မင္းလူစာစုမ်ား

ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အေတာင္ပံ
#မင္းလူ

အိပ္ရာမွ နိုးေသာအခါ ျခင္ေထာင္ အမိုးမွာ ေဇာက္ထိုးရပ္နားေနေသာ ျခင္တစ္ေကာင္ကို ထူးထူးျခားျခား ျမင္လိုက္ရ၏။ ထူးထူးျခားျခား ဆိုေသာ စကားသည္ ျခင္၏ ရပ္တည္ေနမႈႏွင့္ မသက္ဆိုင္။ ျခင္သည္ ေရျပင္ညီျဖစ္ေစ၊ ေထာင္လိုက္ ျဖစ္ေစ၊ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေစ ရပ္နားနိုင္ေၾကာင္း အမ်ား သိၿပီးသားပင္။ ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ ျခင္ေရာက္ေနေသာေၾကာင့္ ထူးျခားသည္ဟု ဆိုရျခင္း ျဖစ္သည္။

ငယ္ငယ္တုန္းက ျခင္သတ္တမ္း ကစားဖူးသည္။ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္ခုံးခုံး ခပ္ဖြဖြလုပ္၍ ရိုက္လိုက္ေသာအခါ ျခင္သည္ ေလဟပ္ၿပီး မူးေမ့သြားသည္။ အေကာင္မပ်က္ အရွင္ဖမ္းမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ျခင္ေထာင္ေပၚသို႔ ဖေယာင္းစက္ခ်သည္။ ဖေယာင္းေျခာက္သြားေသာအခါ အသာ ခြာယူလိုက္လွ်င္ ဂူသြင္းၿပီးသား ရေလသည္။ ဖေယာင္းလုံး ဘယ္ႏွစ္လုံးရသည္ဟု သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ၿပိဳင္ေလ့ရွိသည္။ လူပ်ိဳေပါက္ အ႐ြယ္ ေရာက္ေသာအခါ ျခင္ေတြကို ေမ့သြားျပန္၏။

တစ္ခ်ိန္တြင္ ျခင္ကိုက္ျခင္း၊ ၾကမ္းပိုးကိုက္ျခင္းတို႔ကို ေပယ်ာလကန္ သေဘာ ထားခဲ့လိုက္ျပန္သည္။ ျခင္ေထာင္ ဆိုသည္မွာ အက်င့္ႀကီး ပါေနေသာေၾကာင့္သာ ညက်လွ်င္ ဆြဲခ်၊ မနက္က်လွ်င္ လုံးေထြးၿပီး ျပန္တင္အပ္ေသာ အရာ တစ္ခုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳထား၏။

ကြၽန္ေတာ့္ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ ပုံမွန္စတည္းခ်ေသာ ျခင္ေလးငါးေကာင္ေလာက္ ရွိခ်င္ ရွိေပလိမ့္မည္။ ကိစၥမရွိ။ ျခင္တစ္ေကာင္သည္ တစ္ညလွ်င္ တစ္ႀကိမ္ေလာက္သာ ကိုက္နိုင္မည္။ ျခင္ေလးငါးေကာင္ အကိုက္ခံရလို႔ ေသြးႏွစ္စက္၊ သုံးစက္ အျပင္ ပို၍ မဆုံးရႈံးနိုင္။ ေသြးလႉေသာအခါ ေသြးတစ္ပုလင္းလုံး ထုတ္ေပးလိုက္တာေတာင္ ကိုယ္ခႏၶာ အတြက္ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ထိခိုက္မႈ မရွိနိုင္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း “ျခင္ေထာင္” ဆိုေသာနာမည္ မွည့္ထားပါလ်က္ ျခင္ေတြကို ဝင္ခြင့္ မေပးတာေတာ့ ဘယ္တရား မလဲဟု ကတ္ကတ္သတ္သတ္ ေတြးသည္။

အိမ္ေထာင္က်ေသာအခါ ျခင္ဆန့္က်င္ေရးသမားႏွင့္မွ သြားေတြ႕သည္။ ေလးေမသည္ ညအိပ္ခါနီးလွ်င္ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ျခင္တစ္ေကာင္ တစ္ၿမီးမွ် မက်န္ေအာင္ သုတ္သင္ၿပီးမွ အိပ္တတ္သည္။

