🌟 မင္းလူ

📮 ညလူ

ညသည္ ေတာ္ေတာ္အိပ္လို႔ေကာင္းမည့္သေဘာရွိ၏။ တစ္ပတ္ေလာက္ မိုးျပတ္သြားသျဖင့္ အိုက္စပ္စပ္ျဖစ္ေနခဲ့ရာမွ ဒီညေတာ့ မိုးရိပ္မိုးေငြ႕ကို ခံစားလာရသည္။ ေခၽြးသိပ္ေပးေသာ ေလေအးကေလးကလည္း ျပတင္းေပါက္မွ ၀င္ေရာက္လာသည္။ တစ္ေအာင့္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ ေလယာဥ္ပ်ံတစ္စင္း အေ၀းမွလာေသာအသံမ်ဳိးကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ အသံမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းနီးလာသည္။ ေလေရာ မိုးပါ ဆင္လာျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပတင္းေပါက္မွာ သြားရပ္ၿပီး လမ္းမဘက္ကို ေငးၾကည့္ေနလိုက္သည္။ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားသည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က အမိန္႔ ေပးထားသလို စနစ္တက် အတန္းလိုက္ညီညာစြာ ဆင္းသက္လာတာကို မာက်ဴရီ မီးေရာင္မွာ ျမင္ေနရ၏။ မိုးစက္မ်ားသည္ တစ္တန္းၿပီးတစ္တန္း ေရွ႕ကို တိုးလာၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ေခါင္မိုးသြပ္ျပားေပၚသို႔ တေျဗာင္းေျဗာင္း က်ဆင္းလာ၏။ တုိးေ၀ွ႔တိုက္ခတ္လာေသာ ေလအရွိန္ေၾကာင့္ မိုးမႈန္ကေလးေတြေတာင္ မ်က္ႏွာကို လာေရာက္ထိမွန္သြားေသးသည္။ ျမင္ကြင္းသည္ အလြန္လွပသည္။ ထူထပ္သိပ္သည္းစြာက်ေနေသာ မိုးမႈန္မိုးစက္မ်ားသည္ ေလအေ၀ွ႔တြင္ ယိမ္းထိုးေနပံုမွာ အလြန္ႀကီးမားေသာဇာပု၀ါႀကီးတစ္ခု ၀ဲပ်ံလြင့္ေနသလို ထင္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျမႀကီးသည္ ကုန္းေစာင္းလိုျဖစ္ေနသျဖင့္ အျမင့္ပိုင္းမွ စီးဆင္းလာေသာ ေရမ်ားသည္ ယာယီေခ်ာင္းငယ္ေလးတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရသည္။

    အျပင္က ရႈခင္းကို အားရေအာင္ အရသာခံၾကည့္ၿပီးေနာက္ ျပတင္းေပါက္မွ ခြာလိုက္သည္။ စာေရးစားပြဲရွိရာသို႔သြားလွ်င္ ခုတင္ေဘးက ျဖတ္သြားရမည္။ အိပ္ရာသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ အိပ္လို႔မျဖစ္ေသး။ စာေရးရဦးမည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရုပ္ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္မိေသာ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို ခုတင္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္လုပ္ရင္း စာေရးစားပြဲမွာ သြားထိုင္လိုက္သည္။

    ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ၿပီျဖစ္၏။ သူမ်ားေတြ အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္၊ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အျဖစ္ဆံုးအခ်ိန္၊ အိပ္မက္မက္လို႔ေကာင္းေသာအခ်ိန္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခုမွ စာေရးဖို႔အရွိန္ရကာစပဲရွိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ညဥ့္ေတာ္ေတာ္နက္တဲ့အထိ စာေရးၿပီး မနက္က်ေတာ့ ေနျမင့္မွထတတ္သည္။

    ညဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္လွ်င္ ေနာက္တစ္ေန႔ကို ကူးသြားၿပီျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီထိ ဒီဘက္ေန႔၏ညျဖစ္ၿပီး ဒီကေက်ာ္သြားေသာအခါ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ျဖစ္သြား၏။ ဒီသေဘာအတိုင္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္၏ရက္စြဲမ်ားသည္ သူမ်ားေတြႏွင့္မတူဘဲ ျဖစ္ေနေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။

