တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ထဲ မေရာက္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို အနည္းဆံုး တစ္ေခါက္ႏွစ္ေခါက္ ေရာက္တတ္သည္။ ကေလးဘဝကို လြန္ေျမာက္သြားေသာအခါ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့သည္။ အ႐ြယ္ကေလးေရာက္လို႔ ရည္းစားနဲ႔ ဘာန႔ဲ ျဖစ္လာေသာအခါ ေရစက္ဆံုျပန္သည္။ ဟိုအခ်ိန္က ခုေခတ္လို ပန္းၿခံေတြ မေပါမ်ားေသးသျဖင့္ သမီးရည္းစား အတြဲတို႔မွာ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ကိုသာ အားကိုးခဲ့ၾကရသည္။
လက္ထပ္ၿပီးသြားၾကၿပီ ဆိုေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ႀကီးကို ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ သားသမီးေတြ ရလာ၊ ကေလးေတြ သိတတ္စအ႐ြယ္ ေရာက္လာေတာ့ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ကို လိုက္ပို႔ရျပန္သည္။
ထိုအခါ ငယ္မူျပန္ အရသာကေလးမ်ားကို ျပန္လည္ ခံစားခဲ့ရသည္။ တိရစာၦန္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကေလးေတြ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾက၊ ရယ္ေမာၾက၊ ေၾကာက္လန္႔ၾကတာျမင္ေတာ့ ကိုယ့္ကေလးဘဝကို ျပန္သတိရသည္။
သမီးရည္းစား အျဖစ္ႏွင့္ ေရာက္ခဲ့ၾကတုန္းက ထိုင္ခဲ့ေသာ ေနရာကေလးမ်ားကို ေရာက္ေသာအခါ လင္မယားႏွစ္ေယာက္တို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးမိၾက၏။
ပထမအေခါက္မွာ ကေလးေတြႏွင့္ အတူတူ တိရစာၦန္မ်ားကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္မိၾကေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းအေခါက္ေတြက်ေတာ့ စဥ္းစားစရာေလးေတြကို ျမင္လာသည္။ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အသက္အ႐ြယ္အလိုက္ အျမင္ခ်င္း မတူေၾကာင္း ေတြးမိျခင္းပင္ ျဖစ္၏။
ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ ကိုယ္မျမင္ဖူးသည့္ တိရစာၦန္ေတြ ၾကည့္ရသျဖင့္ ေပ်ာ္သည္။ သမင္ကေလးေတြ၊ ယုန္ကေလးေတြကို ခ်စ္သည္။ က်ားေတြ၊ ျခေသၤ့ေတြက်ေတာ့ ေၾကာက္သည္။ ထို႔အတူ ေႁမြေတြကို ႐ြံရွာေၾကာက္လန္႔ေသာ္လည္း မၾကည့္ဘဲ မေနႏိုင္။ ဆင္ႀကီးေတြက်ေတာ့ အေကာင္ႀကီးေသာ္လည္း မေၾကာက္ၾက။ “မိုမိုေရ” ဟု ေခၚလွ်င္ “ဝူး” ဟု ထူးတတ္ေသာ ဆင္လိမၼာေလး မိုမိုဆိုလွ်င္ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္လိုပင္ နာမည္ႀကီးသည္။
ေမ်ာက္ကေလးမ်ားကား ကေလးတိုင္း၏ အခ်စ္ေတာ္ ျဖစ္၏။ ကေလးတို႔ အခ်ိန္အမ်ားဆံုး ျဖဳန္းေသာ ေနရာမွာလည္း ေမ်ာက္႐ြာျဖစ္၏။ ကေလးေတြအဖို႔ေတာ့ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္ ဆိုသည္မွာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုး၊ စြဲမက္စရာအေကာင္းဆံုး ေနရာဌာနႀကီးပင္ ျဖစ္၏။
သမီးရည္းစားအ႐ြယ္ေတြအတြက္ဆိုလွ်င္ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္သည္ ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ဟု ဆိုေလာက္သည္။ က်ားေတြ၊ ဆင္ေတြ၊ သမင္ေလးေတြ၊ ေက်းဌက္ေတြႏွင့္ ေမွာ္႐ံုေဟဝန္ထဲ ေရာက္ေနသလိုလည္း ထင္မွတ္ႏိုင္သည္။ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ကိုင္ၿပီး စကားေတြေျပာရင္း ေလာကႀကီးကို ေမ့ေနႏိုင္သည္။
