဘ၀တုန္းက တင္ပါးကို ေျငာင့္ဆူးခဲ့ရာ ခုဘ၀မွာလည္း ေမြးကတည္းက အနာရြတ္ၾကီးပါလာတာကို တင္ပါးလွန္ျပထားေသာ ဓါတ္ပံုႏွင့္တကြ အတိအလင္း ေဖာ္ျပထားသည္။
ဒါကိုဖတ္ျပီးေနာက္ လွထံုလည္း လူ၀င္စားေရာဂါ တက္ေလေတာ့သည္။ ေမာင္ေက်ာ္လွ ေက်ာင္းကျပန္လာေသာအခါ အနားကိုေခၚျပီး
“ေဘာင္းဘီ ခၽြတ္စမ္း”
“ဟာ… ဘာလုပ္မလို႔လဲ အေမရ”
“စကားမရွည္နဲ႔… ဟိုဘက္လွည့္”
ဟုေျပာျပီး ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်၊ တင္ပါးကို စစ္ေဆးသည္။
“အင္း… ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနျပီ၊ ဒီမွာ အစင္းရာၾကီးေတြ႔တယ္၊ အရင္ဘ၀က နင္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ၊ ငါ့ကို မွန္မွန္ေျပာစမ္း”
“ဘယ္က အရင္ဘ၀လဲ… သားမသိဘူး”
“မသိလို႔ မရဘူး၊ ဒီမွာ အမွတ္ၾကီး တစ္ခုလံုး ပါေနတာ”
“အဲဒါ အမွတ္မဟုတ္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းမွာ စာမရလို႔ ဆရာမရိုက္တဲ့ အရိႈးရာၾကီးပါ အေမရာ”
ေမာင္ေက်ာ္လွႏွင့္ မေအာင္ျမင္ေတာ့ ေက်ာ္ကြန္႕ဘက္လွည့္လာသည္။
“ကိုေက်ာ္ကြန္႔… ရွင့္တင္ပါးလွန္ျပစမ္း”
“ဟင္… ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အို… ၾကည့္ခ်င္လို႔ေပါ့”
“ဟာ… ရွက္စရာၾကီး”
“အမယ္… လင္မယားခ်င္းေတာင္ ရွက္ေနရေသးတယ္၊ ကဲပါ… ျပစမ္းပါ”
ေက်ာ္ကြန္႔မွာ သူ႔မိန္းမအေၾကာင္းသိသျဖင့္ စကားရွည္မေနေတာ့ဘဲ ျပလိုက္ရသည္။ လွထံုက ၾကည့္ျပီးေနာက္
“အင္း… ဘာမွ မရွိဘူး”
“ဒါဆိုလည္း ျပီးတာပဲ”
ဟု ေက်ာ္ကြန္႔က ျပီးျပီးေရာ ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ လွထံုက မျပီးေသးဘဲ
“ကၽြန္မကိုလည္း ၾကည့္ေပးအံုး”
“ဟာ… ဒါေတာ့ ငါမၾကည့္ရဲ့ဘူး”
“ရွင္ဟာေလ… ေယာက္်ားမဟုတ္တာက်ေနတာပဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ အားမကိုးရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ရွင္နဲ႔ေပါင္းရတာ ၀မ္းေရစပ္တယ္လို႔ ေျပာတာ”
ေက်ာ္ကြန္႔လည္း ဇာတ္လမ္းမရွည္ခ်င္သျဖင့္ ၾကည့္ပါ့မယ္ဟု သေဘာတူလိုက္ရသည္။
“ဘာေတြ႔လဲဟင္”
ေက်ာ္ကြန္႔မွာ တကယ္တမ္းေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ေသာ္လည္း လွထံုေက်နပ္ေအာင္
“အညိဳကြက္ တစ္ခုေတာ့ ေတြ႔သလိုပဲ” ဟုေျပာလိုက္သည္။
“ဟာ… ဟုတ္ျပီ ဟုတ္ျပီ္”
“ဘာဟုတ္တာလဲ”
“ကၽြန္မက လူ၀င္စားရွင့္ သိရဲ့လား”
“လူ၀င္စား… ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္… လူ၀င္စားမွ တျခားလူမဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မအေမကိုယ္တိုင္ ၀င္စားတာ”
“နင္… နင္က နင့္အေမ၀င္စားတာ”