    သူမ်ားေတြက ေန႔တစ္ေန႔၏ မနက္ေစာေစာအိပ္ရာထၿပီး ထိုေန႔ညမွာပင္ အိပ္ရာ ၀င္သည္။ သူတို႔အဖို႔ေတာ့ ရက္စြဲတစ္ခုသည္ ပံုမွန္အတိုင္းပင္ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ အိပ္ရာထၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔က်မွ အိပ္ရာထဲ၀င္ျခင္းျဖစ္သည္။ ရက္စြဲႏွစ္ခုကို ခြၿပီးေနသလိုျဖစ္ေန၏။ ေန႔တစ္ေန႔ကို သူမ်ားတကာထက္ေစာၿပီး ပထမဦးစြာ ႀကိဳဆိုခြင့္ရတဲ့သူ အျဖစ္ ဂုဏ္ယူခ်င္လည္း ယူႏိုင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေန႔တစ္ေန႔ကို အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္ စတင္ၿပီး ႏိုးထျခင္းျဖင့္ အဆံုးသတ္ဟု ဆိုခ်င္လည္း ဆိုႏိုင္သည္။ သူမ်ားေတြနဲ႔ေျပာင္းျပန္။ အေတာ္ ခြက်တဲ့ေကာင္ပဲ။

    ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဘ၀တူေတြကေတာ့ ညေစာင့္ဒရ၀မ္မ်ားျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ဟိုဘ၀က ဒရ၀မ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးလို႔ ဒီဘ၀မွာလည္း အက်င့္ပါၿပီး ညမအိပ္ဘဲ "စာကင္း" ေစာင့္ေနရသလား မသိ။

    ေရွးဘ၀ေတြ၊ ေနာင္ဘ၀ေတြကို သိပ္ၿပီးယံုၾကည္လွတာေတာ့မဟုတ္။ အစဥ္အလာ ရိုးရာအယူအဆကေတာ့ ေရွးေရွးဘ၀က အထံုပါရမီမ်ားသည္ ေနာက္ဘ၀အထိကူးၿပီး ပါလာတတ္သည္ဟု ဆိုသည္။

    "ဒီေကာင္ေလးဟာ ဟိုဘ၀က ဆရာ၀န္မ်ားျဖစ္ခဲ့ဖူးသလားမသိဘူး။ ၾကည့္စမ္း၊ လက္ေရးက ေၾကာင္ျခစ္ထားတာက်ေနတာပဲ"ဟု ေျပာတတ္ၾကျခင္းမွာ ဒီသေဘာမ်ဳိးျဖစ္၏။

    ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ဘယ္လိုအထံုပါရမီေတြ ပါခဲ့သလဲဟု အပ်င္းေျပ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္သည္။

    ဟိုဘ၀က ဒရ၀မ္မဟုတ္လွ်င္ ကင္းအငွားေစာင့္တဲ့လူျဖစ္မည္။ သူခိုးလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သူခိုးဆိုတာက ညအခ်ိန္က်မွ လႈပ္ရွားတတ္သူ၊ သူမ်ားေတြ အိပ္ေမာက်မွ အလုပ္လုပ္လို႔ အဆင္ေျပသူျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ညလူေျခတိတ္မွ အလုပ္လုပ္တတ္သူ၊ သူမ်ားေတြ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီဆိုမွ အိပ္မက္ေတြ လိုက္ခိုးတတ္သူပဲေလ။

    ဒါမွမဟုတ္ မ်က္လွည့္ဆရာမ်ားျဖစ္ခဲ့ေလသလား။ မ်က္လွည့္ဆရာေတြက မရွိတာကို အရွိျဖစ္ေအာင္ ပိပိရိရိ လွည့္စားတတ္သည္။ ပရိသတ္ေတြကလည္း လွည့္စားမွန္းသိလ်က္ သေဘာက်တတ္သည္။ စာေရးဆရာေတြ ဇာတ္လမ္းဆင္ပံု၊ လွည့္ကြက္သံုးပံုေတြကလည္း ဒီအတိုင္းပဲမဟုတ္လား။ ဒီအတြက္ အျပစ္မတင္တဲ့အျပင္ လိမ္တာေတာ္လို႔ဆိုၿပီး ပရိသတ္က ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမွင့္တာေတာင္ ခံရေသးသည္။