“တစ္ေကာင္တေလက်န္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူးဟာ၊ သိပ္ႏုမေနစမ္းပါနဲ႕၊ ျခင္ကိုက္တာေလာက္ေတာင္ မခံနိုင္ဘူးလား၊ ျခင္ေထာင္ ေထာင္စရာ မရွိတဲ့လူေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” ဟု ကြၽန္ေတာ္က သူ႕ကိုေထ့သည္။ သူက..
“ျခင္ေထာင္ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း မရွိသလို ေနနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့၊ ခု ျခင္ေထာင္ ရွိေနလ်က္သားနဲ႕ေတာ့ တမင္တကာ ျခင္ကိုက္မခံနိုင္ပါဘူး” ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္တြယ္ၿပီးလွ်င္ ျခင္ေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္ေသာ ေရာဂါမ်ား အေၾကာင္းကို ပညာေပး ေဟာေျပာေလေတာ့သည္။ ပလက္စမိုဒီယမ္ေခၚ ငွက္ဖ်ားပိုးေၾကာင့္ ေသြးေတြ အဆိပ္တက္ၿပီး....
“ဒါေတြ ကိုယ္သိၿပီးသားပါကြာ၊ ဆယ္တန္းတုန္းက ဘိုင္အိုယူခဲ့တာကြ” ဆိုၿပီး အနိုင္ႏွင့္ ပိုင္းလိုက္သည္။ သူကေတာ့ ညတိုင္းက်လွ်င္ ျခင္ေတြကို ရွာၿမဲ၊ သတ္ၿမဲပင္။

တစ္ခါက်ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အစ္ကို တစ္ေယာက္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္မွန္မွန္ တက္တတ္ေသာ အဖ်ား။ သူအဖ်ားတက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ေနသည္။ ေစာင္ေလးငါးထပ္ ၿခဳံလို႔လည္း မရ။ လူသုံးေလးေယာက္ တက္ဖိထားလို႔လည္း တုန္ေနတုန္း။ အဖ်ားက်သြားၿပီး ဆိုလွ်င္ လူက ယူပစ္လိုက္သလိုပင္ ဟိုက္ခနဲ က်သြားတတ္သည္။

ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္နားက ကေလး တစ္ေယာက္က်ေတာ့ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ျဖစ္သည္။ ေဆး႐ုံမွာ အေတာ္ ကုယူလိုက္ရသည္။ ေဆး႐ုံကဆင္းၿပီးသည့္တိုင္ ရက္အတန္ၾကာသည္အထိ နာလန္ မထူခ်င္ေသးဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခါမွစ၍ ကြၽန္ေတာ္သည္ ျခင္ေတြကို နည္းနည္းလန့္လာသည္။ ျခင္သုတ္သင္ေရးကို အားေပး အားျမႇောက္ျပဳသည္။ စာေရးခါနီးတြင္ စားပြဲေအာက္ကို နႏြင္းမွိုင္း တိုက္သည္။ ညအိပ္ခါနီး ေလးေမ ျခင္ရွာေသာအခါ “ဟိုမွာ တစ္ေကာင္၊ ဟိုမွာ တစ္ေကာင္” ဟု ဝင္ေအာ္ေပးတတ္လာေလ၏။

ျခင္ေထာင္ အမိုးမွာနားေနေသာ ျခင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သည္။ ငွက္ဖ်ား ေရာဂါပိုးကို သယ္ေဆာင္ေသာ အနိုဖလိျခင္သည္ နားေသာအခါ ဖင္ေထာင္ေနတတ္သည္။ ခုျခင္ ကေတာ့ မဟုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကိုက္ထားေသာျခင္ ျဖစ္သည္မွာ ေသခ်ာ၏။ ညက ညဥ့္နက္အထိ စာေရးခဲ့သည္။ စာေရးအၿပီး ျခင္ေထာင္ထဲ အဝင္တြင္ ဒီျခင္က ကပ္လိုက္လာတာျဖစ္မည္။ ျခင္တို႔သည္ ေန႕ႏွင့္ည သဘာဝခ်င္း မတူ။ ညဆိုလွ်င္ လွစ္ခနဲ ဝွီးခနဲေနေအာင္ လ်င္ျမန္သည္။ ေန႕ဘက္က်ေတာ့ အာ႐ုံခံအဂ္ါမ်ား အားနည္း ေနတတ္သလား မသိ။ ပ်ံသန္းလွ်င္ပင္ ခပ္ေႏွးေႏွး။

ျဖန္းခနဲ ရိုက္ခ်လိဳက္သည္။ မိမိရရွိေၾကာင္း လက္ဖဝါး၏ အထိအေတြ႕က သိေန၏။ လက္ျဖန့္ၾကည့္ေသာအခါ လက္ဖဝါးေပၚတြင္ စိစိညက္ညက္ေၾကေနေသာ ျခင္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေသြးေတြက ရဲေနသည္။ သူ႕ကိုယ္ထဲက ထြက္လာျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႕ေသြး မဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ေသြးေတြ။