အခုလို ကေလးလည္း မဟုတ္၊ ရည္းစားႏွင့္ ခ်ိန္းေတြ႕ရမည့္ အ႐ြယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့သည့္ အခါ၌ကား။
တစ္ရက္တြင္ ကေလးေတြက တိရစာၦန္႐ံု မေရာက္တာ ၾကာၿပီ၊ လိုက္ပို႔ပါဟု ဆိုသျဖင့္ သြားၾကသည္။ ကေလးမ်ားသည္ တိရစာၦန္ေတြကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ၾကည့္ဖူးသည္ျဖစ္ေစ၊ ႐ိုးအီသြားသည္ဟူ၍ မရွိ။ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ၊ စိတ္ဝင္စားစြာ ၾကည့္႐ႈေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကလိုလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း မျဖစ္။ သမီးရည္းစားဘဝကလိုလည္း ၾကည္ႏူးသာယာျခင္း မျဖစ္။ တိရစာၦန္မ်ား၏ ေနထိုင္ပံု သဘာဝကိုသာ စူးစမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ သူတို႔သည္ ေတာထဲမွာ သဘာဝအတိုင္း ရွိေနလွ်င္ ဘယ္လို ေနထိုင္ၾကမည္နည္း။
ေတာထဲမွာဆိုလွ်င္ ငွက္တစ္ေကာင္၏ ပိုင္နက္နယ္ေျမသည္ သူ အေတာင္ မေညာင္းမခ်င္း ပ်ံသန္းႏိုင္သေလာက္ပင္ ရွိလိမ့္မည္။ ေဆာင္းရာသီဆိုလွ်င္ မိုင္ေပါင္း ရာႏွင့္ခ်ီေဝးေသာ ေနရာမ်ားသို႔ပင္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ ေနထိုင္ၾကေသးသည္။
သမင္ကေလးမ်ားသည္ ျမက္ပင္ေပါမ်ားေသာ ကြင္းျပင္မွာ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားရင္း အစာ စားၾကမည္။ ညေနက်ေတာ့ ေခ်ာင္းငယ္ကေလးဆီသို႔ အုပ္လိုက္ ေရေသာက္ဆင္းၾကမည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုင္းေတာထဲမွ က်ားတစ္ေကာင္က ေခ်ာင္းေနမည္။ က်ားဆိုေသာ သတၱဝါမ်ားသည္ သားေကာင္က ငယ္သည္ျဖစ္ေစ ရင္ဆိုင္ တိုက္ခိုက္ေလ့ မရွိ။ ေခ်ာင္းေျမာင္း ခုန္အုပ္ျခင္းသာ ျပဳတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း က်ားငစဥ္းလဲဟု ေခၚေလ့ရွိျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။
ျခေသၤ့က်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။ ဘယ္သူ႕မွ ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေပၚေပၚထင္ထင္ပင္ လွည့္လည္ သြားလာတတ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေတာဘုရင္ဟု ေခၚၾကျခင္း ျဖစ္၏။
ကုန္းသတၱဝါေတြထဲမွာ ခႏၶာကိုယ္ အႀကီးဆံုးမွာ ဆင္ျဖစ္၏။ သူတို႔ကို ဘယ္သတၱဝါကမွ် ရန္မျပဳရဲပါ။ သို႔တိုင္ေအာင္ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး ေနတတ္ၾကျခင္းမွာ အသည္းငယ္သည္ဟု ေျပာရမလား၊ အစိုးရိမ္ႀကီးတတ္သည္ဟု ေျပာရမလား မသိ။ တစ္ခု ထူးျခားသည္က ဆင္မ်ားသည္ အင္အားႀကီးမားေသာ္လည္း တျခား သတၱဝါမ်ားငယ္ကို အေၾကာင္းမဲ့ ရန္မူေလ့ မရွိျခင္းပင္။
ဒါကလည္း သူတို႔အတြက္ အျခားသတၱဝါမ်ားကို စားေသာက္ရန္ အလို႔ငွာ သတ္ျဖတ္ဖို႔ မလိုအပ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အသားစား သတၱဝါေတြကေတာ့ သားေကာင္ကို မသတ္ဘဲ ေနလို႔မရ။ ႀကီးသည့္အေကာင္က ငယ္သည့္ အေကာင္ကို စားမည္။ သားေကာင္က ပိုႀကီးေနလွ်င္ အုပ္စုဖြဲ႕၍ တိုက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္စားေသာက္မည္။