    ေနာက္တစ္ခုက ေဗဒင္ဆရာမ်ားျဖစ္ခဲ့ဖူးသလား။ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ ေဗဒင္ဆရာေတြနဲ႔ စာေရးဆရာေတြဟာ အဓိကအားျဖင့္ တူေသာအခ်က္တစ္ခ်က္ရွိသည္။ လူတို႔၏ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပတတ္ေသာစရိုက္သဘာ၀ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အထူးသျဖင့္ လူတို႔သည္ အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို အလြန္သိခ်င္ၾကသည္။ ဒီအေၾကာင္းကိုသိရဖို႔အတြက္ဆိုလွ်င္ နတ္ေတြ၊ ဘိုးေတာ္ေတြ၊ လူပုဂိၢဳလ္ေတြသာမက တိရစၦာန္ေတြကိုေတာင္ ယံုၾကည္ကိုးစားတတ္ၾကသည္။ ေခြးေလးေဗဒင္တို႔၊ စာကေလးေဗဒင္တို႔ကိုေပါ့။

    ဒီေနရာမွာ ေဗဒင္ဆရာေတြနဲ႔ စာေရးဆရာေတြ ကြာျခားတာတစ္ခုေတာ့ရွိ၏။ ေဗဒင္ဆရာေတြက ေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာကို ႀကိဳတင္ေျပာတတ္ျခင္းျဖစ္၏။ စာေရးဆရာေတြကေတာ့ ေရွ႕ဆက္ျဖစ္မယ့္ကိစၥကို ႀကိဳတင္မသိရေအာင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္ထားၿပီး ဇာတ္လမ္းဆံုးမွ ဖြင့္ေျပာတတ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။



     မိုးက စဲသြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း လံုး၀တိတ္မသြားေသး။ တစိမ့္စိမ့္ရြာေနဆဲျဖစ္၏။ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားသည္ သြပ္မိုးေပၚသို႔ ခပ္ေလးေလးက်ေနပံုမွာ ဂီတသံစဥ္မ်ားလိုျဖစ္ေန၏။ အေအးဓာတ္၀င္ေရာက္လာေသာ္လည္း စိမ့္ေနေအာင္ ခ်မ္းတာမ်ဳိးမဟုတ္။ အေနေတာ္ေလာက္ပဲ။

    ခုေန ေစာင္ပါးေလးၿခံဳၿပီး ေကြးအိပ္လိုက္ရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ဇိမ္ရွိလိုက္မလဲ။ ဒါဆိုလည္း အိပ္ပါလား။ ဘယ္သူက မအိပ္ရဘူးလို႔ တားထားလဲ။

    အေတာ္ထူးဆန္းေသာကိစၥျဖစ္၏။ ဘယ္သူကမွ တားျမစ္ထားတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ႀကိဳက္သလိုလုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိလ်က္သားနဲ႔၊ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ လွမ္းရံုနဲ႔ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္ေသာ အိပ္ရာကို ကန္႔သတ္နယ္ေျမတစ္ခုလိုထင္ေနမိ၏။ အိပ္လို႔မျဖစ္ေသးဘူး။ စာေရးရဦးမယ္ဆိုေသာေဇာက ဖိစီးေနသည္။ ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေရးလည္း ရတာပဲဟု ေတြးေသာ္လည္း စာေရးစားပြဲမွ ထလိုက္ဖို႔ ၀န္ေလးေနျပန္သည္။ ဒါဟာ ဘ၀ ဘ၀က ၀ဋ္ေၾကြးပဲလားမသိ။

    အေလးမတဲ့လူေတြလိုေပါ့။ ဘယ္သူကမွ အတင္းအက်ပ္ေစခိုင္းျခင္းမရွိပါဘဲလ်က္ အလြန္ေလးလံေသာ ၀ိတ္ျပားႀကီးေတြကို မႏိုင္မနင္းမေနၾကတာေလ။