သြားပြတ္တံေပၚတြင္ သြားတိုက္ေဆး ညွစ္ထည့္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ရန္ ထြက္ခဲ့သည္။ စာေရးစားပြဲေပၚတြင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ႏွင့္ မည္ကာမတၱဟု ကြၽန္ေတာ္ နာမည္ေပးထားေသာ ထမင္းေၾကာ္ တစ္ပန္းကန္ ေတြ႕ရသည္။ ဆီကေလး ပါေလဟန္ႏွင့္ အိုးကင္းပူတိုက္ၿပီး ပဲျပဳတ္ျဖဴးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလးေမကေတာ့ ထမင္းေလွာ္ဟု သူ႕ဘာသာ နာမည္ေျပာင္ ေပးထားသည္။ မ်က္ႏွာမသစ္မီ တစ္ဇြန္းေလာက္ ျမည္းၾကည့္မလို႔ စိတ္ကူးေသးသည္။ ဇြန္းကိုကိုင္ၿပီးမွ ျပန္ခ်ထား လိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ေလးေမသည္ ႐ုံးႀကိဳကား မမီမွာစိုးသျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပင္ဆင္ ေနသည္။ ထမင္းဘူး အဖုံးကို ပိတ္ရင္း....
“ညေန လက္ဖက္ေျခာက္ ဝယ္ဖို႔ မေမ့နဲ႕ေနာ္၊ ေ႐ႊပေလာင္နဲ႕ ကုန္တိုက္ကဟာ ေပါင္ဝက္စီ ဝယ္ခဲ့” ဟု လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။

မီးဖိုေဆာင္ကို ျဖတ္ထြက္လိုက္ေသာအခါ ေရစည္ရွိရာသို႔ ေရာက္လာသည္။ စင္ေပၚက ေရခြက္ကို ယူၿပီး ေရခပ္ မည္ျပဳသည္။ ခြက္ကိုင္ထားေသာလက္က တုန့္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ျခင္တစ္ေကာင္ နားေနသည္။ စိတ္တိုသြား၏။ ျခင္ေတြကလည္း ေနရာတကာပဲဟု စဥ္းစားမိသည္။ ေရခြက္ႏွင့္ ရိုက္သတ္မည္ျပဳၿပီးမွ မရိုက္ျဖစ္။

ၾကည့္စမ္းပါဦး။ သူသည္ ေရျပင္ေပၚမွာ နားေနျခင္း မဟုတ္။ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေအာက္မွ ထိုးထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစား ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူ၏ဘဝ ပထမပိုင္းျဖစ္ေသာ ပိုးေလာက္လန္းအခြံထဲမွ လူးလြန့္႐ုန္းထြက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

သူ႕လႈပ္ရွားမႈကို ဆက္ၾကည့္ေနမိ၏။ သူသည္ ကိုယ္တစ္ပိုင္းက ေရေပၚ ေရာက္ေနၿပီ။ ေျခေထာက္မ်ားက လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ မျဖစ္တတ္ေသး။ ေျခေထာက္မ်ားကို ႏွဲ႕ၿပီး ထုတ္ေနသည္။ အေတာင္ပံကို မခတ္ဘဲ ေနသည္။ မခတ္နိုင္ေသးလို႔လား၊ ေကာင္းေကာင္း မခတ္တတ္ေသးလို႔လား မသိ။ ေရွ႕ေျခမ်ား ထြက္လာသည္။ ထိုေျခေထာက္မ်ားျဖင့္ ေရျပင္ကိုကန္၍ ႐ုန္းေနျပန္သည္။ အေတာင္ပံမ်ား လႈပ္စျပဳလာသည္။ ကိုယ္ကို လြန့္လိုက္ရာ တစ္ပတ္လည္သြားသည္။ ထိုစဥ္တြင္ ဝမ္းဗိုက္ပိုင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အရစ္ရစ္ေတြႏွင့္ ျခင္က်ား။ “ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ကာကြယ္ေရး၊ ျခင္က်ားေခၚ ျခင္ပုန္း ႏွိမ္နင္းေပး” ဆိုေသာ က်န္းမာေရး ေဆာင္ပုဒ္ကို ႐ုတ္တရက္ သတိရသည္။ သူသည္ ကေလးေတြကို ကိုက္လွ်င္.... ကြၽန္ေတာ့္မွာ တူကေလးေတြ၊ တူမကေလးေတြ ရွိသည္။ ေရခြက္ကို စင္ေပၚ အသာျပန္တင္သည္။ လက္ညွိုးႏွင့္ေတာက္ၿပီး သတ္မည္ဟု ႀကံသည္။ လက္ညွိုးေပၚ လက္မႏွင့္ဖိၿပီး အသင့္ျပင္သည္။ တျဖည္းျဖည္း အနားတိုးကပ္လိုက္၏။