ေတာ၏ ဥပေဒသ ဆိုတာ ရွိသည္။ အင္အားႀကီးသူသာ ႏိုင္စတမ္း ဆိုသည့္ သေဘာတရား ျဖစ္၏။ အင္အားငယ္သူေတြ အတြက္လည္း အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ တိမ္းေရွာင္ႏိုင္ဖို႔ သဘာဝက အခြင့္အလမ္းေတြ ဖန္တီးေပးထားသည္။ အေျပးျမန္ျခင္း၊ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ႏိုင္ျခင္း၊ တြင္းေအာင္းႏိုင္ျခင္း၊ ခႏၶာကိုယ္မွ အနံ႔ဆိုးမ်ား၊ အဆိပ္အေတာက္မ်ား ထုတ္လႊတ္ႏိုင္ျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။
ေတာ႐ိုင္းတိရစာၦန္ေလာက၌ ႀကီးႏိုင္ငယ္ၫွင္း ျပဳၾကျခင္းမွာ သဘာဝတရားပင္ ျဖစ္၏။ တမင္သက္သက္ ပါဝါျပခ်င္လို႔ အႏိုင္က်င့္ေနျခင္း မဟုတ္။ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ပံုျပင္ေတြထဲမွာလို ဗိုလ္က် အႏိုင္က်င့္ေသာ က်ားငစဥ္းလဲကို သမင္ကေလးေတြက ယုန္ပညာရွိ၏ အကူအညီျဖင့္ စုေပါင္း တြန္းလွန္ တိုက္ခိုက္ၾကတာမ်ိဳး အျပင္မွာ တကယ္မရွိ။ အေရးႀကံဳလွ်င္ လြတ္ေအာင္ ေျပးဖို႔သာ သူတို႔ နားလည္သည္။
ဒါဆိုရင္ အေကာင္ႀကီးေတြက စားသာတာေပါ့ဟု ေျပာလို႔လည္း မရျပန္။ အေကာင္ႀကီးေတြက်ေတာ့ သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္က အႏိုင္ယူတတ္ျပန္သည္။ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္ ဆိုးဝါးေသာ အခါမ်ိဳးမွာ သတၱဝါငယ္ကေလးေတြက တြင္းေအာင္းျခင္း၊ သစ္ေခါင္းထဲ ဝင္ခိုေနၾကျခင္းျဖင့္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ ႀကီးသည့္ သတၱဝါမ်ားမွာ ခိုေအာင္းစရာ ေနရာ ရွားပါးေသာေၾကာင့္ သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္ကို လည္စင္းခံၾကရသည္။ အစာေရစာ ရွားပါးလာေသာ အခါမွာလည္း မ်ားမ်ားစားမွ အသက္ရွင္ႏိုင္ေသာ သတၱဝါႀကီးမ်ား အခက္အခဲႏွင့္ ႀကံဳၾကရျပန္သည္။
ကမာၻဦးအစက ကိုယ္ခႏၶာ ႀကီးမားၿပီး အင္အားလည္း ႀကီးေသာ ဒိုင္ႏိုေဆာမ်ား သဘာဝဒဏ္ကို မခံႏိုင္၍ မ်ိဳးတုန္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရသည္။ ထိုစဥ္ကတည္းက တည္ရွိေနခဲ့ေသာ ပိုးဟပ္မ်ားမွာ သဘာဝႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေနႏိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ မ်ိဳးဆက္ တည္ၿမဲေနၾကေသးသည္။
ဒါကိုၾကည့္၍ ေလာကႀကီးမွာ အင္အားႀကီးသူတိုင္းကို မ်က္ႏွာသာေပးတာ မဟုတ္ဟု ဆိုေကာင္း ဆိုႏိုင္မလား မသိ။
အမွန္ေတာ့ လူသည္လည္း တိရစာၦန္အျဖစ္မွ အသိဥာဏ္ရွိေသာ လူအျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းလာခဲ့ရျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ေမ်ာက္ဝံ တစ္မ်ိဳးမွ သီးျခား ကြဲထြက္လာၿပီး တစ္စတစ္စ လူဟူ၍ ပီပီျပင္ျပင္ တိုးတက္လာရျခင္း ျဖစ္၏။ ဒါဆိုလွ်င္ ေမ်ာက္ဝံေတြကို တိရစာၦန္႐ံုထဲမွာ ထားျခင္းသည္ မိမိတို႔၏ ဘိုးဘြားအႏြယ္ဝင္မ်ားကို မေထမဲ့ျမင္ ျပဳရာမ်ား က်ေနမလားဟု ကတ္သီးကတ္သတ္ ေတြးမိေသးသည္။