    စာေရးတာနဲ႔ အေလးမတာ ဘာဆိုင္လို႔လဲဟု ထင္စရာရွိသည္။ တစ္ခါတေလ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေရးဖို႔စဥ္းစားလို႔မရဘဲ အခက္အခဲျဖစ္ေနတဲ့အခါမွာ လက္မ အနည္းငယ္သာရွည္တဲ့ ေဘာလ္ပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္း၊ ေဖာင္တိန္ေလးတစ္လက္ဟာ အခ်ိန္ တစ္ရာေလာက္ ေလးလံေနတယ္ထင္ရသလို စာလံုးတစ္လံုးကလည္း ၀ိတ္ျပားႀကီးတစ္ခုစာေလာက္ အခ်ိန္စီးေနတာမ်ဳိးျဖစ္တတ္သည္။

    ျမန္မာတို႔၏ ရိုးရာအယူအဆအရ လူတစ္ေယာက္သည္ မိမိျပဳခဲ့ေသာအမႈႏွင့္ တူညီေသာဆိုးက်ဳိး ခံစားရျခင္းကို ၀ဋ္လည္သည္ဟု ေခၚ၏။

    ဟိုဘ၀က ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကားေဘာ္ဒီရံုေထာင္ၿပီး လူအမ်ားနားမခ်မ္းသာေအာင္ ႏွိပ္စက္ခဲ့မိတဲ့အတြက္ ဒီဘ၀က်ေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ အလွဴခံမ႑ပ္ လာေဆာက္တာကို ႀကံဳရသလိုမ်ဳိးေပါ့။

    ကၽြန္ေတာ္ကေကာ ဟိုဘ၀က ဘာမ်ားလုပ္ခဲ့မိလို႔လဲ။

    လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ အလုပ္ေတြ တနင့္တပိုး မညွာမတာခိုင္းတဲ့အရာရွိ ျဖစ္ခဲ့လို႔မ်ား ဒီဘ၀မွာ အယ္ဒီတာေတြရဲ႕ ၀ိုင္း၀န္းႏွိပ္စက္ျခင္းကို ခံေနရတာလား။

    ေမာင္းတဒူဒူထုၿပီး မီးကင္း၊ ေရကင္းေစာင့္ဖို႔ လိုက္ၿပီးႏႈိးေဆာ္တဲ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးလို႔ ခုအခါမွာ ညမအိပ္ႏိုင္ဘဲ "စာကင္း" ေစာင့္ေနရတာလား။

    အမႈလိုက္ ဆားပုလင္းျဖစ္ခဲ့ဖူးလို႔မ်ား ဒီဘ၀မွာ ဘယ္သူကမွ ရိုက္မစစ္ရဘဲ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္တဲ့စာေတြေရးၿပီး ၀န္ခံေျဖာင့္ခ်က္ေပးေနရတာလား။

    ဒဏ္အေပးၾကမ္းတဲ့ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခဲ့ဖူးလို႔ ခုေတာ့ စားပြဲက မထဘဲ ဒုကၡခံေနရတာလား။ အိမ္စာေတြ အမ်ားႀကီးေပးၿပီး ကေလးေတြကို ႏွိပ္စက္တတ္လို႔မ်ား စာလံုးေရ ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး တကုပ္ကုပ္ျပန္ေရးေနရတာလား။

    ဒါမွမဟုတ္ စာေမးပြဲမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ မေျဖႏိုင္ေအာင္ ပညာျပၿပီး ေမးခြန္းအခက္ႀကီးေတြ ထုတ္ခဲ့ဖူးလို႔ ခုဘ၀မွာ အစဥ္သျဖင့္ ေခါင္းပူ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ေနရတာလား။

    တကယ္ေတာ့ စာေရးဆရာဆိုသူမ်ားမွာ "၀ဋ္ေၾကြး"ကို "အေတြး"ႏွင့္ ဆပ္ေနရသူမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္ဘ၀က်လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ စာေရးဆရာျဖစ္ၿပီး ၀ဋ္လည္ေနရမွာစိုးလို႔ ေစတနာေကာင္းႏွင့္ သတိေပးလိုက္ရပါေၾကာင္း။


မင္းလူ

ေရႊအျမဳေတရုပ္စံုမဂၢဇင္း

ႏို၀င္ဘာလ၊ ၂၀၀၄။