သူသည္ ေတာင္ပံ တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္သည္။ ေရျပင္ေပၚမွ ႂကြတက္ ၍ကား မလာ။ ေရမ်က္ႏွာျပင္၏ တင္းအားကို သူမေအာင္နိုင္ေသး။ ကြၽန္ေတာ္၏ လက္ညွိုးသည္လည္း မေတာက္ျဖစ္ေသးေခ်။

သူ၏ဘဝတြင္ အစိတ္အပိုင္း ႏွစ္ခုရွိသည္။ ပထမတစ္ပိုင္းက ေရထဲမွာ။ ဒုတိယတစ္ပိုင္းက ေလထဲမွာ။ သူသည္ ဥအျဖစ္မွ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေျပာင္းလဲၿပီး ပိုးေလာက္လန္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကိုယ္ကို ေကြးခ်ည္ ဆန့္ခ်ည္ျဖင့္ လႈပ္ရွားသြားလာရသည္။ ထိုအေျခအေနမွ ေျခေထာက္ေတြထြက္လာ၊ အေတာင္ပံေတြ ေပါက္လာၿပီး ေရျပင္ကို တြန္းထိုး၍ ထြက္ကာ အျပင္ေလကို စတင္ထိေတြ႕ရသည္။ ထိုအခါတြင္ သူ႕ကိုယ္သူ ဘယ္ေလာက္ အံ့ဩလိုက္ေလမည္နည္း။

ခုအခါ သူ၏ဘဝ ပထမပိုင္းမွ ဒုတိယပိုင္းသို႔ ကူးေျပာင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ သူသည္ ေရေအာက္က ကမာၻ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလး ထဲမွာသာ ေနခဲ့ရသည္။ ေရစည္၏ ဟိုဘက္စြန္း၊ ဒီဘက္စြန္း၊ ေရအနက္ အေပၚေအာက္ ရွိသေလာက္သာ သူ႕နယ္ပယ္ အက်ယ္အဝန္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ခုဆိုလွ်င္ သူ ေရျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ေလကို စတင္ ျမင္ဖူးၿပီ။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ မပ်ံသန္းဖူးေသး။ ေလတြင္ ဝဲပ်ံရသည့္ အရသာကို မႀကဳံရဖူးေသး။ အေျပာက်ယ္ေသာ ျပင္ပ ေလထုေအာက္ရွိ အေရာင္အဆင္းမ်ား၊ ပန္းပြင့္မ်ား၊ ေရျပင္လို ေစးထန္း ေပ်ာ့အိမေနဘဲ မာေက်ာ ခိုင္ၿမဲေသာ နားခိုစရာ ေနရာမ်ား အေၾကာင္းကို သူမသိရေသး။ ယုတ္စြအဆုံး ျခင္တစ္ေကာင္ ပီသဖို႔ အတြက္ ေသြးတစ္စက္မွ်ကိုပင္ မစုပ္မ်ိဳဖူးေသး။

ကြၽန္ေတာ့္လက္မ်ားသည္ ေကြးေနဆဲ။ လက္ညွိုးကို လက္မျဖင့္ ဖိထားရသျဖင့္ လက္ကတုန္ေနသည္။ လႊတ္အံ့ဆဲဆဲ....
“မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့ေလ၊ ဘာေငးေနတာလဲ”
ေလးေမ၏ အသံေၾကာင့္ ဖ်တ္ခနဲ လန့္သြားသည္။ သူသည္လည္း ဆတ္ခနဲ႐ုန္းၿပီး ေလထဲသို႔ ပ်ံတက္သြား၏။

ေလးေမ ကြၽန္ေတာ့္ေဘး လာရပ္ၿပီး....
“ဘာၾကည့္ေနတာလဲ”
“ဟိုကိစၥပါ.. ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”
ဟု ေျပာၿပီး ေရမ်က္ႏွာျပင္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ပိုးေလာက္လန္းအခြံကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။ ေလးေမက ေရစည္နား တိုးကပ္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္သလို လိုက္ၾကည့္သည္။
“ဟင္.. ေရစည္ထဲမွာလဲ ပိုးေလာက္လန္းေတြပါလား၊ ညေနက်ရင္ ေရစည္ကို လွယ္ပစ္ရေအာင္.. သိလား”
ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာ။ ပါးစပ္ထဲသို႔ သြားပြတ္တံကို ထိုးထည့္ လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

(#ရႈမဝ၊ မတ္၊ ၁၉၈၃)
#crd-Min Wai Yan