လူသည္ ယဥ္ေက်း တိုးတက္လာသည္ မွန္ေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ လူေတြမွာေတာ့ တိရစာၦန္ဘဝက အမူအက်င့္ေတြ က်န္ေနေသးသည္။ ဝံပုေလြလို ေကာက္က်စ္တတ္ေသာလူ၊ က်ားလို စဥ္းလဲတတ္ေသာလူ၊ ယုန္လို ေၾကာက္လန္႔တတ္ေသာလူ၊ ေခြးလို သစၥာရွိေသာလူ၊ ေမ်ာက္လို က်ရာ ႀကံဳရာမွာ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္ေသာလူ စသျဖင့္။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တိရစာၦန္ေလာကမွာ သံုးေသာ ေတာ၏ ဥပေဒသကို ခုထိ အသံုးျပဳခ်င္ေသးသည္။ အင္အားႀကီးသူသာ ႏိုင္စတမ္း၊ ႀကီးႏိုင္ငယ္ၫွင္း စ႐ိုက္မ်ိဳး၊ အင္အားနည္းသူကို ဝါးမ်ိဳခ်င္ေသာ အက်င့္မ်ိဳးေတြ ရွိေနေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရားဥပေဒေတြ ထုတ္ျပန္ၿပီး တားျမစ္ထားရျခင္း ျဖစ္၏။
လူတို႔သည္ တိရစာၦန္ေတြထက္ ပိုၿပီး အသိဥာဏ္ရွိသလို တိရစာၦန္ေတြထက္ ပိုၿပီး သစၥာမဲ့တတ္သည္။ လူလည္က်တတ္သည္။ (တိရစာၦန္လည္က်သည္ ဆိုေသာ အသံုးအႏႈန္း မရွိတာကို ၾကည့္လွ်င္ သိသာ၏။)
တိရစာၦန္အမ်ားစုသည္ အမ်ိဳးတူအခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ စားေသာက္ေလ့ မရွိ။ လူေတြကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း စစ္ပြဲေတြခင္းၿပီး သတ္ျဖတ္ေနၾကတာ ကမာၻ႔ ေနရာတခ်ိဳ႕မွာ ေတြ႕ေနရေသးသည္။
တိရစာၦန္မ်ားမွာ အသားစား သတၱဝါပင္ျဖစ္ေစ သူဗိုက္ဆာသည့္ အခ်ိန္က်မွ သားေကာင္ကို ရွာသည္။ ေနာက္ရက္အတြက္ပါ ႀကိဳၿပီး သားေကာင္ကို သတ္ျဖတ္ျခင္း မရွိ။ လူေတြက်ေတာ့ လိုခ်င္သည့္အခ်ိန္မွာ အဆင္သင့္ စားလို႔ရေအာင္ ၾကက္ေတြ၊ ဝက္ေတြ၊ ႏြားေတြကို ဖမ္းဆီး ေမြးျမဴၾကေသးသည္။
အသားစား သတၱဝါမ်ားကမွ သားေကာင္ကို ဖမ္းဆီးရာတြင္ ေျပးႏိုင္လွ်င္ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အလမ္း ေပးထားေသးသည္။ လူေတြကေတာ့ ၾကက္ကို သတ္တာေတာင္ အခ်ိန္ကုန္သက္သာေအာင္ စက္ကိရိယာေတြ တီထြင္ၿပီး သတ္တတ္တာမ်ိဳး ျဖစ္၏။
တိရစာၦန္မ်ားတြင္ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေကာင္၊ တစ္မ်ိဳးႏွင့္ တစ္မ်ိဳး ကၽြန္ျပဳခိုင္းေစျခင္းမွာ မရွိသေလာက္ ရွားသည္။
လူေတြကေတာ့ တိရစာၦန္ေတြကို လွည္းဆြဲခိုင္း၊ လယ္ထြန္ခိုင္းလို႔ အားမရဘဲ ဆပ္ကပ္ေတြမွာ ထည့္သံုးၿပီး ေငြရွာၾကသည္။ ဒါတင္မက လူလူခ်င္း ကၽြန္ျပဳခဲ့ၾကသည့္ အစဥ္အလာ ရွိခဲ့သည္။ ကၽြန္ကုန္သည္ေခတ္ဟု ဆိုသည့္တိုင္ စီးပြားေရးအရ ခ်ဳပ္ကိုင္ ျခယ္လွယ္ေနၾကေသးသည္။
အင္အားႀကီးေသာ ႏိုင္ငံက အင္အားငယ္ေသာ ႏိုင္ငံကို ႀကိဳးကိုင္ ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံပင္လွ်င္ ကၽြန္အျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္လာတာ ႏွစ္ငါးဆယ္ခန္႔သာ ရွိေသးသည္။ ခုခ်ိန္ထိေအာင္ ကၽြန္ျပန္မျဖစ္ေရးအတြက္ ႀကိဳးစား ကာကြယ္ေနရတုန္း ရွိေသးသည္။
လူတို႔သည္ တိရစာၦန္တို႔ထက္ ပို၍ အသိဥာဏ္ရွိတာေတာ့ မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ႐ိုးသားမႈႏွင့္ သစၥာရွိမႈအတြက္ေတာ့ တိရစာၦန္မ်ားမွ ျပန္လည္ အတုယူဖို႔ လိုအပ္ေနေသးသည္ဟု ထင္၏။
ေတြးရင္း ေငးရင္းက ထြက္ေပါက္နားသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္မွထြက္၍ လူဥယ်ာဥ္အတြင္းသို႔ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၾကေလသည္။
မင္းလူ
ေငြတာရီ မဂၢဇင္း
ၾသဂုတ္၊ ၁၉၉၆
No comments:
Post a Comment