“အစစ္ပဲ… ဒီမွာ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္း၊ အေမနဲ႔ မတူဘူးလား”
“သားအမိပဲဟာ… တူမွာေပါ့”
“ဒါတင္မကေသးဘူးေလ… အေမ့တင္ပါးမွာလည္း ကၽြန္မလိုပဲ အမွတ္ပါတယ္၊ ကဲ… ဒီေလာက္တိုက္ဆိုင္ ေနတာ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ”
“လွထံုရယ္… နဲနဲပါးပါးလည္း စဥ္းစားပါဦး၊ နင့္ကို ေမြးတဲ့ အခ်ိန္မွာ နင့္အေမက သက္ရွိထင္ရွားၾကီး ရွိေနေသးတာပဲဟာ… ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား”
“ဒါဆို ကၽြန္မက ဘယ္သူ၀င္စားတာလဲဲ”
“ဒါေတာ့ ငါလည္း ဘယ္သိပါ့မလဲ”
“လူ၀င္စားဆိုတာ ရွိတယ္ မဟုတ္လားဟင္”
“ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးတာပဲ၊ ငါလည္း ကိုယ္ေတြ႔မဟုတ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး”
လွထံုကေတြျပီး စဥ္းစားေနသည္။ ေက်ာ္ကြန္႔မွာ ဘာမ်ား လာဦးမလဲ မသိဘူးဆိုျပီး တထိတ္ထိတ္ ေစာင့္စားေနစဥ္ လွထံုက…
“ကိုေက်ာ္ကြန္႔… တစ္ခါေလာက္ ရွင္ လူ၀င္စားလုပ္ၾကည့္ပါလား”
“ေဟ…”
“ဟုတ္တယ္… ကၽြန္မစဥ္းစားေနတာ ဒီတစ္ခါ ကၽြန္မကိုယ္၀န္ရွိလာတဲ့အခါ ရွင္ ကၽြန္မ၀မ္းထဲ ၀င္စားပါလား ဟင္”
ေက်ာ္ကြန္႔မ်က္လံုးျပဴးသြားျပီး…
“ဟာ… ဘယ္ျဖစ္မလဲ” ဟုတ္ရုတ္တရက္ ေျပာမိ၏၊ လွထံုမ်က္ႏွာ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားျပီး
“ဘာလဲ… ရွင္က ကၽြန္မဗိုက္ထဲ ၀င္ရမွာ ရြံလို႔လား”
“ဟာ… မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဟိုဥစၥာ… ၀င္စားတယ္ဆိုတာက…”
“သိပါတယ္… သိပါတယ္… ရွင္တို႔ ေယာက္်ားေတြဟာ ဒီအတိုင္းခ်ည္းပါပဲ၊ မရခင္မွာေတာ့ ဖ်ာလိပ္နတ္လို ေခါင္းေပၚတင္၊ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာခင္းျပီး အိပ္ေတာ့တာပဲ၊ ဟင္း… ဟိုတုန္းကေတာ့ ညီမဟာ (၁၀)ရက္ေလာက္ ေရမခ်ိဳးဘဲ ေနရင္ေတာင္ ေမႊးေနမွာပါဆို၊ သၾကားလံုးေလးသာဆိုရင္ ငံုထားလိုက္ခ်င္တယ္ဆို…ခုေတာ့… ခုေတာ့…”
လွထံုသည္ ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္လာျပီ။ ေက်ာ္ကြန္႔ကလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားခ်င္လွျပီ။ လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႔က ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ယူရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္
“ကဲပါ…လွထံုရယ္၊ ကေလးရွိလာေတာ့လည္း ၾကည့္လုပ္ၾကတာေပါ့၊ နင့္ဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္ေစရမယ္ ဟုတ္ျပီလား” ဟု ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာလိုက္ရသည္။
*******************************
No comments:
Post a Comment